บทที่ 3

1309 คำ

“เราจะอยู่ที่นี่กันนานแค่ไหนคะ” กระทั่งเมื่อคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้อันธิกาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาถาม เพื่อที่เธอจะได้เตรียมตัวถูก “จนกว่าฉันจะพอใจ ทีนี้ก็เลิกถามงี่เง่าแล้วรีบๆ กินสักที ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งจับเข่าคุยกับเธอทั้งคืน!” ใช่สินะ เขาคงต้องรีบทำเวลาหน่อยเพราะว่ามีใครอีกคนรออยู่ที่ห้องพัก เธอไม่น่าถามอะไรโง่ๆ เลย เพราะถามเองมันก็ยิ่งทำให้เจ็บเองสู้ไม่ถามแต่แรกดีกว่า ทั้งสองคนใช้เวลาร่วมกันอีกสักพักก่อนวิศรุตจะเดินมาส่งคู่หมั้นถึงหน้าห้อง เขาไม่พูดอะไรสักคำแต่กลับเลือกที่จะเดินจากกันไป ซึ่งปลายทางของเขาอันธิการู้ดีแก่ใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนแน่นิ่งมองดูคนที่เธอรักที่ตอนนี้กำลังเดินหายเข้าไปในห้องของผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงที่น่าสนใจมากกว่าเธอ! แล้วดูสิว่าเธอเป็นยังไง… แค่ผู้หญิงไร้ค่า ที่ไม่เคยมีความหมายในสายตาของเขาเลย “ฮึก! หนัน…เราขอโทษ เราไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเพื่อนรักที่จากไปทั้งน้ำตา เธอไม่เคยอยากให้เรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้น หรือถ้าเลือกได้จริงก็อยากขอเป็นคนที่จากไปแทนเพื่อนเสียยังจะดีกว่าต้องมาทนทุกข์กับความผิดที่ตัวเองไม่ได้เป็นก่อ แต่กลับต้องมาแบกรับมันเอาไว้ทั้งหมดคนเดียว และก็ไม่รู้ด้วยว่า... เมื่อไหร่เรื่องพวกนี้มันจะจบสิ้นไปเสียที! ทางด้านวิศรุตกลับมายังห้องพักของคู่ขาที่เขาไล่กลับไปตั้งแต่เย็นท่ามกลางความรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เขาเคยคิดว่าความทุกข์ของอันธิกามันจะทำให้เขามีความสุขขึ้น แต่ก็เปล่าเลย ทุกครั้งที่ได้เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนใกล้จะตาย มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ! เจ็บทุกครั้งทั้งๆ ที่ไม่ควรรู้สึกอะไรกับผู้หญิงสารเลวที่เป็นต้นเหตุให้น้องของเขาตาย ไม่ควรเลย! อันธิกาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องพักที่เธอรู้ได้ในทันทีเลยว่าใครคือผู้บุกรุกในยามวิกาล หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตูก่อนจะพบกับคนใจร้ายที่กำลังยืนกอดอกจ้องมองกันด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “จะมัวยืนบื้ออยู่ทำไม! ถอยไปสิ!” ชายหนุ่มตวาดเมื่อคู่หมั้นไม่ยอมห่างจากประตู ซึ่งมันได้ผลทันทีเมื่อเท้าน้อยๆ ยอมเปิดทางให้ ยินยอมให้เขาเข้ามาด้านในโดยไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยขัด เพราะรู้ว่ายิ่งเธอทำ มันจะยิ่งทำให้อีกคนหงุดหงิดและพาลใส่กันมากขึ้น “พี่รุจมีอะไรกับอันรึเปล่าคะ” “ทำไม! ฉันต้องมีอะไรด้วยรึไงถึงจะเข้าห้องเมียตัวเองได้!”คนถูกถามตอบก่อนจะรั้งคนน่าโมโหเข้าหาตัวอย่างแรง อันธิกาขืนตัวเองไว้ได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องกรีดร้องขึ้นเบาๆ เมื่อถูกคนใจร้ายผลักจนล้มลงไปนอนที่เตียง “พะ…พี่รุจ! อย่าค่ะ อื้อ!” ยิ่งเธอร้องห้ามเขามากเท่าไหร่ วิศรุตก็ยิ่งตอกย้ำให้คนใต้ร่างได้สำนึกว่าเขาจะไม่มีวันหยุดในสิ่งที่กำลังคิดจะทำต่อจากนี้ มันน่าหงุดหงิดทุกครั้งที่ร่างกายปรารถนาในตัวของหล่อนอย่างลึกซึ้ง และเมื่อความอดทนอดกลั้นสิ้นสุด จุดจบมันก็เป็นไปตามภาพที่ได้เห็นนี่ไง! เขาต้องการเธอจนแทบบ้า นอนไม่หลับเมื่อไม่มีร่างนุ่มนิ่มเอาไว้กอด สุ ดท้ายเมื่อทนไม่ไหวเลยพาตัวเองมาที่นี่เพื่อปลดปล่อย