ตอนที่ : 9

1783 คำ

ยูถกาตัดสินใจรับงานถ่ายแบบจากห้องเสื้อชื่อดังของภัทรา หลังจากโดนพุทธชาดและรักษาช่วยกล่อม รวมถึงภัทราที่โทรศัพท์มาอีกถึงสองครั้งสองคราทำเอาต้องใจอ่อนยอมรับงาน และวันนี้เป็นวันที่ต้องเข้ามาลองเสื้อผ้า เพื่อว่าวันที่ทำการถ่ายภาพนิ่งจะได้ไม่ต้องวุ่นวายปรับเปลี่ยนอะไรมากนัก ทีมงานของภัทราเป็นมืออาชีพ พอยูถกามาถึงก็ถูกดึงตัวไปลองเสื้อผ้าที่จัดเตรียมไว้ในทันที “ขอบคุณมากนะคะ ที่ยอมรับงานนี้” ภัทราลงมาดูแลด้วยตัวเอง “พี่ภัทคะ ยูว์ต่างหากที่ต้องขอบคุณ” “นึกว่า จะปฏิเสธพี่เสียอีกนะ ตอนแรก” ภัทราบอก “ใครจะกล้าล่ะคะ ห้องเสื้อยักษ์ใหญ่ขนาดนี้” ยูถกาพูดถ่อมตัว “เออ เสื้อเซตนี้ พี่ไม่ได้ออกแบบคนเดียวนะ มีพิณด้วย มาโน่นแล้ว” ภัทรายิ้มให้กับพิณฑนา ซึ่งมาช่วยออกแบบเสื้อผ้าที่กำลังให้ยูถกาเป็นนางแบบ “สวัสดีค่ะ” ยูถกาพนมมือไหว้ เมื่อพิณฑนาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า “สวัสดีค่ะ” พิณฑนายิ้มให้กับสาวสวยตาคม “นางแบบของเรา ยูถกา เรียกยูว์ก็ได้จ้ะ อ้อยูว์ นี่พิณ เป็นคนออกแบบเสื้อผ้าเซตนี้ร่วมกับพี่ เพิ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน” ภัทรายิ้มๆ เมื่อแนะ นำสองสาวให้รู้จักกัน “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ สวยมากนะคะ นางแบบใหม่ของพี่ภัท” “แน่สิ ตื้ออยู่ตั้งนาน กว่าจะยอม” ภัทราพูดแหย่ยูถกาที่ยิ้มอายๆ “พี่ภัทก็ ยูว์อายนะคะ” พิณฑนายิ้มกับท่าทางเขินอายของคนที่หันมายิ้มสวยๆ ให้ “อายอะไรจ๊ะ พี่โทรศัพท์ไปตื้อจริงนี่นา เออพิณฝากดูแลต่อหน่อยนะ พี่มีนัดประชุมข้างบน เดี๋ยวตรงนี้เสร็จแล้ว พี่พิณจะพายูว์ไปรอที่ห้องทำงานพี่นะคะ ค่อยคุยกัน ขอบใจมากนะ ยูว์” ภัทรายิ้มให้กับทั้งพิณฑนาและยูถกาก่อนที่จะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปที่ห้องประชุม พิณฑนาช่วยดูแลเรื่องเสื้อผ้า ชุดโน้นชุดนี้ให้กับยูถกาตามที่ภัทราได้บอกเอาไว้ อันที่จริงก็ไม่ใช่หน้าที่ของเธอนัก เพียงแต่ว่า ช่วงที่กลับมาใหม่ๆ พอภัทราทราบเลยชวนมาช่วยทำงาน ก่อนที่จะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ของตัวเอง เริ่มด้วยเสื้อผ้าเซตใหม่กับห้องเสื้อของภัทรา ซึ่งยังคงให้ความกรุณาทั้งๆ ที่ตัวพิณฑนานั้นเคยทำให้เสียใจอย่างมากเมื่อหลายปีก่อน “ขอบคุณค่ะ คุณพิณ” ยูถกายิ้มให้พิณฑนา หลังจากการลองเสื้อผ้าผ่านไปด้วยดี ภัทรากับพิณฑนาออกแบบเสื้อผ้าได้เข้ากัน รวม ถึงความเหมาะ เจาะกับตัวเธอเองด้วย ไม่มีชุดไหนเลยที่ต้องแก้ไข ลองอยู่หลายแบบตัวยูถกาเองรู้สึกถูกใจกับทุกชุดที่ได้สวมใส่ พิณ ฑนายิ้มๆ เมื่อเห็นยูถกายังคงยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก “ต้องมนต์ความสวยของตัวเอง อยู่หรือเปล่าคะ” พิณฑนาพูดแหย่ “ต้องมนต์ชุดสวยๆ มากกว่าค่ะ ถ้าซื้อทุกชุดที่ลองสวม สงสัยหมดตัวแน่เลยค่ะ” ยูถกาบอก “ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนดีกว่าค่ะ เหงื่อเริ่มซึมแล้ว” พิณฑนายิ้ม