ตอนที่ : 10

2154 คำ

เม็ดขนุนลงมารับของที่ภัทรากรุณาให้ทางห้องเสื้อจัดเตรียมให้ หลัง จากเรียบร้อย ก็เดินออกมาที่ลานจอดรถ แต่เมื่อเห็นยูถกาเดินนำหน้าอยู่ จึงเลือกที่จะเดินช้าๆ เพราะรู้ดีว่า ฝ่ายนั้นคงไม่อยากเจอเท่าไรนัก แต่ไม่ทันได้สังเกต ยูถกาหันมาเห็นเข้าพอดี “หวัดดีอีกครั้ง เด็กส่งขนม” ยูถกาทักทายก่อนที่จะหันหลังกลับเดิน ไปที่รถของตัวเอง “ไม่ต้องรู้จักก็ได้มั้ง มารู้จักอะไรกันตอนนี้ เราก็แค่เด็กส่งขนมเอง” “เริ่มก่อนอีกแล้วนะ” “ใครที่เริ่มก่อน ยูว์นั่นแหละที่เริ่มก่อน” “ไปไกลๆ เหนื่อย ขี้เกียจทะเลาะ” ยูถกาพูดขึ้น “ก็ไกลอยู่นี่แล้วไง เราต้องอยู่ไกลมากขนาดไหน ยูว์ถึงจะสบายใจ” เม็ดขนุนถาม จ้องมองคนที่หันกลับมาเผชิญหน้า “เป็นอะไร ยูว์ไปทำอะไรให้” ยูถกาพูดเสียงเข้ม “ไม่มีอะไร เอาเป็นว่า ถ้าเจอกัน เราจะเลี่ยงๆ ไม่ให้เจอก็แล้วกัน แต่ครั้งนี้ขอโทษทีที่เข้าไปขัดจังหวะ” เม็ดขนุนพูดจบ ก็เดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง “เดี๋ยวหมายความว่า อย่างไร” “ขอโทษแล้ว ไม่ต้องอธิบาย ก็ได้ปะ” เม็ดขนุนหน้าตาดูไม่ค่อยดีนัก ยูถกาสังเกตเห็น ตั้งแต่ที่เจอกันในห้องทำงานของภัทราแล้ว “อย่าคิดว่า ใครจะทำรุ่มร่ามเหมือนตัวเองสิ” “เหมือนที่บอก เราก็แค่เด็กส่งขนม เลยรุ่มร่าม ขอโทษอีกครั้ง รับรองได้ จะไม่เข้าใกล้อีกเลย เราสัญญา” เม็ดขนุนพูดเสียงเข้ม มองจ้องดวงตาคู่สวยของคนที่ไม่ได้มีแววตาแข็งกระด้าง แต่กลับอ่อนโยนลงเมื่อได้ยิน “เด็กส่งขนม มันไม่ดีตรงไหนว๊ะ ไอ้เม็ดหนุน” ยูถกาถาม “ไม่มีอะไรดีเลยไง ยูว์ถึงทำเป็นไม่รู้จักเรา ใช่ไหมล่ะ” “ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แค่ตกใจที่เปิดประตูเข้ามา” ยูถการีบบอก “ขอบคุณนะ ขอตัวก่อน เราต้องไปส่งขนมต่ออีก” เม็ดขนุนบอกและรีบเดินหนีไปทันที ไม่หันกลับมาสนใจยูถกาอีกเลย “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนะ ไอ้เม็ดหนุนบ้าเอ๊ย” ยูถการำพึงออก มาเบาๆ เม็ดขนุนอาสาเป็นผู้ช่วยกุ๊กให้กับรักษา อันที่จริงรักษาเหมือนเป็นครูคนหนึ่งสำหรับเม็ดขนุน รวมถึงอนุญาตให้ใช้ครัวของร้านเพื่อการฝึกฝีมือด้วย แต่ช่วงหลังๆ ไม่ค่อยได้มาบ่อยนัก