ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าว่องไวออกไปรับโอลิเวอร์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงลำเลียงจากเฮลิคอปเตอร์เพื่อมารักษาตัวที่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ อาการของเขาไม่สู้ดีนัก ใบหน้าซีดจัดจากการเสียเลือดที่แม้จะทำการปฐมพยาบาลห้ามเลือดมาตลอดทางแล้วมันก็ยังไม่หยุดไหล ความคลางแคลงใจที่เคยมีให้อันตรธานหายไปและถูกแทนที่ด้วยการคาดหวังว่าเขาจะรอด
“คะ คริสเตียน” เสียงแหบแห้งของคนเจ็บสาหัสพยายามร้องเรียกชื่อเขาเหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง
“นายต้องรอด” เขาเอ่ยพลางสับเท้าวิ่งเคียงข้างเตียงที่เคลื่อนไปอย่างรวดเร็วเมื่อถึงห้องผ่าตัด
ชารีฟโน้มใบหน้ารอฟังสิ่งที่โอลิเวอร์กำลังจะบอกอย่างจดจ่อ
“ท..”
“..!” ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรเขาก็สิ้นใจลงต่อหน้า
“คุณไปรอด้านนอกก่อนครับ” หมอโทมัสและทีมแพทย์ผ่าตัดต่างกรูกันเข้ามา เขานิ่งค้างเติ่ง ค่อยๆถอยห่างออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าในหัวตอนนี้คิดหนักจนแทบจะระเบิด
ร่างใหญ่เดินกลับมาในห้อง
