“ครินต์...นี่มันอะไรกันคะ...หมอพิธานบอกว่าเบลเป็นแฟนคุณ ไหนบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านยังไงล่ะคะ”
“มิ๊ง...ตอนนี้ผมอยากให้คุณไปรอที่ห้องรับแขกก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน”
“มิ๊งเหรอคะที่ต้องออกไปน่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ”
“ผมว่าเราคุยกันเข้าใจนะ ผมไม่ชอบอะไรที่มันยุ่งยาก” ครินต์เสียงเข้มและทำให้มิ่งมาดาชะงัก เธอเหลือบมองภัทรญาที่นอนนิ่งแต่สีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ก็ได้ค่ะ มิ๊งจะรอคุณที่ห้องรับแขก แต่คุณต้องมีคำตอบให้มิ๊งวันนี้ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่” มิ่งมาดายอมออกไปเพราะเห็นว่าครินต์มีสีหน้าเครียดไม่ต่างกัน และยิ่งกว่านั้นเธอเธอรู้ดีว่าเขาเอาจริง ถ้าครินต์ไม่พอใจเขาจะไม่ยอมฟังและเธออาจถูกไล่ออกจากบ้านของเขาได้ทุกเมื่อ ฉะนั้นมิ่งมาดาจึงยอมจำนนและออกไปจากห้องทั้งที่ยังสับสนและไม่เข้าใจ จากนั้นจึงเหลือเพียงภัทรญาที่อยู่กับครินต์ในห้องที่บรรยากาศเปลี่ยนไปจากเดิม เสียงแอร์ครางต่ำแต่หัวใจของภัทรญาเต้นดังรัว