ด้วยความเกรงใจและเวลาที่มีจำกัดทำให้ได้มาพบปะพูดคุยกับรักษาไม่บ่อยนัก “คุณพุดไม่มาหรือคะ คุณรัก” เม็ดขนุนถามรักษา ขณะที่ยังคงง่วนช่วยเตรียมจานสำหรับลูกค้า “อีกสักพักคงมาค่ะ ช่วงนี้คุณพุดรับงานไม่มากนัก เห็นว่ามีงานจะทำกับเม็ดขนุนไม่ใช่หรือ” รักษาถาม “ใช่ค่ะ แต่คงช่วยไม่มากนักหรอกค่ะ แม่งานหลักอย่างไรเสียก็คงเป็นคุณพุดเหมือนเดิม อันที่จริงมีบริษัทของตัวเองทำเองก็ได้” เม็ดขนุนพูดยิ้มๆ “คงอยากได้แนวคิดใหม่ๆ มากกว่า มานั่งทำงานที่ร้านก็ได้นะ จะได้พบปะพูดคุยกันบ่อยๆ คุยกับเม็ดขนุนสนุกดี คิดอะไรใหม่ๆ ขำๆ ได้บ่อยๆ ไม่เจอกันนานอดที่จะคิดถึงไม่ได้” รักษารู้สึกอย่างที่บอกจริงๆ เม็ดขนุนถึงไม่ได้เรียนมาทางด้านการทำอาหาร แต่ด้วยมีใจรัก เริ่มมาเรียนรู้ได้ไม่นานนักกลับมีคำแนะนำดีๆ สำหรับรักษาอยู่บ่อยๆ และสามารถนำมาปรับใช้ได้อีกต่างหาก จริงเหมือนที่พุทธชาดพูดเอาไว้ เม็ดขนุนออกแนวไฮเปอร์ ฉลาดช่างคิดอะไรใหม่ๆ เสมอ ถึงแม้จะกวนๆ ไปบ้างในบางที แต่ก็ถือเป็นความน่ารักเฉพาะตัว นึกถึงความกวน ทำให้นึกถึงเพื่อนอีกคนของพุทธชาดขึ้นมา “น่าสนใจนะ ทำงานที่นี่ กินฟรี แถมได้เงินจากงานอีก คุ้มมาก คุ้มมาย” เม็ดขนุนหัวเราะ รักษาก็เช่นกัน “รักต่างหากที่คุ้ม เวลาลูกค้าเยอะ จะได้ยืมตัวมาช่วยในครัว ได้ข่าวแว่วๆ มาว่า สาวๆ แอบติดใจอาหารฝีมือเม็ดขนุน คุณพุดมาเล่าเสียจน รักอดน้อยใจไม่ได้ ชมเรื่องที่เม็ดขนุนทำอาหารอร่อย” รักษาอมยิ้ม เมื่อเห็นคนที่ยิ้มอายๆ หัวเราะแหะๆ อยู่ข้างๆ “อย่าไปฟัง คุณพุด มากนักเลยค่ะ” “ไม่ฟัง โดนดึงหูยานพอดีสิ” รักษาแอบกระซิบ “นินทา ดังไปถึงหน้าร้านเลย เดี๋ยวเถอะนะ สองคนนี้ เผลอเป็นไม่ได้ คุณรักน่ะ ตัวดี พุดได้ยินนะคะ” พุทธชาดยิ้มๆ เมื่อเห็นทั้งเม็ดขนุนและรักษายิ้มจ๋อยๆ เพราะไม่คิดว่า คนที่เพิ่งพูดนินทาไปนั้น จะมาเร็วขนาดนี้ “ล้อเล่น หิวหรือเปล่าคะ” รักษารีบพูดเปลี่ยนเรื่อง “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย มาให้กอดเสียดีๆ กอดพุดแน่นๆ ด้วยนะ ข้อหาแอบนินทาแฟน” พุทธชาดยิ้ม โผเข้ากอดรักษา ซึ่งกอดเอาไว้แนบแน่น “หมั่นไส้มาก เมื่อคืนทำการบ้านกันดึกล่ะ สิ บ่ายนี้เลยอ้อนกันซะ” เม็ดขนุนหัวเราะออกมา