หยิบผ้า เช็ดหน้ามาช่วยเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาที่แก้มของยูถกา ซึ่งยิ้มอายๆ ไม่กล้าจะมองสบตาด้วยมากนัก เพราะสายตาวาววับเฉียบคมนั้น เหมือนมีบางสิ่งที่ทำให้ยูถกาไม่ค่อยกล้ามองด้วยตรงๆ “ยูว์เช็ดเองดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากค่ะ คุณพิณ” ยูถกายิ้ม รับผ้าเช็ด หน้ามาถือไว้ “ถ้าเรียก พี่พิณ เหมือนเรียก พี่ภัท จะดีมากนะคะ” “ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ยูว์ขอไปเปลี่ยนชุดนี้ก่อน เดี๋ยวออกมาค่ะ” ยูถกาบอกกับพิณฑนาที่ยิ้มๆ กับความน่ารักของนางแบบสาวสวยคนใหม่ “คอยาวไปถึงไหนแล้วคะ พี่พิณ” เจ้าหน้าที่ที่เก็บของอยู่พูดแซวขึ้น “พี่ภัท ฝากให้ดูแล พี่ก็ต้องดูแลอย่างดีสิ” พิณฑนาพูดยิ้มๆ “จ้องเสียจน คุณยูถกาไม่กล้าสบตาด้วยแล้ว” เจ้าหน้าที่คนเดิมยิ้ม ให้ก่อนที่จะเดินไป “ขนาดนั้นเลย หรือ” พิณฑนารำพึงออกมาเบาๆ พิณฑนากับยูถกายังพูดคุยกันในหลายๆ เรื่องอย่างถูกคอ โดย เฉพาะเรื่องการเดินทางของพิณฑนา เพื่อการเรียนรู้เรื่องราวแฟชั่นในหลายๆ ประเทศ พิณฑนาตอนแรกดูเงียบๆ แต่พอได้คุยในหลายเรื่องที่มีความสนใจคล้ายๆ กันทำให้พิณฑนาพูดมากขึ้น ส่วนยูถกาเป็นคนช่างพูดช่างคุยอยู่แล้ว เสียงเคาะประตูห้องดังขัดจังหวะขึ้น ยูถกาหันไปมองที่ประตูพร้อมกับพิณฑนา คนที่เปิดประตูเข้ามาทำให้ยูถกา แปลกใจ เมื่อเห็นคนที่ยังยืนอยู่ที่หน้าประตูยืนอยู่นิ่งๆ ชั่วครู่ โดยไม่พูดอะไร “มาหาพี่ภัท หรือเปล่าคะ” พิณฑนาถาม ยิ้มให้กับแขกที่เพิ่งมา “ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ พี่ภัทไม่อยู่หรือคะ” เม็ดขนุนถาม โดยไม่ได้สนใจอะไรยูถกาเลยสักนิด ทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จัก มองเพียงแค่ที่มือของพิณฑนาซึ่งวางอยู่ที่แขนของยูถกาเพียงเท่านั้น ตัวยูถกาเองเพิ่งสังเกตเห็น จึงขยับแขนของตัวเองออกจากมือของพิณฑนา “อ้าวไง เรา” เสียงภัทราดังขึ้น เม็ดขนุนหันไปยิ้มให้และพนมมือไหว้ทักทาย “ไม่ไงค่ะ พี่ภัท มาส่งขนม” เม็ดขนุนบอก “มาเข้ามาก่อน” ภัทราเปิดประตูให้กว้างขึ้น เม็ดขนุนเบี่ยงตัวให้เจ้า ของห้องเดินนำเข้าไปก่อน “ขอบคุณค่ะ พี่ภัท” “เออ เม็ดขนุน นี่พี่พิณ มาช่วยงานพี่ แล้วโน่นยูถกานางแบบคนใหม่” ภัทราแนะนำทั้งสามคนให้รู้จักกัน เม็ดขนุนพนมมือไหว้พิณฑนาที่รับไหว้และยิ้มๆ กับอีกชื่อที่ได้ยิน เม็ดขนุนยิ้มให้ยูถกาเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร “ยูว์กับเม็ดขนุน เป็นเพื่อนของยายพุด ไม่รู้จักกันหรอก หรือ” ภัทราถาม ยูถกายิ้มจางๆ ชำเลืองมองเม็ดขนุนเล็กน้อย “เด็กส่งขนมอย่าง หนู ใครจะมารู้จักล่ะคะ พี่ภัท” ยูถกายิ้มๆ เมื่อได้ยินเม็ดขนุนแทนตัวเองว่า หนูกับภัทรา “ใครว่าอะไรมาหรือเปล่าจ๊ะ เราน่ะ เจ้าของร้านนะ ไม่ใช่เด็กส่งขนม ขนมร้านเม็ดขนุนอร่อยมาก ร้านก็น่ารัก พี่แวะตลอดเลยนะ ถ้าผ่านไปแถวนั้น ยูว์เคยไปหรือเปล่า” ภัทราเห็นเม็ดขนุนกับยูถกาท่าทางแปลกๆ “เคยค่ะ ไปมาสองสามครั้งแล้วค่ะ พี่ภัท” “ยังไงกัน เราสองคน” พิณฑนายิ้มๆ มองดูเม็ดขนุนที มองดูยูถกาที ซึ่งตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตเท่าไหร่ แต่เมื่อภัทราเรียบๆ เคียงๆ เลยสังเกตดูเหมือนสองคนนี้จะไม่ค่อยชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ “เด็กส่งขนม ใครจะจำได้ล่ะคะ พี่ ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ จะเอาขนมไปแลกข้าวที่ร้านพุทธรักษา คุณรักทำของอร่อยรอไว้แล้วค่ะ” เม็ดขนุนยิ้มกว้างขึ้น เห็นยิ้มสวยๆ ที่ยิ้มให้ภัทรา แต่เมื่อหันมาทางยูถกายิ้มนั้นก็จางหายไปในทันที “ถ้าไอ้เด็กส่งขนม มันคิดดี ใจบุญ ช่วยเหลือคนอื่น มองโลกในแง่บวกอย่างเม็ดขนุน พี่ว่า พี่คงรักเด็กส่งขนมทุกคนเสียละมั้ง ขอบใจมากนะจ๊ะ ที่มาส่งขนมด้วยตัวเองตลอดเลย” ภัทรายิ้ม หยิบกระดาษโน้ตชิ้นเล็กๆ ส่งให้เม็ดขนุน “ไม่ล่ะคะ สตางค์ค่าขนมโอนให้แล้วนี่นา” เม็ดขนุนรู้ทัน จึงไม่รับสิ่งที่ภัทรายื่นให้ “ไม่รับ เลิกสั่งขนมนะ แล้วจะถือว่า เราน่ะไม่นับถือพี่เชื้อ เอาเสื้อไปใส่แค่ชุดสองชุดแล้วช่วยโฆษณาให้ด้วยนะจ๊ะ ว่าจากร้านพี่ แค่นี้เองถือเป็นค่าจ้างไม่ได้ให้กันฟรีๆ” เม็ดขนุนหัวเราะ พนมมือไหว้และรับกระดาษแผ่นเล็กๆ นั้นมาถือไว้ ในข้อความเป็นการให้ไปรับชุดได้ที่ชั้นล่าง ซึ่งเม็ดขนุนเคยได้รับอยู่หลายครั้ง จนบางทีแอบเกรงใจ มาส่งขนมไม่ขึ้นมาทักทาย ก็โดนเอ็ดอยู่หลายต่อหลายครั้ง “กราบขอบพระคุณค่ะ พี่ภัทเป็นอีกคนแน่ๆ เลยที่ทนเห็นเสื้อผ้ามอม แมมของหนูไม่ได้” เม็ดขนุนหัวเราะ และพนมมือไหว้พิณฑนา ยิ้มน้อยๆ ให้ กับยูถกาก่อนที่จะขอตัวกลับไป “เวลาใส่เสื้อผ้าพี่ ออกงานนะ มีแต่คนถามว่า เป็นแบบให้พี่หรือเปล่า ชอบใส่เสื้อผ้าหลวมๆ เวลาใส่เสื้อผ้าพี่ออกงาน หรือไปคุยงานรับงานกับลูกค้า เสื้อผ้าพี่ดูมีราคาขึ้นมามาก อยากได้มาเป็นนางแบบอีกคน แต่ไม่เคยยอมเลย” ภัทรายิ้มๆ เมื่อนึกถึงเม็ดขนุน “มีสะโพก ถึงแม้จะสวมกางเกงยีนส์หลวมสักหน่อย สูงโปร่ง ดูดีนะคะ หน้าตาก็ดูดีทีเดียว” พิณฑนาพูดเสริม “แต่ปากมาก” ยูถการำพึงออกมาเบาๆ “เออ ยูว์ เดี๋ยววันนัดถ่าย พี่จะแจ้งยูว์อีกทีนะ น่าจะเร็วๆ นี้แหละ ถ้าอย่างไรจะแจ้งล่วงหน้าสักหนึ่งสัปดาห์ สะดวกไหม” ภัทราถาม “ได้ค่ะ พี่ภัท ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ยูว์ขอตัวก่อนนะคะ” ยูถกายิ้มให้กับทั้งภัทราและพิณฑนา “ถ้าอย่างนั้น พิณ ไปส่งที่รถนะคะ” พิณฑนาพูดขออนุญาตทั้งภัทราและยูถกา ภัทรายิ้มมองสบตากับพิณฑนาที่หลบสายตา ทำให้รู้สึกแปลกใจ “ขอบคุณมากค่ะ ยูว์ไปเองดีกว่า พี่พิณจะได้ทำงาน” “ก็ได้ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ คงมีโอกาสได้เจอกันอีก” พิณฑนายิ้มมองตามยูถกาที่เปิดประตูออกไปแล้ว “ถ้าจริงจัง พี่ไม่ว่านะ ถ้าเล่นๆ พี่ขอแล้วกันนะ พิณ” ภัทราพูดขึ้นโดยไม่ได้มองหน้าพิณฑนา ก้มหน้าก้มตาดูงานในแฟ้ม “ไม่มีอะไรสักหน่อยค่ะ พี่ภัทก็” พิณฑนายิ้ม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more