3 วันต่อมาพริมาเดินทางมายังบ้านเลิศลักษณ์ หญิงสาวกวาดตามองบ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่อาศัยด้วยแววตาเฉยเมย เธอไม่รู้สึกผูกพันใด ๆ กับที่แห่งนี้ เพราะถึงมันจะใหญ่โตน่าอยู่ขนาดไหนก็ไร้ซึ่งความอบอุ่นและความสุข
“นังพริม แกมาที่นี่ทำไม ไหนว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกไงล่ะนังลูกเมียน้อย” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังออกมาจากในตัวบ้านก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก น้ำเสียงจิกกัดแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอรวรรณแม่เลี้ยงตัวร้ายของเธอ
หญิงสาวกลอกตาอย่างนึกรำคาญ ไม่มีสักครั้งหรอกที่ลับหลังบิดา อีกฝ่ายจะไม่พูดจาว่าร้ายหรือกระแนะกระแหนใส่
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอกค่ะ ถ้าไม่ได้รับปากคุณพ่อเอาไว้ว่าจะมากินข้าวด้วย”
“หึ! ทำเป็นพูดดี พูดจาสวยหรู แกอย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันแกนะ แกก็เหมือนแม่ของแกนั่นแหละ หน้าซื่อใจคด เสแสร้งตอแหล น่ารังเกียจ!”
ใบหน้าหญิงสาวถมึงทึง เธอถลึงตาตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว “มันจะมากเกินไปแล้วน
