บุหลันจันทร์เจ้า

เจอสื่อนำวิญญาณ

หลังจากที่ทั้งสามสาวหายจากอาการขวัญเสียจากอุบัติเหตุเมื่อสักครู่ ก็พากันมาถึงยังที่พักอย่างปลอดภัย

"โหยแค่สองชั่วโมงแต่ก็เหนื่อยได้เหมือนกันนะนี่" ปลาดาวกระโดดขึ้นนอนบนเตียงหนานุ่ม

"เหนื่อยยังไงแกไม่ใช่คนขับ เจ้าเอยไม่เห็นบ่นสักคำ" ชมจันทร์แขวะเพื่อนอีก

"ก็ฉันนั่งคุยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอยอยู่ข้างๆไม่ได้หลับมาตลอดทางเหมือนแกนะ" ปลาดาวสวนกลับทันควัน

"นี่ฉันว่าพวกเราเตรียมชุดไปเล่นน้ำกันดีกว่า นานๆทีได้ใส่ชุดว่ายน้ำ พวกแกถ่ายรูปให้หน่อยนะ" จันทร์เจ้าเอยเอากระเป๋าออกมารื้อชุดสวยที่เตรียมมา

"จริงด้วย ฉันก็เตรียมมาหลายชุดเลย จะเล่นน้ำให้ฉ่ำปอด แล้วก็อัพโหลดรูปรัวๆปลาดาวเห็นดีเห็นชอบด้วย

"ไปๆตอนนี้แสงกำลังสวยเลยก่อนที่จะร้อนมากไปกว่านี้" ชมจันทร์ชวนเพื่อนๆแล้วตนเองก็เอาชุดว่ายน้ำตัวเก่งขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

เพื่อนรักสามคนวิ่งลงไปในทะเลวักน้ำสาดกันอย่างสนุกสนาน

"นี่มันอะไร" จันทร์เจ้าเอยเดินขึ้นมานั่งพักที่ชายหาดเธอก็เจอเข้ากับวัตถุชิ้นหนึ่งรูปร่างคล้ายสร้อยข้อเท้าเพราะดูเป็นเส้นยาวเกินกว่าจะใส่เป็นข้อมือได้ลักษณะเป็นสร้อยที่ทำด้วยเชือกเทียนสีน้ำตาลเข้มถักเป็นเกลียวลวดลาย มีกระพรวนสีทองเหลืองเม็ดเล็กๆสามสี่เม็ด

"สวยดีแฮะ" เธอเอามาสวมใส่ที่ข้อเท้าของเธอ แล้วก็กลับไปลงเล่นน้ำต่อ

"เจ้าเอยแกอย่าไปไกลนักนะขี้เกียจตามไปช่วย ฮ่าๆ"ชมจันทร์แกล้งหยอกล้อเพื่อน

"โอ้ยๆๆจมน้ำช่วยด้วยๆ" จันทร์เจ้าเอยรับมุกชมจันทร์แกล้งทำเป็นจมน้ำแต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจริง

"ช่วยด้วยยยย" จันทร์เจ้าเอยรู้สึกเหมือนมีอะไรติดที่ขาเธอทำให้เธอโผล่หัวขึ้นมาไม่พ้นน้ำ

ใต้น้ำมีมือข้างหนึ่งสีขาวซีดดึงขาของเธอเอาไว้ถึงแม้จะใช้แขนเพียงข้างเดียวแต่ก็ทรงพลังไม่น้อย

“เจ้าเอย แกอย่ามาเล่นน่า” ปลาดาวห้ามเพื่อนเพราะคิดว่าเธอแกล้ง

“นี่ยังไม่หยุดแกล้งอีก นักกีฬาว่ายน้ำอย่างแกนี่แกล้งไม่เนียนหรอก” ชมจันทร์เองก็ยังไม่เชื่อเช่นเดียวกัน

"เจ้าเอย มันนานไปแล้วนะ" ปลาดาวเริ่มผิดสังเกตุ

"แกมันจมน้ำจริง" เมื่อคิดได้ทั้งชมจันทร์และปลาดาวก็รีบดำลงไปในน้ำ

ในขณะนั้นเองจันทร์เจ้าเอยก็ดำผุดดำว่ายพยายามสะบัดขาออกจากมือประหลาดนั่นที่กำลังลากเธอลงไปให้ลึกกว่าเดิม

