บทที่ 10 สดได้ไหม
539 คำ
ปฐพี 10 สดได้ไหม
"อึ๊บ หนักว่ะ!" พอเปิดประตูเข้าไปพิภพก็โยนปฐพีลงที่เตียงอย่างแรงเพื่อให้เขาได้สติ
"คายยยวะ" เขาหรี่ตาขึ้นมาดูนิดหนึ่งแล้วมองไปที่รุ่งฤดี
"น้องหนูสิบล้านนี่เอง"
"กูเอง! มึงว่าใครสิบล้านวะ" พิภพไม่เข้าใจคำพูดของปฐพี
"พอสร่างเมามึงค่อยกลับนะ นอนอยู่ห้องนี้แหละ" เขาพูดกับปฐพี ก่อนจะหันมาทางรุ่งฤดี "เธอก็อยู่นี่เป็นเพื่อนมันไปแล้วกัน"
"คะ?..เอ่อ..ฉันขอกลับเลยได้ไหม"
ได้ยินแบบนั้นปฐพีก็หยัดตัวขึ้นมาดึงแขนรุ่งฤดีให้นอนลงบนเตียงด้วยกัน ตอนนี้ตัวเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของคนเมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
"มึงใจเย็นๆ สิวะ ให้กูออกไปก่อน กูยังไม่อยากจะเห็นฉากเลิฟซีน" จบคำพูดนั้นพิภพก็รีบเดินออกไปจากห้อง
"มึงควรจะออกไปตั้งนานแล้วไอ้พิภพ"
"เมาจนเดินไม่ได้ มึงยังจะจัดได้อีกเหรอ กูนับถือมึงจริงๆว่ะ" เสียงตะโกนของพิภพไล่ตามหลังมาไกลๆ ขณะที่ปฐพีกำลังซุกไซ้ซอกคอของรุ่งฤดีอย่างไร้สติ
ก่อนจะออกไปพิภพก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตูให้เพื่อนเป็นอย่างดี
"ขะ..คุณจะทำอะไร" แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าหากยอมมาหาเขาเธอต้องเจอกับอะไร แต่พอถึงเวลาจริงๆ รุ่งฤดีก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายถึงเนื้อถึงตัวเธอมากขนาดนี้
"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่า ฉันไม่ได้ซื้อเธอมาเก็บไว้บนหิ้ง" ถึงในตอนนี้ปฐพีจะเมามายจนทรงตัวไม่อยู่ แต่เขาก็ยังจำทุกคำพูดของตัวเองได้ไม่ลืม
พอพูดจบเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออก "ใส่เสื้ออะไรมาเนี่ย เสื้อดีกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไง" ชายหนุ่มพูดตำหนิเพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่มามันค่อนข้างเก่า ที่จริงแล้วเธอใส่ต่อจากแม่อีกทีด้วยซ้ำ
"เรื่องของฉัน" รุ่งฤดียกแขนขึ้นเพื่อให้เขาถอดเสื้อเธอออกไปได้ง่ายๆ เพราะที่สวมอยู่มันเป็นเสื้อยืดคอกลม
"มันจะเป็นเรื่องของเธอคนเดียวได้ยังไง ตอนนี้อย่าลืมนะว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน"
"หายเมาแล้วเหรอ ทำไมพูดคล่องจัง" เธอพูดเบาๆ แต่เขาก็ได้ยิน
"เธอคิดว่าเหล้ามันจะทำอะไรฉันได้อย่างงั้นเหรอ" ที่จริงเขาก็ยังเมาอยู่แต่กลัวเสียฟอร์ม ขณะที่มือหนายังพยายามถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นใน
"เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด" สายตาที่ปฐพีมองรุ่งฤดีราวกับอยากจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาตรงร่องอกอวบอิ่ม โดยที่ยังไม่ถอดบราออก พร้อมทั้งสูดดมจนคนตัวเล็กรู้สึกอับอาย
"สดได้ไหม"
"สด?" ..คำศัพท์อะไรของเขาอีกเนี่ย ฉันจะรู้เรื่องไหม
- ผู้เขียน
