บทที่17

1629 คำ

Hrom Talk :ฉันนั่งพิงปลายเตียงอย่างเสียใจพร้อมกับน้ำตาที่ร้องออกมาจนมันแทบจะไหลออกมาหมดแล้ว ฉันเสียใจที่เขาทำแบบนี้กับฉัน ฉันเสียใจที่หลงคิดว่าเขาเป็นคนดีมาตลอด หลงคิดว่าเขารักฉัน ทุกอย่างที่เขาทำให้ฉันมันคือการหลอกลวงทั้งสิ้น สิ่งที่เขาทำ ทุกอย่างมันคือเรื่องที่เขากุขึ้นมาเพราะต้องการร่างกายฉัน แต่ตอนนี้เขาได้ไปหมดทุกอย่างแล้ว จะมากักขังฉันอีกทำไม? ทำไมไม่ปล่อยฉันไปล่ะ มาจับฉันล่ามไว้แบบนี้มันเหมือนการกระทำของสัตว์เลี้ยงเลย ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขานะ ฉันกอดเข่าร้องไห้อีกครั้งก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูห้องก็เห็นเขาเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ “กินซะ เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไร..” “....” “เงียบทำไม บอกให้กินไง!!!” ฉันเงียบแล้วกระเถิบตัวหนีเขาทันทีอย่างกลัวๆ ฉันกลัวเขาเหลือเกิน ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย “กิน!!!” “หะ หอมไม่กิน..” “ก็บอกให้กิน ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงค

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม