EP 25
1056 คำ
แต่ความรักความต้องการนั้นไม่เคยปราณีใครเลย เมื่อในเช้ามืดวันต่อๆ ไป ที่สองดวงใจต่างได้นอนแบ่งปันไออุ่นให้กันและกันอยู่นั้น ฝ่ายชายที่ความอดทนต่อความทุกข์ทรมานมีน้อยกว่าฝ่ายหญิงมาก
จึงเผลอฝ่าเส้นแดนไปด้วยการมอบจูบอันดูดดื่มหวานล้ำ เพื่อเชิญชวนให้คนในอ้อมแขนตามติดไปด้วย วิวรรญาเผลออ้าแขนรับร่างอุ่นเขามาแนบกายอย่างรักใคร่
อกนุ่มเผลอยกขึ้นรับอุ้งมือที่กำลังเคล้าคลึงอย่างเชื่องช้าและไม่อยากจากไปไหน อุ้งปากร้อนผะผ่าวเลื่อนลงไปลิ้มลองของหวงแหนคู่กับอีกมือที่บีบเคล้นและปัดไกวปลายยอดจนแข็งตั้งอย่างลืมตัวและไม่อยู่ในฐานะจะควบคุมความต้องการเอาไว้ได้แล้ว
เจ้าของอกนุ่มเองก็ได้แต่หลับตาพริ้มลง จับสัมผัสจากอีกกายที่กำลังเคลื่อนไปมา บนกายขาวของตัวเอง จนไม่อาจเอาชนะความต้องการที่แล่นไล่ไปทุกเส้นสายเนื้อกายสายได้เลย
ในหัวใจก็ตระหนักดีแล้วว่าตัวเองพ่ายแพ้ต่อมัน และจำใจจะต้องยินยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อมีธรรมชาติฉุดรั้งให้หลงลืมกฎของตัวเอง จนต้องเผลอเดินตามสัมผัสรักอันหวานหอม
โอบล้อมด้วยไออุ่นจากอีกกายที่ไม่ได้มีอาภรณ์กางกั้นส่วนบนของทั้งสองร่างเอาไว้แล้ว และมืออุ่นผ่าวของลินก็กำลังจะกำจัดอาภรณ์ส่วนล่างออกไป เมื่อใจตระหนักได้แล้วว่าไม่อาจจะทานทนกับความต้องการได้ไม่แพ้กัน
เนินนุ่มนอกร่มผ้าถูกเขาใช้ฝ่ามือกดลงหนักแน่นก่อนจะหมุนวนไปมาสลับกับกอบกำและสำรวจทุกซอกทุกมุมเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆ สอดปลายนิ้วเข้าไปใต้ขอบกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มกับแพนตี้ผ้ามันสีขาวบริสุทธิ์
เพื่อให้ได้สำรวจกับเนื้อนวลนุ่มนิ่มและเขาเดาได้ว่าคงจะยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ไม่แพ้กัน
“ลิน!!! อย่า!!! หยุดไว้แค่นี้เถอะนะ ฉันขอร้อง”
ต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ดลใจให้คิดถึงเรื่องของแม่เข้ามาเตือนสติวิวรรญา จนต้องรีบเลื่อนมือลงไปขวางมือเขาไว้ได้ทันท่วงที ทว่าเขากลับไม่อยู่ในวาระที่จะหยุดยั้งตามคำของหญิงสาวได้เหมือนทุกครั้งแล้ว จึงส่งคำถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนขอความสงสารไป
“ทำไมเหรอครับคุณแจม เราต่างก็กำลังจะมีความสุขด้วยกันแล้ว หรือว่าคุณแจมไม่ได้รักผมเหมือนที่ผมรักและต้องการคุณแจมจนหัวใจจะแตกสลาย ผิวกายก็กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในไม่ช้าถ้าเราไม่ได้ทำแบบนี้ด้วยกัน”
“ฉันรักนายนะลิน แต่ฉันก็รักศักดิ์ศรีของฉันด้วย ฉันไม่อยากให้ตัวเองถูกคนที่ฉันกำลังจะแต่งงานมาดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นของไม่มีค่าไม่มีราคา เป็นเหมือนดอกไม้ริมทางที่ใครๆ จะเด็ดไปดมไปปักแจกันก็ได้ และถ้าเขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นนาย เขาคงจะมองฉันเป็นผู้หญิงที่ต่ำช้า และได้เลือดแม่มาเต็มตัวจนต้องทำเรื่องแบบเดียวกันกับที่แม่ฉันเคยทำมาแล้ว”
“คุณแจม!!!”
ลินใจแป้วไม่น้อยกับน้ำเสียงสั่นเครือของเจ้าของกายที่อยู่ใต้ล่าง
“ได้โปรดเถอะนะลิน ถ้านายรักฉันจริงๆ นายจะต้องไม่ทำร้ายฉันด้วยวิธีนี้ นายจะต้องไม่ทำลายศักดิ์ศรีของฉันด้วยการดึงเราสองคนลงไปทำเรื่องไม่งามแบบนี้ ปล่อยให้หัวใจฉันรักนายและมีความภาคภูมิใจในการยับยั้งชั่งใจของเราสองคนเถอะนะลิน ถ้าเรายอมตามใจตัวเอง เราก็จะมีความสุขแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น แต่ชีวิตที่เหลือของเรา โดยเฉพาะฉันจะมีแต่ความทุกข์เท่านั้น”
“คุณแจม! อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีก ถึงแม้มันจะทรมานแค่ไหนก็ตาม”
ในที่สุดอารมณ์ปั่นป่วนในกายหนุ่มก็หดหายไปจนหมดสิ้น เมื่อมีน้ำตาของหญิงคนรักไหลออกมาให้เห็น จนต้องลุกขึ้นนั่งแล้วต่างคนต่างจัดการกับเสื้อที่หลุดออกจากกายให้เรียบร้อย ก่อนจะโผเข้ากอดกันอีกครั้งด้วยความทุกข์ใจและทรมานกายอย่างที่สุด
“นับตั้งแต่วันนี้จนถึงวันคุณแจมทำงานเป็นวันสุดท้าย ให้ผมไปรับไปส่งนะครับ ผมจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ๆ คุณแจมขึ้นอีกนิดหนึ่ง ก่อนเราจะจากกัน”
แล้วเขาก็ดึงเรื่องอื่นมาคุยเพื่อให้ลืมเรื่องเมื่อครู่ไป
“ได้สิ”
วิวรรญาเองก็พอใจที่ยังคงห้ามเขาไว้ได้ทันท่วงที
“ว่าแต่คุณแจมจะบอกคุณลุงคุณป้าว่ายังไงล่ะครับ ในเมื่อโอทีก็ไม่ได้ทำ หรือจะ...”
สองหนุ่มสาวต่างคุยกันด้วยเรื่องสารพัดเพราะความง่วงแผ้วพานไม่ได้เมื่อมีความตื่นเต้นและความสุขเข้ามาแทนที่ และนับตั้งแต่เช้านั้นเป็นต้นมาสองกายาก็ต่างได้อิงแอบแบ่งปันไออุ่นให้กันและกันเมื่อยากยิ่งที่จะหักห้ามใจ
รวมทั้งกับค่ำคืนสุดท้ายที่ทั้งสองกายจะได้ใกล้ชิดสนิทเนื้อกันนี้ ที่หัวใจสองดวงต่างทานทนต่อแรงรักแรงคิดถึงไม่ได้ จึงเกี่ยวก้อยกันไปนั่งอยู่กับชิงช้าที่อยู่ใต้ร่มต้นสกุณีตั้งแต่ฟ้าปิด
ส่วนสองลุงป้าต้องไปงานแต่งลูกสาวเพื่อนที่แปดริ้ว อีกหลายชั่วโมงกว่าจะกลับ แล้วเลือกที่จะไม่หิ้วหลานไปด้วย เพราะวันรุ่งขึ้นหลานจะต้องเข้าไปลองชุดเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วนอนที่บ้านผู้เป็นพ่อเลย จะได้สะดวกสำหรับงานหมั้นที่จะมาถึงในวันถัดไป ส่วนลินจะขับรถกลับมาส่งให้เจ้านายทั้งสอง แล้วลากลับบ้านในวันนั้นเลย
เพราะวิชาทำสวนเขาเรียนรู้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ยังไม่ไปเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ กับคนรักจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนเท่านั้น
- ผู้เขียน
