ตอนที่ : 13

1372 คำ

“เป็นไงบ้างจ๊ะ นางแบบใหม่” พุทธชาดถามยิ้มๆ พูดแหย่ปลายสายขึ้นก่อน “จอดรถก่อนนะ เดี๋ยวเดินเข้าไปหา สิงสถิตอยู่ร้านคุณรักใช่เปล่า” “บ้า สิงสถิตอะไรย๊ะ ใช่อยู่ที่ร้าน นี่แหละ” พุทธชาดอมยิ้ม เดินออก ไปต้อนรับยูถกาที่หน้าร้าน ยูถกาเดินยิ้มเข้ามาหาพุทธชาด มีอาการแปลกๆ จากรอยยิ้มที่ได้เห็น ทำเอาคนที่ออกมาต้อนรับแปลกใจ กับความสดใสของคนที่อมยิ้มเข้ามาทัก ทาย เปิดท้ายรถหยิบอุปกรณ์สำหรับงานเขียนที่ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ “ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” พุทธชาดถาม เปิดถุงซึ่งมีเสื้อยืดอยู่จำนวนหนึ่ง ยูถกายิ้ม เพราะรู้ดีว่า คงมีคำถามอะไรอีกมากมาย “ช่างรื้อนะ คุณพุด” ยูถกาอมยิ้ม “ยังไงคะ เสื้อหนุ่มที่ไหนกัน สีทึม เทา ขาว น้ำเงิน ดำ” พุทธชาดพูดแหย่ เผื่อว่าจะมีอะไรแย้มพรายมาให้ได้รู้บ้าง “ไม่บอก ยังไม่พร้อม” ยูถกายิ้ม รีบเดินนำหน้าเข้าไปที่ร้าน “เอ๊ะ ยังไง เพื่อนฉัน” พุทธชาดรีบเดินตามยูถกาเข้าไปทันที รักษาดูแลต้อนรับยูถกาเป็นอย่างดีในฐานะเพื่อนรักของพุทธชาด ซึ่งเดินยิ้มตามเข้ามาในร้าน รักษามองสบตากับพุทธชาดซึ่งกำลังพยักพเยิดไปทางยูถกาขณะกำลังเปิดสมุดบันทึก เพื่อจะเขียนอะไรบางอย่าง “ยายคนนี้ มีแฟนแล้ว” พุทธชาดบอกกับรักษาที่ขมวดคิ้วทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน “จริงหรือ ยูว์” รักษาถามในทันที “คุณรักก็ อย่าไปเชื่อคุณพุดนักเลยค่ะ” ยูถกายิ้มให้รักษาที่ยกเครื่อง ดื่มมาวางให้ “แล้วเสื้อใครล่ะคะ คุณยูถกา ผู้หญิงน่ะ ซื้อเสื้อผ้าให้ ส่วนใหญ่ก็จะเฉพาะแฟนนะ พุดยังซื้อให้คุณรักบ่อยๆ เลย” พุทธชาดพูด แหย่ยูถกาที่ทำทีเป็นไม่ได้ใส่ใจนักกับสิ่งที่ได้ยิน “เสื้อ เสื้ออะไรคะ” รักษาถาม “เสื้อ ท้ายรถ ยูว์ เพียบเลยค่ะ เสื้อยืดสีพื้นไม่มีลาย สีก็ทึมๆ ไม่ยอมบอกว่า ซื้อให้ใคร” พุทธชาดบอกกับรักษา “ยังไงกัน ยูว์” รักษาถามยูถกา และรีบนั่งลงข้างๆ “ไม่เห็นมีอะไรเลยค่ะ คุณรัก ยูว์หิวแล้ว มีอะไรอร่อยๆ ให้ทานคะ” “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย คบใคร ยังไง” พุทธชาดแกล้งพูดเสียงเข้ม “ยังไม่ได้คบ” ยูถกาพูดยิ้มๆ “อาจจะคบ ว่างั้น” รักษาถาม ชะโงกหน้าไปมองคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับสมุดบันทึก “คิดไปกันใหญ่แล้วค่ะ เอาไว้ถ้าจะคบใคร หรือไปปิ้งใครเข้า จะมาขอคำแนะนำนะคะ เอ๊ะ หรือเรียกว่า รายงานดี” ยูถกาหันมายิ้มให้รักษาและพุทธชาด ซึ่งยูถการู้ดีว่า ทั้งสองไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัว แต่ในฐานะเพื่อนคงเป็นความห่วงใยมากกว่า “น่าสงสาร ใครบางคน” พุทธชาดพูดขึ้นลอยๆ “ใคร ยังไงคะ คุณพุด” “ก็สงสาร คนที่เขาอาจจะ ชอบๆ ยูว์อยู่ไง ถ้าซื้อเสื้อให้ขนาดนี้ ก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะนะ เราว่า ใช่ไหมคะ คุณรัก” พุทธชาดหันไปหาพวก “นั่นสิ ใครกันนะ คือ ผู้โชคดี” รักษายิ้มจางลง เมื่อเห็นเม็ดขนุนกำลังเดินเข้ามาในร้าน พุทธชาดมองตามสายตาของรักษา จึงรีบเปลี่ยนเรื่องการพูดคุย “มาตรงเวลา เป๊ะเชียว” พุทธชาดยิ้ม เมื่อเม็ดขนุน เดินเข้ามาร่วมโต๊ะด้วย “คุณรักคะ อยากทานผัดไทห่อไข่ค่ะ” เม็ดขนุนบอกรักษาที่ยิ้มๆ เมื่อได้ยินคนที่เดินเข้ามาสั่งอาหารในทันที “หิวมาจากไหนจ๊ะ” พุทธชาดพูดแหย่ “หิวมาจากร้านจ้ะ” เม็ดขนุนอมยิ้ม ชำเลืองมองไปทางยูถกาเล็กน้อย “ยูว์ล่ะ กินอะไรดี” พุทธชาดถาม “เหมือนกันก็ได้ค่ะ คุณรัก” ยูถกายิ้มๆ หันไปบอกรักษา “มาแปลกนะ วันนี้” พุทธชาดมองยูถกาที เม็ดขนุนที “หวัดดี เขียนอะไรน่ะ” เม็ดขนุนทักทายยูถกาขึ้นก่อน รักษายิ้มรีบปลีกตัวไปจัดเตรียมอาหาร ส่วนพุทธชาดไปหยิบคอมพิวเตอร์มาเปิด เพื่อพูดคุยงานกับเม็ดขนุน “หวัดดี ไม่อยากบอก ได้เปล่า” ยูถกาเลิกคิ้วเล็กน้อย มองสบตากับเม็ดขนุนที่ยิ้มๆ แอบนึกถึงริมฝีปากเรียวบางนั้นขึ้นมา ทำให้รู้สึกดีและยังคงนั่งยิ้มมองคนที่ก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุด “คิดถึง” เม็ดขนุนพูดขึ้นลอยๆ แต่คนที่ยิ้มอยู่นั้น ทำให้คนที่พูดยิ้มกว้างมากขึ้น พุทธชาดไม่ได้ยินสิ่งที่เม็ดขนุนพูด แต่การเห็นสองคนยิ้มๆ อยู่นั้น ถือเป็นสัญญาณที่ดี เพราะเมื่อครั้งก่อนยังต่อปากต่อคำ จนเกือบจะเป็นเรื่องอยู่เลย “แยกโต๊ะไหม รบกวนหรือเปล่า ยูว์” พุทธชาดถามยูถกา “ไม่เป็นไร ตามสบายเลย” ยูถกายิ้มให้พุทธชาด และยิ้มเลยไปถึงรักษาที่ยกอาหาร ซึ่งมีกลิ่นหอมกรุ่นมาวางตรงหน้าทั้งเม็ดขนุนและยูถกา “ขออนุญาตไปล้างมือก่อนนะคะ” เม็ดขนุนยิ้มให้รักษาที่พยักหน้าให้ “ยูว์ ไปด้วย” ยูถกายิ้ม เดินตามเม็ดขนุนไป “รักว่า สองคนนี้ วันนี้ดูแปลกๆ นะคะ” รักษาบอกกับพุทธชาด “ไม่ทะเลาะ ไม่พูดจากวนๆ กันไม่ดีหรือคะ” พุทธชาดถาม “เสื้อใหม่ อาจจะซื้อให้คนใส่เสื้อเก่าๆ ก็ได้นะ” รักษาพูดจบ ก็จูบแก้มพุทธชาดที่ยิ้มๆ ให้ “เป็นแบบนั้นคงจะดีนะคะ ว่าไหม” พุทธชาดยิ้ม มองตามสองสาว ที่เดินเข้าห้องน้ำไปไล่ๆ กัน ยูถกายิ้มๆ มองดูคนที่กำลังล้างมืออยู่ เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ก็หันมายิ้มให้ ยูถกาเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ “ซื้อเสื้อมาให้แล้วนะ” ยูถกากระซิบบอกเม็ดขนุนที่ยิ้มๆ มองดูคนที่กำลังยิ้มสวยๆ ให้ผ่านกระจกเงาที่อยู่ตรงหน้า “ขอบคุณจ๊ะ” “คุณพุดถาม แต่ยูว์ไม่ได้บอก ว่าซื้อมาให้ใคร” ยูถกายิ้มแหยๆ “ไม่เป็นไร ยูว์พร้อมจะบอกอะไรกับใครเมื่อไหร่ ก็แล้วแต่ยูว์” “ไม่เป็นไรจริงๆ นะ” ยูถกาถาม เพราะรู้สึกกังวล “ไม่เป็นไร บางเรื่องก็ต้องใช้เวลาใช่ไหม เราเข้าใจนะ และขอบคุณที่ไม่ได้รังเกียจเรา” เม็ดขนุนหันมายิ้มให้ และสวมกอดยูถกาที่โอบกอดในทันทีเช่นกัน “ขอบคุณนะ ที่เข้าใจ” ยูถกากอดกระชับให้แน่นขึ้นอีก “บทจะน่ารัก ก็น่ารักซะนะ ที่ชอบอยู่ก่อนหน้า เลยชอบหนักกว่าเดิมอีก หลงรักเสียแล้วก็ไม่รู้” เม็ดขนุนพูดยิ้มๆ เมื่อยูถกาคลาย อ้อมกอดทำหน้าทะเล้น แล้วแลบลิ้นใส่ “กะล่อนขนาดนี้ ไว้ใจได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย” ยูถกาอมยิ้ม “ก็ให้เวลา เป็นบททดสอบเราไง ตกลงตามนี้นะ นะ นะ” เม็ดขนุนพูดอ้อน ยื่นหน้าไปใกล้ๆ ยูถกาที่ยิ้มอายๆ จนแก้มแดง “เวลากวน ก็น่ารักไปอีกแบบ เวลาไม่กวน ก็น่ารักไปอีกแบบ” “ระวัง จะหลงรักเข้าให้นะ” เม็ดขนุนยิ้มทะเล้น เมื่อโดนบิดเข้าให้ที่จมูกโด่งๆ “ออกไปได้แล้ว” ยูถกาหัวเราะคิกคักที่ถือโอกาสแกล้งเม็ดขนุนได้ “ให้หอมแก้มก่อนดิ ทีเมื่อคืนยังยอมให้จูบก่อนเลย” เม็ดขนุนยิ้ม “เรื่องเยอะนะ เราน่ะ ไอ้บ้าเม็ดหนุน” “นะ นะ นะ ได้มีกำลังใจไปทำงานต่อกับคุณพุด หลับตาก็ได้ถ้าอาย” เม็ดขนุนหัวเราะกับรอยยิ้มน่ารักๆ ของยูถกาที่แก้มแดงขึ้นมากกว่าเดิม “แค่หอมแก้มเองไม่เห็นต้องอาย ไม่เห็นต้องหลับตาเลย” ยูถกายิ้ม เม็ดขนุนจึงขยับเข้าใกล้และจูบเบาๆ ไปที่ริมฝีปากเรียวบาง ซึ่งเผยอตอบรับเล็กน้อยพร้อมด้วยรอยยิ้ม “รีบตามมานะ อยู่ห่างนานๆ คิดถึงจะแย่ รู้ไว้ด้วยนะ ยูววววว” “ไอ้บ้า ไอ้บ้าเม็ดหนุน” ยูถกายิ้มๆ มองตามคนที่รีบเดินออกไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more