เมื่อพุทธชาดหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ “ไอ้บ้า เม็ดหนุน” “เรียกเต็มๆ ได้ปะ ไม่อยากได้ยินใครเรียก เม็ดหนุน เลย” เม็ดขนุนพูดเสียงเรียบ ฟังดูเหมือนหงุดหงิด ทำเอารักษากับพุทธชาดแปลกใจ เพราะปกติเพื่อนคนนี้จะเฮฮาเสมอ แม้นในยามมีปัญหาก็ตาม “หรือ เก็บไว้ให้ใครเรียกจ๊ะ สงวนไว้เฉพาะคนพิเศษ หรือไง” พุทธชาดพูดแหย่ “อย่ามาแซว อารมณ์ไม่ดีอยู่” เม็ดขนุนทำเสียงเข้ม “ใบบัวบก แก้ช้ำใน ชื่นใจ จะได้หายหงุดหงิด” รักษาส่งแก้วน้ำที่มีน้ำสีเขียวเข้มผสมน้ำแข็งเล็กน้อยให้กับเม็ดขนุน “ขอบคุณค่ะ คุณรัก” “ยินดีค่ะ ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า ในนี้ให้น้องๆ จัดการให้ เข้ามาสามคนเกะกะคนทำงาน” รักษายิ้ม ดุนหลังเม็ดขนุน และพุทธชาดให้ออกไปนั่งด้านนอก เม็ดขนุนพูดคุยกับพุทธชาดส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงาน คุยงานไปรักษาก็นำอาหารยกมาอยู่เป็นพักๆ ขนมจากร้านของเม็ดขนุนถูกจัดใส่จานมาวางเสียจนเต็มโต๊ะ สองสาวมองดูแล้วอดที่จะขำรักษาไม่ได้ ดูแลเสียจนแทบจะทานกันไม่หวาดไม่ไหว “นั่งลงได้แล้วค่ะ พอแล้ว อาหารเต็มโต๊ะเลย” พุทธชาดยิ้มให้รักษา “เห็นคุยงานกันหน้าเครียดเชียว เลยอยากเอาใจ” รักษาบอก “ชิมขนม ฝีมือลูกศิษย์ดูสิคะ ล้ำหน้าครูไปไกลแล้วนะ เรียนศิลปะมาแท้ๆ หน้าตาขนมไม่ค่อยได้เรื่อง มีดีที่ความอร่อย” พุทธชาดพูดแซวเม็ดขนุน “ไอ้ก้อนกลมนี่ อร่อยมากนะ” รักษายิ้ม “เรียกซะเสียเลย คุณรัก” เม็ดขนุนทำหน้ามุ่ย “ทำอะไรได้ตั้งเยอะแยะ เอาแรงมาจากไหน ว่างก็ไปกวาดลานวัด ล้างห้องน้ำวัด นอนวันล่ะกี่ชั่วโมงกันคะ คุณเม็ดขนุน” รักษาถาม “แหม ก็ไม่ได้ไปบ่อย กวาดลานวัด กับล้างห้องน้ำ ถือเป็นการออกกำลังกายและฝึกสมาธิที่ประหยัดมากนะคะ” เม็ดขนุนบอก “ไม่ชวน ยูว์ ไปเป็นเพื่อนละ รายนั้น นักกิจกรรมอยู่นะ” พุทธชาดพูดขึ้น โดยไม่ได้สนใจ หรือรู้เรื่องอะไรมาก่อน “นางแบบดัง จะให้มาล้างห้องน้ำ กวาดลานวัด ได้อย่างไรล่ะ ไอ้เรา น่ะ เด็กวัด เด็กส่งขนม อย่าไปยุ่งกะเขาเลย” เม็ดขนุนพูดจาแปลกๆ รักษากับพุทธชาดถึงกับหันมามองสบตากัน เหมือนมีอะไรบางอย่าง “ยังไง มีอะไรกัน ทะเลาะกัน ใช่ไหม แล้วเรื่องนางแบบ รู้ได้ไง” “ไปส่งขนมที่ห้องเสื้อพี่ภัทมา” เม็ดขนุนบอก “แล้วยังไงต่อ” พุทธชาดพอจะคาดเดาได้ว่า น่าจะมีอะไร เพราะวันก่อนก็ยังพูดจากันดีๆ อยู่ ไม่รู้ว่า หลังจากวันนั้น เม็ดขนุนกับยูถกาได้เจอกันอีกไหม แต่จากเรื่องที่กำลังจะเล่านั้น น่าจะได้เจอกัน “ก็แค่เจอกัน เข้าไปขัดจังหวะเขาเข้าพอดี เลยดูท่าไม่ค่อยพอใจ” “ขัดจังหวะ จังหวะอะไรว๊ะ” พุทธชาดถามด้วยความแปลกใจ “ก็เปิดประตูห้องพี่ภัทเข้าไป เห็นนั่งไหล่เบียดชิดกับดีไซน์เน่อร์ผู้ช่วย อ้อต้องเรียกว่า อดีตแฟนพี่ภัทมากกว่า” เม็ดขนุนพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ “อ๋อ แค่นั้น อารมณ์เสีย ยังไงกันคะ ยังไง” พุทธชาดพูดแหย่ “จริงๆ ยูว์คงโกรธเรา ก่อนหน้านั้นแล้ว” เม็ดขนุนพูดเสียงอ่อยๆ คิดว่าน่าจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยตัวเองดีกว่า “ยูว์ ไม่เห็นจะค่อยเคยโกรธใครเลยนะ โดยเฉพาะ กับกลุ่มเพื่อนๆ” รักษาพูดขึ้น ขมวดคิ้วทำท่าคิด “คงไม่ใช่เพื่อนเค้าน่ะสิ เลยโกรธ” เม็ดขนุนบอก “เรื่องอะไร ไหนว่ามาสิ ทำไมยูว์ถึงได้โกรธ” พุทธชาดถาม “วันก่อน ยูว์ไปที่ร้าน แล้วเราไปจูบ ยูว์เข้าน่ะ สิ” เม็ดขนุนพูดอ้ำๆ อึ้งๆ พุทธชาดกับรักษาขำ แต่พยายามกลั้นเอาไว้ “ยูว์บอกหรือ ว่าโกรธ โดนตบด้วยหรือเปล่า” พุทธชาดถามยิ้มๆ “บ้า ใครจะมาตบ แค่บอกว่า ไม่ให้ทำแบบนี้อีก แล้ววันนี้เจอกันที่ห้องทำงานพี่ภัท ทำเหมือนไม่รู้จักกันซะงั้น แต่อันที่จริง เราก็แค่เด็กส่งขนมนะ คุณนางแบบไม่รู้จักก็สมควรแล้ว” เม็ดขนุนรอยยิ้มจางลงอย่างเห็นได้ชัด “ยูว์ ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย เออว่าแต่ เรื่องแฟนเก่าพี่ภัทกับยูว์ มันยังไง ทำไมถึงคิดว่าไปขัดจังหวะเข้า” พุทธชาดถามหันไปยิ้มๆ กับรักษาจากการแสดงออกของเม็ดขนุน รวมถึงการพูดเปรียบเทียบสถานะของตัวเองกับยูถกาฟังดูก็พอจะรู้ว่า รู้สึกน้อยใจ จึงพูด เปรียบเปรยในความต่ำต้อยของตัวเองเสียจนน่าขำ “เบียดกัน จนจะนั่งตักอยู่แล้ว” คำว่าแล้วเสียงกระชากเล็กน้อย “ไอ้บ้า คิดมากไปเปล่า” พุทธชาดพูดแหย่ “ไม่ได้คิดอะไรเลย เล่าอย่างที่เห็น” เม็ดขนุนพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ “น้ำเสียง