“ลัยลาฮ์!”
ชีกห์หนุ่มรีบช้อนร่างบางขึ้นมาโอบอุ้มพาเข้าไปด้านในไม่สนใจว่าจะมีปืนสักกี่กระบอกที่คิดจะขวางทาง
“อย่าได้ใช้ปืนขู่เธอแบบนี้อีก!”
ก่อนไปยังไม่ลืมเอ่ยเสียงเข้มขู่คนที่ทำให้เธอตกใจกลัวจนหมดสติด้วยดวงตาดุกร้าวน่าเกรงขาม
“ขอโทษครับ”ชายคนดังกล่าวรีบเก็บปืนพลางโค้งศีรษะให้
เขาไม่เสียเวลากับการเฝ้ามองปฏิกิริยาคนพวกนี้มากไปกว่าการรีบพาลัยลาฮ์ไปให้คุณหมอตรวจดูอาการและเยี่ยมเซอร์อัลเบอโต หรือแอนโทนีโอ อัลเบอโต ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่นี้
ชายสูงวัยคนหนึ่งรอต้อนรับด้วยท่าทีสุภาพก่อนเดินนำหน้าอย่างกระฉับกระเฉง อายุของเขาไม่เหมาะกับการทำหน้าที่ต้อนรับและสาธยายให้แก่แขกผู้มาเยือนในเวลากลางดึกเลยด้วยซ้ำ แต่พอมองลึกเข้าไปที่แววตาเขาสัมผัสได้ถึงความเต็มใจที่เปี่ยมไว้ด้วยความซื่อสัตย์ ขณะที่ชารีฟกำลังพยายามระลึกถึงชื่อชายสวมสูทผมหงอกคนนี้เขาก็ต้องล้มเลิกลงเสียก่อนเมื่อประตูบานใหญ่เป็
