“ซินญอริต้า”
..น้ำเสียงทุ้มใหญ่ปนแหบของเขา
..
“...!”
ลัยลาฮ์ยืนอึ้ง หัวใจตกวูบลงช่องท้อง
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอด้วยคำๆนี้
เธอกลัวจนแทบไม่กล้าหันกลับไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง
เท้าใหญ่ขยับเข้าไปหาหนึ่งก้าว แต่ทว่า..
“นี่ มีคนมาหาเธอน่ะ” แล้วพนักงานสาวคนหนึ่งก็เข้ามาดึงกระชากแขนพาเธอออกไปที่หน้าร้าน
นั่นแหละ สิ่งที่เธอต้องการคือวิ่งหนีไปตั้งหลัก
ฟาฮัทยืนนิ่งด้วยแววตาปวดร้าว ว่าแล้วไม่มีผิดเลย ถ้าเธอรู้ว่าเป็นเขาเธอคงจะวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว เธอไม่ยอมเปิดโอกาสเลยสักครั้ง ไม่เลย
“ไง ไอ้ไก่อ่อนมาหลบกูอยู่ที่นี่เอง” ชายคนที่เกือบโดนเขาชกหน้าเข้ามาหาเรื่องพร้อมด้วยพวกอีกสองคน
..เขาได้ที่ระบายอารมณ์แล้ว
พลั๊วะ
“โอ๊ยย”
โครม!
พวกนั้นไม่ต่างจากกระสอบทรายสามใบที่เขาใช้ระบายทุกความโกรธ ผิดหวัง และเสียใจ เขาเหวี่ยงร่างเพื่อนร่วมงานอัดใส่ลังสินค้ากองพะเนินจนมันล้มพังครืนลงมา
