EP 50
1095 คำ
ดวงตาที่เต็มไปด้วยกลุ่มน้ำตากะพริบลงแทบจะพร้อมกับเสียงประตูปิดจนดัง
‘ปัง’
ตามหลังกายสูงใหญ่จะออกไปจากห้อง วิวรรญาพาร่างอันอ่อนแรงเดินไปทรุดกายลงกับที่นอน มีหมอนเป็นเครื่องช่วยรองรับน้ำตาเอาไว้จนเกือบจะค่อนคืน เป็นผลให้ใต้ขอบตาบวมเปล่งจนธีรนันท์ที่มารับอดห่วงไม่ได้
“คุณแจมไม่เป็นอะไรมากนะครับ”
เมื่อได้รอยยิ้มบางๆ จากเจ้านายสาวแค่นั้น เขาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อีกต่อไป นอกจากเดินวกกลับไปหาที่นั่งคนขับแล้วควบออกไปอย่างเชื่องช้า
โดยไม่ได้ล่วงรู้ว่ากำลังกลายเป็นเป้าสายตาให้อีกกับอีกชายที่ยืนจ้องมองผ่านหน้าต่างลงมาเห็นทุกการกระทำของเมียกับผู้ช่วยหนุ่มประหนึ่งกำลังประชดประชันเขาด้วยซ้ำ
และแม้จะเป็นวันที่จะต้องพาเมียไปนั่งกินมื้อเช้าที่บ้านพ่อ แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจอะไรอีกแล้วนอกจากควบรถออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อให้งานที่ดูเหมือนจะยุ่งวุ่นวายไม่มีวันจบสิ้น
ช่วยทำให้ใจว้าวุ่นน้อยลง และมันก็ช่วยได้จริงๆ แต่ช่วยได้ไปถึงแค่บ่ายแก่ๆ เท่านั้น ออกจากห้องประชุมเสร็จเขาก็ไม่มีกระจิดกะใจจะทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อใจห่วงหาอาทรอยู่กับอีกคน
“คุณแจมไปโรงงานพระประแดงค่ะคุณซี เลิกงานมาก็เรียนภาษาจีน ค่ำๆ ถึงจะกลับค่ะ”
เลขาเมียตอบมาตามสาย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมียไปกับใคร และนั่นยิ่งทำให้ใจร้อนรนจนแทบทนไม่ได้ และอยากจะไปอุ้มเมียกลับมาขังไว้ในบ้านแล้วไม่ยอมให้ออกไปไหนอีกแทบแย่ แต่เขาก็ไม่อาจจะทำร้ายจิตใจเมียได้ ลำพังเรื่องเมื่อคืนเขาก็ทำร้ายเกินพอแล้ว
“แกอยู่ไหนวะไอ้รบ เหรอๆ ดี อย่าเพิ่งไปไหนนะ ฉันจะไปกินเหล้าด้วย ฝากชวนไอ้ฌานมาด้วยน่ะ ไม่มีอะไรหรอกแค่เบื่อๆ เท่านั้นล่ะ แล้วเจอกัน”
เพื่อนสนิทจึงกลายเป็นเครื่องคลายทุกข์ให้ในขณะนี้ และไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ไปถึงสนามกอล์ฟอันกว้างใหญ่และเขียวขจีแล้ว ธงรบนั่งจ้องมองท่าทีก้าวเดินของเพื่อนที่บ่งบอกว่าคงจะผ่านศึกหนักมาเป็นแน่ ขณะตัวเองกับฌานชนะพากันนั่งเอนกายอย่างสบายอารมณ์อยู่กับเก้าอี้หวายรออยู่ก่อนแล้ว
“โดนเมียตบมาหรือไง แกถึงได้ทำหน้าบอกบุญไม่รับขนาดนั้น”
ธงรบทักทายเป็นคำแรก มือก็รับจานกับแกล้มจากมือเด็กเสิร์ฟกำลังทยอยลำเลียงมาวางลงตามเขาสั่งไว้ ฌานชนะเองก็ทำหน้าที่เป็นมือชงตามเดิม แล้วก็รีบส่งแก้วให้เขาก่อนใครเพื่อน เพราะเดาได้ว่าอารมณ์กำลังบ่จอยเป็นแน่แท้
ปาลินรับแก้วมาจิบน้อยๆ แล้วเหม่อมองไปยังสนามเขียวกว้างขวางอย่างคนครุ่นคิด อีกสองเพื่อนเลยหันไปพยักหน้าให้กันอย่างรู้ใจ แล้วต่างก็นั่งจิบไปคุยกันไปแค่สองคน
“ฉันปล้ำเขาเมื่อคืนนี้”
สองหนุ่มกำลังยกแก้วขึ้นจบถึงกับสะดุ้งจนน้ำเมาหกรดตัวเองไปตามๆ กัน
“ไหนแกบอกว่าจะรอให้เขาเต็มใจไงล่ะ”
ธงรบสงสัยขณะใช้ทิชชูเช็ดตามมือตากางเกงที่เปื้อนน้ำ ปาลินไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด นอกจากจับจ้องอยู่กับสนามเขียวๆ เพราะมันทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ปากก็ตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเขาไปไหนมาไหนกับไอ้บ้านั่น มันทำตัวต่ำต้อย เจี๋ยมเจี้ยม เจียมเนื้อเจียมตัว น่าสงสาร และดูจะเอาอกเอาใจเมียฉันมากเกินไป จนทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าไอ้บ้านั่นแอบฟันเมียฉันแล้วหรือยัง”
“แกก็เลยกลัวว่าคุณแจมจะรักนายนั่น เหมือนตอนที่เคยรักไอ้ลินคนสวนผู้ต่ำต้อย เจี๋ยมเจี้ยม เจียมเนื้อเจียมตัว น่าสงสาร และดูจะเอาอกเอาใจเก่งว่างั้น แล้วแกก็เลยปล้ำเมียตัวเองซะงั้น แล้วผลตามมาล่ะเป็นยังไง”
ฌานชนะย้อนกลับทันควัน ด้วยเวลาที่เขาต้องช่วยด้วยการแสดงเป็นนายปาลินนั้น ทำให้พอจะอ่านใจผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียเพื่อนได้เป็นอย่างดี ว่าเป็นคนตรงไปตรงมาและจริงใจมากแค่ไหน เขาจึงสนับสนุนความคิดเพื่อนเลือกที่จะรอให้เมียเต็มใจจะมอบตัวให้มากกว่า
“เขาเกลียดฉัน และเกลียดมากๆ ด้วย ร้องไห้จนตาปูดตาบวม แล้วตอนเช้าก็ไปกับไอ้งั่งนั่นอีก”
ปาลินตอบเสียงแผ่วเบาก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีก
“มันก็สมควรแล้วนี่กับวีรกรรมของแก ฉันว่าแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ฉันเตือนแกตั้งแต่อยู่ในฐานทัพแล้วนะว่าอย่าๆ ๆ แกก็ไม่ฟัง แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ แทนที่เรื่องจะจบตั้งแต่ไอ้ลินคนสวนผู้ต่ำต้อยไร้อนาคตมาเป็นนายปาลินทายาทมหาเศรษฐีแป้งมันพันๆ ล้าน ที่ผู้หญิงคนไหนรู้ก็จะวิ่งแร่มาหาด้วยความดีใจ กลับกลายเป็นแย่ลงกว่าเดิมอีก”
ธงรบรีบซ้ำเติม เพราะเคยห้ามเขาแล้วตั้งแต่ครั้งที่เป็นทหารหาประสบการณ์ให้ชีวิตด้วยกัน แต่เมื่อเขาไม่ฟัง ธงรบก็จำต้องขอให้เพื่อนอีกคนที่เป็นลูกชายกำนันให้ช่วยบอกพ่อพาเขาไปฝากเข้าทำงานกับเกรียงไกรนั่นเอง
“ฉันก็เตือนแกแล้วนะไอ้ซี ว่าอย่าเล่นตลกกับความรู้สึกของผู้หญิง โดยเฉพาะคุณแจมที่ลดตัวลงไปรักไอ้ลินโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นด้วยแล้ว แกก็น่าจะเชื่อบ้าง”
ฌานชนะเองก็มีท่าทีไม่ต่างจากธงรบนัก กับความคิดจะให้เขาไปเล่นละครตบตาว่าที่คู่หมั้นของเพื่อน
“ถ้าพวกแกสองคนจะช่วยกันซ้ำเติมฉันล่ะก็ ช่วยนั่งอยู่เฉยๆ จะดีกว่านะ ให้ฉันคิดหาทางออกเองก็แล้วกัน”
เขาหันขวับไปจ้องมองเพื่อนด้วยความขุ่นเคือง พร้อมส่งเสียงไม่สบอารมณ์นัก จนสองเพื่อนถึงกับหันไปหัวเราะให้กันด้วยความขำ
- ผู้เขียน
