ปฐพี 18 ครั้งที่สอง
"คุณปฐพีปล่อยฉันเถอะฉันเจ็บแล้ว" รุ่งฤดีคิดว่าจะไม่พูดคำนี้ออกมา แต่เธอก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหว
"แค่ครั้งที่สองเอง ทำเป็นบ่นไปได้" เขาพูดตอบเธอพร้อมกับกระแทกเอวไปด้วย ไม่ได้สนใจใยดีคนใต้ร่างเลยสักนิด
"โอ๊ยเจ็บ" แผลเดิมยังไม่ทันจะหายดีแต่ก็ถูกซ้ำอย่างป่าเถื่อน รุ่งฤดีทรมานจวนใจแทบจะขาด
"ครั้งนี้ไม่นานหรอก อ่าา สดดีจังเลย" เขาพูดราวกับว่าเธอไม่ใช่คนแต่เป็นอาหารจานโปรดที่ตอนนี้กินเท่าไรก็ไม่อิ่ม
"เจ็บ!" รุ่งฤดีพยายามจะขัดขืนเขาเพราะเธอเจ็บมากจนทนไม่ไหว "โอ้ย อืออ~" ร่างเล็กได้แต่ครวญครางเพราะความทรมานที่ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไร
"ร้องมาเลยจ้ะร้องแรงกว่านี้อีก อ้า~" แทนที่จะรู้สึกสงสารแต่ปฐพีกลับสะใจที่ได้เห็นเธอทรมาน เขาเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ
"โอ๊ยย!" เสียงของเธอเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ตามสติที่หลงเหลืออยู่
"ปล่อยฉัน.. เจ็บ" สิ้นคำว่าเจ็บสติของเธอก็หมดไป
ทั้งที่เขาเห็นว่
