ปราบรักเลขาตัวแสบ

เอกทัศน์&กรวรีย์

(Talk เอกทัศน์)

“ใช่ค่ะฉันรีเจกงานคุณ ค่ะ เหตุผลฉันส่งให้ทางอีเมลแล้วนะคะ พูดตรงนี้คงจะไม่เหมาะ รบกวนแก้แล้วส่งให้ทันภายในวันศุกร์ที่จะถึงนี่ด้วยนะคะ เพราะบอสของฉันต้องบินไปภูเก็ต”

ร่างบางตัดสายสนทนาที่กำลังทำให้เธอหัวเสียเดินไปมาอยู่หน้าโต๊ะทำงานของผม ยัยนี่น่ากลัวจริงๆ เวลาทำงาน ยิ่งบุคลิกหยิ่งยโสนั่น ผมละเกลียดขี้หน้าชะมัด อยากจะจับตีก้นซะให้เข็ด ก้นงอนๆ นั่นถ้าได้จับกดและสอดเข้าไป เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว ผมสลัดความคิดของตัวเองทิ้งทันทีที่เธอเดินทำหน้าถมึงทึงเข้ามาหา

“นี่บอสคะ บอสปล่อยผ่านโฆษณาตัวนั้นได้ไงคะ ถ้าฉันไม่มาไล่ดูอีกรอบแล้วหลุดเผยแพร่ออกไปทั้งอย่างั้น บริษัทเราจะถูกมองแย่แค่ไหนคุณรู้บ้างมั้ย” ยัยนี่วีนเหมือนเป็นเจ้าของบริษัทเลยแฮะ แต่ก็จริงของเธอแหละ ถ้าไม่งั้น…

“ผม…” ผมไม่รู้จะเถียงเธอได้ยังไง

“พระเจ้า บ้าบอคอแตก ทำโฆษณาให้บริษัทอสังหาฯ แต่ไม่ยอมศึกษาเรื่องทิศ แล้วมาเรียกตัวเองว่ามือโปร” เธอหัวเสียไม่หยุดหลังจากที่รีเจกงาน บริษัทแห่งหนึ่งไป

“ใจเย็นๆ ก่อนคุณกรวรีย์” ผมพยายามโน้มน้าวร่างบางที่กำลังโมโหเป็นบ้าเป็นหลังกับการทำงานที่ไม่ถูกใจเธอ

“บอสก็เหมือนกันค่ะ เอาแต่เอ้อระเหยลอยชาย วันๆ ทำดึงหน้าดึงใส่คนนั้นคนนี้ ถ้าไม่มีฉันวันไหนคุณจะรู้สึก” เธอกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องทำงานผมไป หลังจากที่วีนอย่างสาแก่ใจ

เชื่อมั้ยว่าผมต้องทนกับสภาพแบบนี้มาถึง 3 ปี แต่มันก็จริงของเธอทุกอย่าง ถ้าไม่มีเธอคนแบบผมที่วันๆ เอาแต่ดึงหน้าตึงไร้อารมณ์คงไม่ผ่านเกณฑ์ของคุณพ่อแล้วขึ้นรับตำแหน่งได้ ผมเลยต้องยอมเธอเสมอเรื่อยมา

ยัยนี่นับวันยิ่งเอาแต่ใจกับผมเหมือนเธอกำลังเล่นสนุก แล้วหัวใจของผมมันก็เริ่มหวั่นไหวกับใบหน้าสวยๆ ที่ทำหน้าถมึงทึงใส่ผมเสมอ

จนคนในออฟฟิศแซวผมกันว่าเธอเป็นเมียในที่ทำงานของผม

ชีวิตผมก็ไม่เคยยอมใครจนมาเจอยัยเด็กบ้านี่ และทุกครั้งผมก็ไม่เคยเถียงชนะเธอเลย

.

.

(Talk กรวรีย์)

“โอ๊ะ โอ ทำไมทำหน้าหงิกออกมาจากห้องพี่เอกอย่างนั้นละตั้งโอ๋ งานไม่ถูกใจอีกแล้วหรอ” อนุชิตน้องชายของเขาที่รออยู่หน้าห้องเอ่ยแซวใบหน้างอๆ ของฉันที่เดินออกมาจากห้องเจ้านายคนนั้น

เฮ้ออ ฉันถอนหายใจใส่หน้าเขาแล้วมองอย่างเอือมระอา หมอนี่อยากจะพูดอะไรกันแน่ทำยังกะไม่รู้นิสัยพี่ชายตัวเอง

“คุณอนุชิตคะ คุณมีธุระอะไรกับบอสของฉันหรือเปล่าคะ ฉันว่าคุณน่าจะมีงานทำเยอะมากพอ อย่าเสียเวลามานั่งสังเกต พฤติกรรมของเลขาหน้าห้องแบบฉันเลยค่ะ” ฉันมองเขาอย่างเรียบเฉยเพราะพึ่งหัวเสียกับงานมา

