บทที่ 5
846 คำ
การกลับบ้านครั้งนี้ เทรซี่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก
ในวันเกิดอายุครบ 18 ปี ชีวิตของเทรซี่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ผู้ชายที่ควรขอเธอแต่งงานถูกพบเห็นว่ากำลังมีอะไรกับเพื่อนซี้ของเธอ
เพื่อแย่งชิงหุ้นส่วนของเธอมา ครอบครัวเธอได้เตรียมแผนการที่จะทำลายเธอ
และชายผู้ที่ดูเหมือนจะช่วยเทรซี่ ก็ไม่ได้มีความหวังดีต่อเธอแม้แต่น้อย
เทรซี่เชื่อว่าทุกคนเต็มไปด้วยความคิดแย่ ๆ แต่เธอก็ดิ้นรนใช้ชีวิตในสหรัฐฯ มาหลายปี เธอทำตัวแรงมากขึ้นกว่าแต่ก่อน นอกจากนี้เธอรู้วิธีปกป้องตัวเอง
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะกลับไปหาครอบครัวเซีย พ่อเธอเคยชินกับคำพูดของแม่เลี้ยงของเธอแล้ว
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ให้เงินเธอสักบาทเดียว จะตายหรือจะอยู่ มีเพียงแค่ตัวเธอเท่านั้นที่เธอพึ่งพาได้
เมื่อรู้ว่าเทรซี่ยังมีชีวิตอยู่ ชายคนนั้นถึงกับจ้างคนมากมายเพื่อไปฆ่าเธอ แต่โชคดีที่เธอนั้นโชคดีพอที่จะรอดจากการถูกฆ่าครั้งแล้วครั้งเล่า
มาร์คขับรถไมบัคพาเธอไปส่งที่โรงแรมใกล้ ๆ
“ท่านประธานเซีย ขณะนี้มีปัญหาชั่วคราวกับบ้านที่สตีฟจัดไว้ให้ ช่วงภายในไม่กี่วันนี้พักในโรงแรมไปก่อนนะครับ” มาร์คกล่าว
“คุณชอบโรงแรมแบบไหนครับ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยอีก บอกผมได้เลยนะครับ” เขาเสริม
"ฉันชอบทะเล ไปหาโรงแรมที่อยู่ใกล้ ๆ ทะเล ว่าแต่ตอนนี้นายกำลังขับไปที่โรงแรมฮอลิเดย์ใช่ไหม” เทรซี่ถาม
แม้ว่าเธอจะไม่ได้กลับมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่เธอก็ยังคุ้นเคยกับถนนเส้นนี้ โรงแรมฮอลิเดย์เป็นโรงแรมห้าดาวเพียงแห่งเดียวบนถนนสายนี้
มาร์คพยักหน้า “ใช่แล้วครับ โรงแรมอยู่ใกล้ทะเล และเป็นคำสั่งจากประธานสตีฟเองด้วยครับ”
“ไม่จำเป็น พาฉันไปที่โรงแรมเชิงห่าว” นัยน์ตาของเทรซี่เย็นชา สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วยังคงตราตรึงในใจของเธอ
“ประธานเซียวบอกให้ผมกันคุณไม่พักในโรงแรมนั่น” มาร์คจำได้ว่าสตีฟเตือนว่าอย่าปล่อยให้เธอไปที่นั่น
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเทรซี่จะพูดถึงตัวเอง โรงแรมเชิงห่าวเป็นธุรกิจของฌอน เชิง และสตีฟกลัวว่าเทรซี่จะเจ็บปวดเมื่อเธอได้ไปที่นั่น
อย่างไรก็ตาม เธอยืนหยัด เหตุผลที่เธอกลับมาคือทำให้คนชั่วร้ายเหล่านั้นชดใช้ค่าเสียหายจากสิ่งที่พวกเขาทำในอดีต
ตอนนี้เธอโตแล้ว จิตใจของเธอเข้มแข็ง และไม่เกรงกลัวต่อความเจ็บปวดใด ๆ ไม่ต้องพูดถึงฌอนงี่เง่านั่น เธอเคยชอบเขามาก่อน เพียงเพราะตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไปและไร้เดียงสา
“ฉันไม่ได้เจอเขามาสามปีแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาจะยังจำฉันได้หรือเปล่า” เธอคิด
“ไปที่เชิงห่าว” เธอเน้น เธอพูดพร้อมกับยิ้มและน้ำเสียงที่ฟังดูน่าขนลุกเล็กน้อย
"ตกลง" มาร์คจำใจต้องยอมทำตามที่เธอบอก
ณ ล็อบบี้ มาร์คกำลังเช็กอินให้กับเทรซี่ เธออยู่ในชุดเดรสสีดำ และผมของเธอถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะอย่างหลวม ๆ
ขาของเธอไขว้กัน คอของเธอขาวนวล เธอมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว เพียงแค่เธอนั่งเฉย ๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ต้องหันมามองที่เธอ
"คุณหญิงครับ ห้องพร้อมแล้วครับ" มาร์คยื่นบัตรห้องพักให้เธอ เขาจำได้ว่าเธอไม่พอใจที่จะถูกเรียกชื่อของเธอหากอยู่ข้างนอก อย่างไรก็ตามชื่อเธอไม่สำคัญเมื่อเทียบกับภูมิหลังครอบครัวของเธอ
เธอลุกขึ้นอย่างไม่รีรอ หยิบบัตรห้องแล้วเดินไปที่ลิฟต์ ที่ประตูลิฟต์ เธอเห็นคนคนหนึ่งกำลังเข้ามาจากประตูทางเข้าโรงแรม
คนที่เข้ามาสวมสูทสีเข้มที่ตัดเย็บมาอย่างดี ใบหน้าคมแต่อ่อนโยนเหมือนหยกของเขายังคงเปล่งประกายและดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเคย
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็น 'เพื่อนเก่า' คนแรกที่ฉันจะได้เจอที่นี่ ฌอน” เทรซี่คิดในใจ ดวงตาของฌอนดูว่อกแว่กเล็กน้อย เธอรู้จักเขามาหลายปีแล้ว และเธอก็รู้ว่าเขากำลังเมา
แล้วยังไงล่ะ จะร้องไห้วิ่งไปซบเขา เพื่อถามเหตุผลว่าทำไมเขาถึงนอกใจเธอเหรอ และนั่นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“มาร์ค ออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้มารับฉันที่นี่ตอน 7 โมงเช้า” เธอบอกให้มาร์คออกไป
“ครับ หากคุณต้องการอะไร โทรหาผมนะครับ คุณผู้หญิง” มาร์คกล่าว เทรซี่ย์ออกไปแล้วก่อนที่เสียงของเขาจะหายไปพร้อมกับเขา
- ผู้เขียน