"หึๆๆๆๆฮ่าๆๆ"เสียงหัวเราะคำรามจากเจ้าของมือ

"กรี๊ดดดด" เมื่อชมจันทร์ยื่นมือมาดึงจันทร์เจ้าเอยเพื่อฉุกขึ้นแขนขวาที่ชมจันทร์สวมใส่ด้ายสายสิญจน์ที่มีตะกรุดดอกจิ๋วมัดเป็นปมอยู่ด้วยสัมผัสร่างกายเพื่อนสาวเสียงร้องโหยหวนและมือนั่นก็หลุดออกจากขาเธอ

"เป็นไงบ้างเจ้าเอย" ปลาดาวกับชมจันทร์ช่วยกับปฐมพยาบาล

"แฮ่กๆ" จันทร์เจ้าเอยสำรอกน้ำออกมาพลิกตัวตะแครงข้างและเหนื่อยหอบ

"แกเป็นอะไรไปเจ้าเอย อย่าเล่นแบบนี้อีกนะพวกฉันใจคอไม่ดีเลย" ปลาดาวคิ้วขมวดห่วงเพื่อนแต่ก็อดบ่นไม่ได้

"เหมือนขาฉันติดกับอะไรอยู่ในน้ำ ฉันดึงแล้วแต่ไม่หลุดจนพวกแกลงไปช่วยน่ะแหล่ะ" จันทร์เจ้าเอยเล่าไปด้วยหายใจรัวไปด้วย

"แกยังลงไปไม่ลึกมากมันจะติดอะไรได้ นี่มันทะเลนะแกไม่ใช่คลองจะได้มีกิ่งไม้เถาวัลย์" ชมจันทร์ยังข้องใจ

"เอาเถอะปลอดภัยก็ดีแล้วไปอาบน้ำล้างตัวกันดีกว่าวันนี้ไม่น่าจะสนุกแล้วล่ะ" ปลาดาวเอ่ยชวนทุกคนให้ออกไปจากที่ตรงนั้น

"เจ้าเอยฉันว่าช่วงนี้แกควรไปทำบุญสะเดาะห์เคราะห์เสียบ้างนะ นี่ขากลับถ้าผ่านวัดก็จัดสังฆทานชุดใหญ่สักชุดก็ดีนะ" ชมจันทร์ออกความเห็นในตอนที่กำลังนั่งทานอาหารกันที่ร้านใกล้โรงแรมที่พัก

"จริงด้วยเรื่องของแกมันชักจะไม่ธรรมดาแล้วนะฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าการเป็นช่วงอายุเบญจเพส แต่ก่อนอื่นแกต้องไปหาคุณหมอตามนัดด้วยล่ะ" ปลาดาวเองก็คิดเช่นเดียวกันกับเพื่อน

"พูดถึงคุณหมอ เขามีแฟนหรือยังแก หล่อขนาดนี้อิจฉาเจ้าเอยได้ไปหาหมอบ่อยๆ" ชมจันทร์พูดถึงอติวิชญ์แล้วก็อมยิ้ม

"โสดดดดจ้ะ โสดแบบไม่น่าเชื่อ พี่ต้นน้ำบอกว่าน้องชายเขาไม่ค่อยมีเวลาไปจีบสาวที่ไหนทำแต่งานไม่งั้นก็ไปนั่งสมาธิกับพระอาจารย์ เห็นหล่อแบบนี้ธัมมะธัมโมที่สุด" ปลาดาวสาธยายเพราะรู้ข้อมูลมาจากพี่ชายของอติวิชญ์

"นั่งสมาธิหรือ น่าสนใจเหมือนกันนะเผื่อความคิดฉันมันจะอยู่กับร่องกับรอยบ้าง" จันทร์เจ้าเอยไม่ได้ใส่ใจความหล่อของเขาเหมือนอย่างชมจันทร์ แต่สิ่งทีมุ่งหวังคือปริศนาที่รอวันถูกเฉลย

................