EP 65
1203 คำ
‘ไม่เกินไปหรอก ป๊าจะคอยดูว่าถ้าวันหนึ่งแกไม่มีอะไรนอกจากตัว เมียแกจะอยู่กับแกหรือเปล่า อย่าว่าแต่เมียเลย อีพวกผู้หญิงคนอื่นๆ ที่แกเคยคั่วเคยคงมาก็เหอะ ถ้าลองแกไม่ยื่นเงินให้ แกคงได้เห็นขาอ่อนหรอก จริงมั้ยล่ะมาลา’
ประโยคของพ่อสามีหลั่งไหลเข้ามาในหัว ในความทรงจำ เพื่อตอกย้ำให้ตัวเองได้รู้ว่า หาได้มีค่าใดๆ เลยในบ้านหลังนี้ ในคนสกุลนี้ และเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาได้ทุกอย่างตามต้องการไป ผู้หญิงไร้ความหมายคนนี้ ก็คงจะไม่มีที่ให้ยืนอยู่ในชีวิตเขาแล้วเป็นแน่
‘นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่พ่อสามีไม่คิดจะเรียกสะใภ้ไปถามไถ่ใดๆ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น’
‘นี่ใช่ไหมคือสาเหตุที่เขาไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกของเมีย เขาถึงได้ทำร้ายจิตใจไม่มีหยุดหย่อน’
‘นี่ใช่ไหมคือที่ปลดปล่อยของเขา ยามได้ชื่นชมจนสาสมใจแล้ว’
‘นี่ใช่ไหมคือทางออกใหม่ของเขา เมื่อจำต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยรักเลย’
หรือต่อให้เขายังได้อะไรไปไม่มาก เขาก็ยังไม่เคยแบ่งพื้นที่ว่างใดๆ ให้ผู้หญิงคนนี้ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ เลยก็ว่าได้ ผู้หญิงที่เขาลงทุนลงแรงแฝงตัวไปเป็นคนสวนครึ่งค่อนปี เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“คุณแจมจะเก็บเสื้อผ้าไปไหนคะ กระเป๋าใหญ่จัง”
เจียเห็นเจ้านายลงมาชั้นล่างก็อดสงสัยไม่ได้ และนั่นทำให้ผู้เป็นสามีที่กำลังจะก้าวลงบันไดมาต้องชะงักเท้าไว้ เพื่อให้เมียได้ออกบ้านไปก่อน จะเป็นการดีหากไม่ต้องเห็นหน้าคร่าตากันเลยในช่วงนี้
“ฉันจะไปดูโรงงานที่บ้านบึง แล้วก็อยู่ในวันหยุดเลย เจอกันเย็นวันจันทร์นะเจีย”
เจ้านายตอบเสียงเรียบ แล้วยอมให้สาวใช้ช่วยหิ้วกระเป๋าไปส่งตรงหน้าบ้านแต่โดยดี
“เจียลากลับบ้านอาทิตย์หนึ่ง คุณแจมจำไม่ได้เหรอคะ พอดูแลบ้านเสร็จเจียก็จะไปเก็บของแล้วค่ะ”
“เอ่อ! จริงสิ ฉันก็ลืม งั้นเราเจอกันตอนเจียกลับก็แล้วกันนะ แล้วนี่ฉันฝากซื้อของเยี่ยมพ่อแม่เจียด้วย”
เจียยกมือไหว้ลาเจ้านาย และขอบคุณสำหรับเงินพิเศษห้าพันที่เจ้านายหยิบยื่นให้ แทนคำขอบคุณที่ดูแลด้วยดีตลอดมา
“ขอบคุณค่ะคุณแจม ขากลับเจียจะเอาของมาฝากนะคะ ของกินบ้านเจียมีเยอะแยะเลยค่ะ เจียว่า...”
“เจีย!”
ทั้งสองหันไปหาเจ้าของเสียง แต่อีกหนึ่งรีบหันกลับไปทางหน้าบ้านแทบจะทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา มือก็เอื้อมไปรับกระเป๋าจากเจีย เมื่อรู้ดีว่าเขาประสงค์จะสั่งงานสาวใช้ตัดหน้าผู้หญิงไร้ค่าในเรือนหอไร้รักหลังนี้
“ก่อนกลับบ้าน ช่วยเก็บเสื้อผ้ากับจัดของให้ผมทีนะ ผมจะไปต่างจังหวัดสองสามวัน แล้วก็ขึ้นไปบนตึกบอกคุณอีฟให้เตรียมตัวไปด้วยกัน และเจียก็ช่วยจัดของให้ด้วยล่ะ เอาชุดว่ายน้ำไปด้วยเพราะผมจะพาคุณอีฟไปทะเล...”