และใช่! สำหรับเขาผู้หญิงคนนี้ก็มีดีแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น! “อ้าปากสิ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอก็อยาก!” อันธิกาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมปล่อยให้คนใจร้ายได้ในสิ่งที่ต้องการไปง่ายๆ แต่อย่างเธอจะไปต่อกรอะไรกับเขาได้ เพราะแค่ถูกบีบเคล้นหน้าอกหนักๆ ริมฝีปากมันก็อ้าทำท่าจะส่งเสียงร้องไห้เขารู้ว่าเธอเจ็บ และนั่นมันทำให้คนที่เฝ้ารอจังหวะนี้อยู่แล้ว ได้รับชัยชนะไปอย่างง่ายดายในทันที “อื้อ” ลิ้นอุ่นร้อนของเธอถูกดูดดึงเขาๆ จากคนที่มีผลกระทบต่อหัวใจเป็นอย่างมากกับทุกสิ่งที่เขาทำ หญิงสาวไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าถูกปลดออกไปจากร่างกายตอนไหน กว่าสติจะกลับคืนมา ทั้งและเธอเขาต่างก็เปลือยเปล่าเสมอกันไปแล้ว ภาพความงามที่มองให้ตายเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักครั้งทำวิศรุตยกยิ้มเมื่อได้เห็น เขาบีบเคล้นหน้าอกคู่สวยอย่างย่ามใจก่อนจะก้มลงดูดกลืนจนมันหายเข้าไปในปากอย่างรุนแรง “อ๊ะ! พี่รุจ…อันเจ็บคะ” อันธิกาเอ่ยบอกอีกคนทั้งน้ำตา สัมผัสรักของเขาไม่มีเลยสักครั้งที่จะอ่อนโยนต่อกัน ทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ร้ายๆ ของเขา “เจ็บสิดี! ยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น!” หญิงสาวน้ำตารินกับคำตอบที่ได้รับ สุดท้ายแล้วเขาก็อยากจะเห็นเธอเจ็บปวดอยู่ดี นั่นมันเลยทำให้เธอหลับตานิ่ง ปล่อยให้ทุกๆ สิ่งเกิดขึ้นต่อไปโดยไร้ซึ่งการขัดขืนเพราะรู้ดีว่าฝืนไปก็เท่านั้น “หยุดดิ้นทำไม! ดิ้นต่อสิ!” วิศรุตตวาดลั่นพร้อมจ้องมองแม่ตัวดีใต้ร่างอย่างเอาเรื่อง เป็นอีกครั้งแล้วที่อันธิกาทำตัวเหมือนหุ่นไร้ชีวิตขณะร่วมรักกับเขา ซึ่งเขาไม่ต้องการที่จะเห็น สิ่งเดียวที่อยากเห็นคือสีหน้าที่เจ็บปวดของเธอเท่านั้น และคนที่จะทำให้เธอเจ็บปวดได้มันต้องมีแค่เขาคนเดียว! “พี่รุจอยากจะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ อันเหนื่อย…ฮึก!” อันธิกาตอบกลับทั้งน้ำตา เธอเหนื่อยกับการทำในสิ่งที่มันไม่มีวันทำสำเร็จ ในเมื่อเขาอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำมันให้สาแก่ใจ “ร่าน! แค่นอนเฉยๆ จะไปเหนื่อยอะไร แต่ถ้าอยากขนาดนั้นฉันก็จะสงเคราะห์ให้! รับรองว่าถึงใจเธอชนิดที่เธอจะไม่มีวันเรียกหาผู้ชายหน้าไหนอีกเลยอันธิกา!” คนโมโหร้ายตวาดก่อนจะสานต่อบทรักที่คั่งค้าง หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำให้อีกคนกรีดร้องขึ้นสุดเสียง แต่นั่นมันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาหยุดตัวเองได้ สะโพกสอบยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปเรื่อยๆ บทรักครั้งต่อๆ มาก็เหมือนจะรุนแรงมากขึ้น จนอันธิกาแทบจะทนรับต่อไปไม่ไหว สิ่งสุดท้ายที่ได้ยิน คือเสียงครางอย่างสุขสมของเขา ก่อนที่เธอจะหมดสติไป “อัน! อันธิกา น้องอัน!” วิศรุตเอ่ยเรียกคู่หมั้นด้วยเสียงที่ตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ อีกคนก็หมดสติไปต่อหน้าต่อตากัน เขาพยายามเรียกเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายจึงค่อยๆ ถอนร่างกายถอยห่าง วิ่งวุ่นไปหาผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดพร้อมเช็ดตัวให้อย่างอ่อนโยน “ฉันก็แค่สมเพชเธอเท่านั้น!” ชายหนุ่มตอกย้ำกับตัวเองก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อสานต่อความต้องการที่เหมือนจะยังไม่สิ้นสุด มันพาลให้นึกแค้นคนที่หมดสติไปดื้อๆ ขึ้นมาตลอดเวลา ฟื้นเมื่อไหร่ พ่อจะเอาคืนให้ลุกไปจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more