เหมือนเป็นห่วงเน๊าะ” รักษายิ้ม “ห่วงอยู่ห่างๆ ได้ สัญญากับเขาแล้วว่า จะอยู่ห่างๆ ไปทำรุ่มร่ามจนเขาไม่พอใจ” เม็ดขนุนพูดด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ “ขอโทษไปแล้ว ยูว์มันไม่ได้คิดอะไรหรอก เอ๊ะ หรือมันคิด” “คิดอะไรกัน คุณพุด” เม็ดขนุนถาม “ถ้าเจอตัว จะถามให้ ที่ให้อยู่ห่างๆ น่ะ ไม่ชอบ หรือกลัว” พุทธชาดยิ้ม มองสบตากับเม็ดขนุนที่ทำท่าครุ่นคิด “กลัว กลัวอะไร เราน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ เออ แต่เค้าไม่ชอบรอยสักเห็นคอยมองอยู่เรื่อย คงรังเกียจ” เม็ดขนุนบอก มองดูรอยสักที่หัวไหล่ถึง แม้เสื้อจะปิดอยู่ก็ตาม “สวยดีออก ทำไม ยูว์ ถึงไม่ชอบ” รักษาพูดขึ้น “เอาจริง ไม่ชอบเรามากกว่า รอยสัก แค่ข้ออ้าง” เม็ดขนุนพูดสรุปแอบถอนใจเบาๆ “ถามจริงที่จูบเขานะ อยากจูบ หรือว่าอยากแกล้ง เอาแบบจริงๆ นะ” พุทธชาดถามตรงประเด็น “ไปแหย่ ด้วยการจูบ บ้าหรือไง” เม็ดขนุนพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ “รู้สึกดี ว่างั้น” พุทธชาดยิ้ม “ยิ่งได้เจอ ยิ่งได้อยู่ด้วยใกล้ๆ อยากให้เขารู้ ว่าเรารู้สึกอย่างไร” “แล้วตอนที่เจอ ยูว์อยู่กับแฟนเก่าพี่ภัท รู้สึกอย่างไร” พุทธชาดถาม “รู้สึกว่า ตัวเองเกะกะ โกรธตัวเองที่เปิดประตูเข้าไป” เม็ดขนุนบอก “ไอ้เม็ดหนุน ปกติก็ฉลาดเฉลียว วันที่แกจูบน่ะ เจอยูว์ที่ไหน บังเอิญหรือว่าแกไปหา หรือว่า ยูว์ ไปที่ร้าน” พุทธชาดเริ่มคิดปะติดปะต่ออันที่จริงคนที่มันไม่ค่อยชอบหน้ากัน พูดจากวนๆ ใส่กัน กลับเจอกันได้บ่อยกว่าคนเป็นเพื่อนที่ต้องคุยงานคุยการเสียอีก “ยูว์ ไปช่วยสอนหนังสือเด็กที่ท้องสนามหลวง เอาขนม เอานมกล่องไปฝากเด็กๆ ด้วย” เม็ดขนุนมีรอยยิ้มชัดเจนขึ้น เมื่อนึกถึงยูถกาในวันนั้น “แกคิดว่า ไอ้คนที่ไม่ชอบหน้ากัน อยู่ๆ จะไปโผล่แถวนั้นไหม บ้านก็ไม่ได้อยู่ใกล้แถวนั้นสักหน่อยแถมยังได้อยู่กันตามลำพัง จนไปจูบกันได้ คิดสิ คิดสิ ฉลาดแทบทุกเรื่อง ไอ้เรื่องอย่างนี้ทำไมถึงไม่ได้เรื่องเลย” พุทธชาดอมยิ้มกับคนที่ทำท่าคิด มองพุทธชาดทีรักษาที “อาจจะแค่ผ่านไป ก็ได้” เม็ดขนุนเริ่มมีรอยยิ้มให้เห็นมากขึ้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more