“อ๊าววซ์ เจ็บจี๊ดเลยคำพูดคำจากับท่าทางหยิ่งยโสนั่น ทำเอาผมตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำอีก” เขาทำท่าทางทีเล่นที่จริงใส่ฉันไม่ได้ดูอารมณ์กันเลย

ฉันอยากจบบทสนทนางี่เง่านี่เพราะมีงานรอที่ต้องทำเยอะมากจึงรีบเดินห่างออกมา

“วันศุกร์นี้ผมไปภูเก็ตกับพี่เอกไม่ได้นะครับ ผมจะมาบอกคุณให้หาคนอื่นไปแทน” เขาพูดหลังจากที่ฉันคล้อยหลังออกมา

“ได้ไงกันคะ คุณรู้มั้ยว่าโปรเจกนี้ใหญ่แค่ไหน” ฉันตกใจจนตาเบิกโพลง หน้าซีดถึงขีดสุด เลือดความรักบริษัทพลุ่งพล่านและรีบเดินไปหาคนตัวใหญ่ทันที

“พอดีติดงานแต่งเพื่อนอ่ะ มันพึ่งมาบอกเอง ยังไงผมก็ต้องไปงานแต่ง” เขาทำสีหน้ารู้สึกผิดและมองมา

“เฮ้ย ได้ไงกัน ถ้าไปคนเดียวบอสไม่ไหวแน่คะ คนอย่างเขา” ใช่เขามักประหม่าจนต้องดึงหน้าตึงใส่ทุกคนบุคลิกของเขานั่นก็แค่ทำออกมาให้คนกลัวเท่านั้น ถ้ามีคนอยู่ช่วยเขาคงไหว แต่ถ้าไม่มีแล้วเขาคนเดียวการคุยงานครั้งนี้…

“นั่นแหละครับตั้งโอ๋ ผมจะมาบอกคุณไว้ให้คุณบินไปแทนผม” ฉันตกใจอย่างมากถึงมากที่สุด ไอ้หมอนี่กำลังโยนกันเห็นๆ หน้าสวยๆ เริ่มขมวดเป็นปม ปากกำลังจะอ้าออกไปปฏิเสธ

เสียงเปิดประตุห้องทำงานใหญ่ก็ดังขึ้น

“เสียงดังอะไรกันน่ะ ทำตัวเป็นเด็กกันจังนะ” หมอนี่ยังมีหน้ามาดึงหน้าตึงใส่อีก

“พี่เอก ผมมาบอกว่าวันศุกร์บินไปกับพี่ไม่ได้แล้ว ให้ตั้งโอ๋ไปแทนได้มั้ยครับ” เขาพูดหน้าตาเฉยไม่ถามความเห็นของฉันสักคำ

“เฮ้ย ได้ไงกันคะ ยังไม่ได้ถามฉันเลย” ฉันตกใจถึงขีดสุดเมื่อเขาถือวิสาสะเสนอชื่อฉันขึ้นมาเองตามใจชอบ

“เอ้าแล้วนายทำไมไม่ไปล่ะเจ้าชิต” หมอนี่ยังทำท่าทีราบเรียบไม่ไหวติง

“พอดีติดงานแต่งงาน เพื่อนสนิทน่ะครับ” เขาพูดหน้าทะเล้นแล้วหันมามองฉัน

ฉันเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงและยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมากัดเล็บ ใช่ฉันเป็นพวกชอบกัดเล็บเวลามีเรื่องเครียดๆ

“ยัยดุจดาวไงคะ บอสพายัยดุจดาวไปด้วยได้มั้ยคะ เดี๋ยวฉันเตรียมความพร้อมทุกอย่างให้เอง” ใช่นั่นเป็นทางออก

“ไม่ได้หรอก รายนั้นอ่ะ คราวก่อนหยิบเอกสารผิดเข้าห้องประชุมอยู่เลย” บอสฉันทำท่าทางเอือมระอา

“แต่ว่าฉัน…” ฉันกำลังครุ่นคิดคิดแล้วเขาเอ่ยขึ้นมานิ่งๆ

“คืนละแสน” ค่าเดินทางไปต่างจังหวัดของคุณ

พระเจ้าไอ้หมอนี่รู้จุดอ่อนของฉันจริงๆ ด้วย สิ่งเดียวที่ฉันยอมให้คนแบบเขาได้คือเงิน

ตาฉันเป็นประกายทันทีแล้วสองพี่น้องก็กระหยิ่มยิ้มย่องใส่กัน

“พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ แล้วฉันจะกินอาหารทะเลแพงๆ ให้หนำใจเลย”

ฉันพูดแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน เพื่อมารันงานที่ค้างต่อ

ใครจะคิดว่าการไปภูเก็ตครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตคนอย่างฉันไปอย่างสิ้นเชิง

.

.

งื้อ∼

ยัยเลขาตัวแสบโดนมัดมือชกไปทำงานกับเจ้านายสุดหล่อ