บทที่ 15

1321 คำ

เช้าต่อมา            อันธิกาเดินทางมาทำงานด้วยแท็กซี่ ใบหน้าอ่อนหวานนั้นอยู่ในสภาพอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดเพราะเมื่อคืนเธอนั่งร้องไห้ไปจนเผลอหลับ พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกอุ้มขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว คนที่ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องนั่งร้องไห้รอเขามาตลอดทั้งคืน            วิศรุตกลับมาตอนไหนเธอไม่รู้ และไม่คิดที่จะถามอะไรให้เขาต้องตวาดใส่กันอีกเพราะความรำคาญ เธอกับเขาใช้เวลาทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบเชียบก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเดินออกไปจากห้องเป็นคนแรก      ทิ้งให้เธอต้องหาทางมาบริษัทเองอีกแล้วในวันนี้            หญิงสาวมาถึงบริษัททันเวลาก่อนจะเข้าประชุมพร้อมวิศรุตที่เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดกับเธอเลยสักคำตั้งแต่เจอหน้า เขายังคงทำตัวห่างเหินต่อกัน       เธอคิดว่ามันคงเป็นไปแบบนี้ตลอดการประชุม            “อันธิกา!”            “คะ! ขอโทษค่ะท่านประธาน” คนที่กำลังค

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม