Chapter 3 ซินเดอเรลล่า
1207 คำ
Chapter 3 ซินเดอเรลล่า
ขนมปังรู้ว่าแป้งฝุ่นไม่ชอบเข้าร้านอาหารแพงๆ ทำให้ขนมปังกลายเป็นคนติดดินตามเธอไปด้วย
อาหาร 3 จานถูกวางเรียงไว้ตรงหน้า ทั้งหมดนี้ขนมปังใช้คำว่ารองท้องไปก่อน ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเรียกว่าสวาปาม
เพื่อนสาวมีความสุขในการกิน ในขณะที่แป้งฝุ่นนั่งเครียด เธอก็ยิ่งหนักใจเมื่อเวลาใกล้เข้ามาทุกขณะ ความรู้สึกผิดต่อมารดาก็มากขึ้นทุกที ในขณะที่ขนมปังกำลังมีความสุขกับอาหารตรงหน้ามากกว่าสนใจเพื่อน
“ถ้าฉันยกเลิกได้ไหมแก” จู่ๆ แป้งฝุ่นก็โพล้งขึ้นมากลางโต๊ะอาหารที่นั่งกันอยู่สองคน ขนมปังแกล้งทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน
ขนมปังตักข้าวขาหมูส่งเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ “แกอย่าเพิ่งพูด ฉันเดินเหนื่อย หิวมาก ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออก”
“แต่แกเพิ่งกินเกี๊ยวทอดไปหมดจานนะ มันยังไม่ขึ้นไปเลี้ยงที่สมองอีกเหรอ” แป้งฝุ่นเหน็บแนมอย่างไม่จริงจัง
“ถ้าแกยอมเดินไปซื้อรวมมิตรทับทิมกรอบมาให้ฉัน สมองฉันอาจจะลื่นขึ้น” ขนมปังส่งสายตาแวววาว มองไปยังร้านขายขนมหวานที่อยู่ถัดออกไปไม่ไกล
“ไหนแกบอกว่าแค่รองท้องไง”
“ก็รองท้องไง เกี๊ยวทอดเป็นแอพพิไทเซอร์ ข้าวขาหมูเป็นเมนคอร์ส ทับทิมกรอบก็เป็นดีเซิร์ทไงจ๊ะ”
แป้งฝุ่นส่งค้อนให้เพื่อน “แบบนี้ยังเรียกว่ารองท้องอยู่อีกเหรอแม่คุณ”
“ถ้าท้องไม่อิ่ม ฟีโรโมนที่อยู่ในสมองจะไม่หลั่งออกมา แกก็รู้ว่าถ้าท้องฉันไม่อิ่ม ฉันก็ไม่มีความสุข แล้วฉันก็จะคิดอะไรไม่ออกด้วย” ขนมปังบอกทั้งที่ปากยังเคี้ยว
“โอเค โอเค” แป้งฝุ่นยอมเดินไปซื้อขนมหวานให้เพื่อน เพราะรู้ว่าขนมปังมีความสุขในการกินที่สุด และเธอก็มีความสุขเมื่อเห็นเพื่อนมีความสุขในการกินไปด้วย
หลังจากจัดการอาหารบนโต๊ะรวมถึงขนมหวานเรียบร้อย ขนมปังก็ลุกขึ้น จูงมือเพื่อนออกจากโต๊ะ โดยไม่สนใจแววตาเครียดของเพื่อนแม้แต่นิด
“ปะ”
“นี่ฉันกำลังปรึกษาแกอยู่ ฉันคิดว่าจะยกเลิก”
“แกจะบ้าหรือไง ทำเป็นเด็กเล่นขายของไปได้” ขนมปังบอกเสียงสูงเพราะพี่ชายของเธอ เพิ่งจะโทรมายืนยันว่าปราบไปที่งานแล้ว
“ฉันกลัว ฉันกังวล รู้สึกผิดกับแม่”
“ถ้าแกคิดอย่างนั้นก็ยิ่งต้องทำ แกไม่ห่วงแม่ครูหรือไง หยุดความคิดของแกทุกอย่างตอนนี้แล้วไปเดินเลือกชุด เราจะได้แต่งตัวไปพัทยากัน”
“แต่”
“เชื่อมือฉันเถอะน่า ฉันไม่ยอมปล่อยให้แกเป็นอะไรหรือเสียเปรียบใครหรอก” ขนมปังบอกพร้อมกับก็ลากมือเพื่อนสาวเดินเข้าไปในร้านเสื้อ จากนั้นก็หยิบชุดนอนชุดนี้ขึ้นมาทับบนตัว
“เอาชุดนี้ค่ะ” ขนมปังตัดสินใจให้เสร็จสรรพ ส่งชุดที่เธอเลือกให้พนักงาน
“แก...” แป้งฝุ่นลากเสียงยาว ทั้งราคาและรูปลักษณ์ของชุดไม่เหมาะกับเธอด้วยประการทั้งปวง
“แกหยุดพูดตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเลย ฉันรำคาญความเยอะของแกมากแล้ว” ขนมปังบอกเสียงดุ
“แต่ฉันว่ามันโป๊ไป” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวทำเสียงดุ แป้งฝุ่นบอกเสียงอ่อยลง
“แกไม่ได้ไปวัดนะ”
“มันแพงด้วย” แป้งฝุ่นบอกเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ เธอเสียดายเงิน
“ชุดนี้ฉันจ่ายเอง จะหยุดเรื่องมากได้หรือยัง” คนพูดทำหน้าเบื่อหน่าย
“แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากรบกวนแก”
ขนมปังมองดุทำน้ำเสียงขึงขังมากขึ้นกว่าเดิม “จะหยุดพูดได้หรือยัง”
“ก็ได้” แป้งฝุ่นอ้อมแอ้มตอบอย่างเกรงใจเพื่อน เธอรู้นิสัยตัวเองดีว่าเป็นคนคิดมากเกินเหตุ แต่ก็ไม่เคยปรับแก้นิสัยตัวเองได้สักที
สุดท้ายแป้งฝุ่นก็กลายเป็นตุ๊กตาให้ขนมปังจับแต่งตัว ก่อนที่ขนมปังจะขับรถพาแป้งฝุ่นมาที่พัทยาให้ทันงาน
“ว้าวว! แกมันนางซินชัดๆ” ขนมปังบอกออกมาอย่างตื่นเต้น
“หมุนตัวให้ฉันดูหน่อย” ว่าพรางเธอก็จับตัวแป้งฝุ่นหมุนไปรอบๆ น้ำหนักมือของเธอเหมือนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กเซคะมำ
“นี่แรงมือเหรอเนี่ย” แป้งฝุ่นบอกเย้า
“แกอย่ามาบูลลี่ฉันนะ สมัยนี้เขาเลิกบูลลี่กันแล้ว”
“ย่ะ!” แป้งฝุ่นบอกประชด
ขนมปังส่งค้อนปะหลับปะเหลือก ด้วยรูปร่างและหน้าตาของเธอทำให้คนมองหัวเราะขำออกมา ขนมปังเป็นคนน่ารักมาก ติดแค่น้ำหนักเกินพิกัดไปหน่อยเท่านั้นเอง
“แกสวยจริงๆ” ขนมปังเอ่ยปากชม
“แล้วทุกวันไม่สวยหรือไง”
“อย่าให้ต้องเปรียบเลย เหมือนหนอนกับผีเสื้อยังไงยังงั้น” แป้งฝุ่นหัวเราะขำกับคำเปรียบเปรยของเพื่อน
“ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันงาน” ขนมปังออกแรงเพียงเล็กน้อย แป้งฝุ่นต้องรีบก้าวเท้าตาม เพราะกลัวว่าหน้าจะคะมำลงไปบนพื้นก่อน
แป้งฝุ่นในลุคใหม่ สวยจนแทบจำไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างเล็กอ้อนแอ้น ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเรือนกายของเธอถูกสวมทับด้วยเสื้อยืดหรือเสื้อโปโล นอกจากนั้นก็จะเป็นชุดนักเรียนและชุดนักศึกษา ใบหน้าของแป้งฝุ่นจืดชืดไร้สีสันแต้มแต่ง พอมีเครื่องสำอางบนใบหน้า เธอก็สวยจนต้องเหลียวหลังมอง
ไฟประดับตกแต่งในบ้านพักริมทะเล บอกให้รู้ว่างานเริ่มต้นขึ้นแล้ว หัวใจของแป้งฝุ่นยิ่งเต้นตึกตัก ทั้งประหม่าและหวาดกลัว
ขนมปังชะลอและจอดรถไว้ริมรั้ว หันมากำชับเพื่อนสาวอย่างละเอียดอีกครั้ง
“แกยังไม่ลืมสิ่งที่ฉันสั่งใช่ไหม”
“สมองฉันไม่ใช่ปลาทองนะ แกสั่งย้ำฉันตั้งแต่กรุงเทพฯ ถึงพัทยาเนี่ย ถ้าฉันลืมก็โง่แล้ว”
“ก็ฉันเป็นห่วงแก คนเรียนเก่งดีกรีเกียรตินิยมก็ใช่ว่าจะโง่ไม่เป็นนะ”
“ฉันจำทุกคำพูดของแกจนจะท่องได้อยู่แล้วย่ะ”
“ดี...” ขนมปังยิ้มกริ่มที่มุมปาก ยื่นซองเล็กๆ ส่งให้เพื่อน
“อะไร” แป้งฝุ่นมองซองเล็กๆ ที่อยู่ในมือของเพื่อนสาวอย่างงงๆ
“ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันมีวิธีป้องกันความปลอดภัยให้แกถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยที่ไม่สามารถควบคุมได้ แกใช้ไอ้นี่ผสมน้ำทาปากกับทาหน้าอกนะ”
“มันคืออะไร ทำไมต้องทาหน้าอก” คนถามหน้าแดง เมื่อจินตนาการตาม
“เถอะน่า...อย่าถามมากนักเลย”
“แล้วใช้ตอนนี้เลยได้ไหม”
“ไม่ได้ ขืนแกทาเข้าไปตอนนี้แล้วไปกินอะไรเข้า ก็กลายเป็นใช้กับแกเองนะสิ”
“อ๋อ!” แป้งฝุ่นพยักหน้าอย่างพอเข้าใจ มันคงจะเป็นยานอนหลับอะไรสักอย่าง เมื่อรู้อย่างนั้นเธอก็สบายใจขึ้น
“ฉันมีความลับสุดยอดอีกอย่างหนึ่งจะบอกแก” ขนมปังยิ้มเจ้าเล่ห์ แป้งฝุ่นหันกลับไปมองหน้าเพื่อนอย่างตั้งใจฟัง
“ถ้าแกจะเลือกใครสักคน ให้สังเกตสติ๊กเกอร์สีทองที่ติดอยู่ข้างหลังนะ ฉันแอบให้ทีมงานติดเพิ่มให้โดยเฉพาะ ผู้ชายพวกนั้นฉันรู้จักดีและการันตีได้ระดับหนึ่ง”
- ผู้เขียน
