“คุณเจนภพกับคุณเจตน์จะค้างที่นี่ไหมคะ เดี๋ยวอันไปจัดห้องให้” หญิงสาวหันมาถามคนสองคนที่เหมือนจะเมาพอๆ กันอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ถึงจะเมาแค่ไหนก็คงไม่มีใครสู้สามีเธอได้
“ไม่ดีกว่าครับ พวกผมกลับบ้านดีกว่า เกรงใจคุณอันกับไอ้รุจเปล่าๆ ถ้ายังไงผมฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ” อันธิการับคำพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะอาสาเดินมาส่งทั้งถึงหน้าประตูห้อง เธอกล่าวขอบคุณพวกเขาอีกครั้งก่อนจะปิดประตูลงเพื่อที่จะได้หันกลับมาจัดการกับคนเมาไม่ได้สติ ที่ตอนนี้กำลังคลานลงมาจากเตียงแล้ว
“พี่รุจทำอะไรคะ ขึ้นไปนอนบนเตียงดีๆ สิคะ” เธอเอ็ดพร้อมพยายามจะพยุงเขาขึ้นไปนอนบนเตียงแต่อีกคนกลับขืนตัวเองเอาไว้ ทำยังไงก็ไม่ยอมท่าเดียว
“อันหนักนะคะพี่รุจ!” จนเมื่อเธอตวาดขู่นั่นเองที่ดวงตาคู่ดุค่อยๆ ลืมขึ้นมาจ้องมองกันอย่างเอาเรื่อง
“เธอขึ้นเสียงกับใคร!” คนเมาตวาดลั่นเหมือนไม่พอใจที่ถูกตะคอก น้อยคนนักที่จะกล้าขึ้นเสียงกับเขา แล้วแม่
