การแสดงละครตบตาในสวนผ่านพ้น และมันไม่ได้น่าภิรมย์เฉกเช่นละครทั่วไปเพราะการสวมบทบาทบนชีวิตจริงได้ทิ้งร่องรอยแห่งความหมางใจเอาไว้จนเขาไม่อาจนิ่งเฉย คิดมุมกลับกัน หากเขาถูกเธอปั่นหัวทำท่าทีเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้ก็คงจะเกินรับไหวเช่นกัน
ร่างใหญ่เดินวนไปมาอย่างกระสับกระส่ายไร้สมาธิอันควรจดจ่อกับงานเมื่อโทรไปหาลัยลาฮ์นับสิบสายแต่เธอก็ไม่ยอมรับ คนที่เห็นอาการที่แท้จริงของเขาก็ยังเป็นเพียงคนเดียว นั่นคืออาซาน
“เธออาจจะเดินเล่นในสวนก็ได้นะครับ”
“เดินเล่นบ้าอะไรล่ะฉันเข้าไปในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดแล้วไม่มีเธอเลย” เขาตอบอาซานอย่างร้อนรนใจ
จนกระทั่งเธอรับสาย ชารีฟจึงรัวคำถามใส่ไม่ยั้ง
“อยู่ไหนฉันหาจนทั่วก็ไม่เจอ แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับสายฉัน!” ในขณะที่คนถามดูรนราน แต่อีกฝ่ายกลับตอบเสียงอ่อน
“จะมาสนใจทำไมล่ะคะ?”
“ฉันถามว่าอยู่ไหน?!” ระดับเสียงดังขึ้น
“นางบำเรออย่างฉันจะไปไหนได้ไกลเกินกว่าห้องนอ
