“ทานข้าวเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว”
ไนท์มองชีตาร์ที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและตักอาหารกิน โดยมีสายตาที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของไนท์มองตามอย่างไม่วางตา มึงแพ้กูแน่ ไอ้แกน!! เมียของมึง ต้องเป็นของกู...
มอร์แกนที่กลับมาจากโกดังอาวุธก็ดึงเนกไทที่คอออกไป และปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตไปสามเม็ดและเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ ที่ตอนนี้อาหารเย็นถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม และตามด้วยร่างของรันเวย์ที่เดินลงมาจากชั้นบน
“โทรตามลีมาที ฉันอยากเจอ”
“ได้ครับ” มอร์แกนมองรันเวย์ที่มองหน้าเขาอย่างไม่สบายใจ จนเขายิ้มและเอื้อมมือไปลูบปลายคางของรันเวย์ที่ตกใจกับท่าทางของเขา
“อย่าทำหน้าแบบนั้น ที่ฉันไม่อยากเอานายก็เพราะเห็นว่าเพิ่งจะกลับมา”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ”
“แล้วทำหน้าบูดทำไมหืม” รันเวย์ส่ายหน้าไปมาและตักอาหารกิน มอร์แกนยกยิ้มมุมปากและจัดการกินอาหารตรงหน้า แต่ทว่าอีกคนที่ควรนั่งอยู่ทางขวามือของเขากลับไม่มา ทำให้สายค
