ร่างทะมึนยืนอยู่ปลายเตียงมองดูเธอที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวและข้างๆหมอนหนุนศีรษะมีมือถือคว่ำหน้าจออยู่ มาเฟียหนุ่มสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ให้ใจเย็นที่สุดไม่เต้นเร่าไปกับเรื่องราวเดิมๆและพฤติกรรมเดิมๆเหล่านี้ของลัยลาฮ์
แต่ให้ตายสิ จะให้ยืนบื้อเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยก็กระไรอยู่
เพล้ง!
“อุ๊ย” เธอผวาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงวัตถุบางอย่างตกลงพื้น แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าก็คือการได้พบเขา
“ค..คุณชารีฟ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองดูเขาสลับกับมือถือของตนเองที่กระจัดกระจายบนพื้นด้วยแววตาตื่นตระหนก
“ฉันทำมันแตกเองแหละ” น้ำเสียงเปล่งออกมาเล็ดรอดไรฟัน สันกรามขบกันแน่น ดวงตาเพ่งจ้องดูปฏิกิริยาของเธอทำเอาคนถูกมองร้อนวูบวาบเริ่มแสดงสีหน้าไม่ถูก
“ฉะ ฉันคุยกับสายธารน่ะค่ะ”
“ฉันก็ยังไม่ได้ถามนี่” เขาย้อนจนเธอรีบหลบตา สภาพเหมือนโจรอ่อนหัดที่ถูกไล่ต้อนจนจนมุม
“เหอะ ดีเนอะ มาไกลขนาดนี้ยังไม่ลืมกัน”
ลัยลาฮ์เริ่มรู้สึกอึดอ
