BAD MORGAN
11
มอร์แกนตวัดสายตาหันไปมองรันเวย์ที่ยืนมองด้วยสีหน้าที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องพยักหน้ารับ ลูกน้องของมอร์แกนเดินเข้ามาและพยักหน้ารับกับมอร์แกนที่ยกยิ้มมุมปาก
“ถ้าไงผมขอตัวก่อนนะครับ หายเร็วๆ นะครับพี่ตาร์ แล้วเจอกันที่บ้านครับ”
“อืม” ชีตาร์มองสายตาของรันเวย์ที่ยิ้มให้กับเธอ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นแววตาของรันเวย์มีน้ำตาคลอด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคนบ้าที่หันมามองเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉยอีกครั้ง
“เสน่ห์ดีเหลือเกินนะ ทั้งไอ้ไนท์ทั้งไอ้รัน พากันห่วงซะ”
“ก็พวกเขาแค่หวังดี...”
“อ่อแล้วฉันไม่หวังดีงั้นสิ ลงไปงมร่างในน้ำ แถมยังให้นอนพักที่นี่อีกตั้งคืน”
“ก็ถ้ามันปัญหามากนัก ก็ปล่อยฉันกลับไปสิ จะมาพูดให้ได้อะไรขึ้นมา” ใบหน้าสวยเริ่มฉายแววตาไม่พอใจที่เขาเอาแต่พูดเรื่องบุญคุณอะไรก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่เธอก็พูดขอบคุณไปแล้ว ไม่รู้จะเอาอะไรจากเธออีก มอร์แกนถอนหายใจออกมาและโน้มตัวไปใกล้ก