วิวรรญาไม่ปรารถนาจะรับรู้รับฟังคำป่าวประกาศว่าเขาจะไปไหนกับใครเลยแม้แต่วินาทีเดียว เมื่อรถผู้ช่วยหนุ่มแล่นมาจอด เลยรีบก้าวลงบันไดไปชนิดไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สั่งสาวใช้ด้วยหัวใจเจ็บหนึบๆ ก่อนจะรีบลงบ้านไปหารถเช่นกัน
“อีกสิบห้านาทีจะถึงเวลาประชุมนะคะคุณซี”
ผู้บริหารหนุ่มยังเดินไม่ถึงหน้าประตูห้องทำงานด้วยซ้ำ เลขาก็รีบย้ำเตือนแล้ว ไม่กี่นาทีกาแฟกับมื้อเช้าที่เขามักจะใช้ห้องทำงานเป็นห้องอาหารก็ถูกยกมาให้
แม้ใจไม่อยากจะกิน แต่ก็จำต้องตักเข้าปาก เพราะรู้ดีว่ากว่าจะประชุมเสร็จตัวเองจะหิวโซเหมือนหลายๆ ครั้งที่เคยเป็นมา ปาลินจ้องมองของในจานแล้วก็อดคิดถึงวันวานที่ได้นั่งกินกับเมียอยู่สนามหลังบ้านไม่ได้
ทุกอย่างกำลังจะไปด้วยดีแล้วในตอนนั้น รสชาติหอมหวานของการใช้ชีวิตคู่กำลังจะก้าวไปสู่ความสุข ท่าทีหมางเมินของเมียเปลี่ยนเป็นมองเขาบ่อยครั้ง ใบหน้าเศร้าหมองเปลี่ยนเป็นยิ้มให้เขาบ่อยครั้ง
แต่!!!
อะไรนะมาทำให้ทุกอย่างดิ่งลงเหวอีกครั้ง การใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกลับดูแย่ลงในความคิดของคนเป็นสามีที่จำภาพเมียก้าวขึ้นไปนั่งเคียงคู่กับหนุ่มผู้ต่ำต้อยไปอย่างไม่แยแสต่อสายตาใครเลย แม้กระทั่งสามีเช่นเขา และถ้าจะให้เดาเมียก็คงจะไปสวีตหวานแว๋วกับ
‘ไอ้งั่ง’
นั่นทั้งวันทั้งคืนก็เป็นได้ หรือไม่ก็คงจะร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นไปซบอกกัน เหมือนค่ำคืนนั้นเป็นแน่ เขาอยากจะใช้อำนาจของความเป็นผู้บริหารตามไปโรงงานที่บ้านบึงนัก แต่คิดอีกที เรื่องอะไรที่จะต้องตามไล่ผู้หญิงที่
‘เกลียด’
ผัวคนนี้เข้าไส้ด้วย สู้ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างหนีไปหาความสุขจะดีกว่า เมื่อไม่รัก สุดท้ายก็คงจะต้องเลิก
‘ไม่มีทาง ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปไหนแน่’
แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ที่จะต้องปล่อยเธอให้ไปหาไอ้งั่งนั่น ในเมื่อเธอเป็นของเขามาก่อน หัวใจเธอก็เป็นของ
‘ไอ้ลินผู้ต่ำต้อย’ มาก่อน ตัวเธอก็เป็นของ ‘นายปาลินผู้มั่งคั่ง’ มาก่อน
เขาจะไม่ยอมขว้างทิ้งของที่เป็นของของเขามาตั้งแต่แรกแน่ แต่เขาจะทำให้ของชิ้นนั้นหวนกลับมาหาเขา กลับมาเป็นของเขา กลับมาเสียดายเขา ด้วยการควงคู่นอนที่เขาเผลอพลั้งเย้ยเธอ ทำให้เธอเห็นว่าเขาเองก็ไม่ผู้หญิงรอบกาย ที่พร้อมจะเอาตัวมาประเคนให้ถึงเตียงเช่นกัน
ปาลินหันไปหามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ ใกล้จานอาหาร เมื่อรู้ว่าเป็นใครเรียกมาเลยกดรับทันที แม้คนนี้จะไม่ใช่คนที่ใจอยากจะให้โทรมาหานัก
“ว่าไงอีฟ”
‘เจียบอกว่าคุณซีจะพาอีฟไปเที่ยวทะเลเหรอคะ’
“ใช่! เตรียมตัวไว้นะ บ่ายๆ หรือเย็นๆ จะไปรับ อยากไปที่ไหนก็คิดไว้เลย ผมจะหาไปทุกที่ แค่นี้นะต้องรีบเข้าประชุมแล้ว ไว้เจอกัน”
วางมือถือได้ ปาลินก็เอนหลังไปกับพนักเก้าอี้ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ ไล่ความเครียดออกจากหัว แม้จะมั่นอกมั่นใจในการกระทำของตัวเองอยู่มาก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองทำผิดหรือถูก เลือกเดินทางผิดหรือถูกกันแน่
- ผู้เขียน
