หลังจากที่ตกลงกันได้เราก็ย้ายไปนอนที่ศาลาวัด ณที่นี่ไม่มีใครกล้าทะเลาะกัน เรานอนแยกชายหญิงเว้นระยะห่าง และคนที่นอนข้างฉันคือใครรู้มั้ย...
บะหมี่
ฉันอึดอัดมากพยายามหันหลังให้หล่อน แต่ยัยนั่นก็ยังขยับมาใกล้แล้วพยายามสะกิดไหล่ฉัน
"นี่เธอ เปลี่ยนที่นอนกันมั้ย...ฉันไม่อยากนอนริม" ฉันไม่ตอบดึงเสื้อคลุมคาดิแกนที่ตัวเองพกมาปิดหน้า แต่ทว่ายัยบะหมี่ไร้มารยาทมาก หล่อนดึงมันออก พรึบ! แล้วชะโงกมองหน้าฉัน
"นี่"
"เธอเป็นอะไร ฉันจะนอน" ฉันถามอย่างรำคาญ
"มานอนริมแทนฉัน"
"ไม่" พอฉันปฏิเสธไป บะหมี่ก็ชักสีหน้าใส่ฉันทันที
"เธอต้องมานอนริมแทนฉัน!" ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ เมื่อเช้าก็ตบฉัน ขึ้นรถก็แย่งหมอธันวาไปนั่งด้วย แล้วนี่ยังจะมาแย่งที่นอนฉันอีกเหรอ?
"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครมาสั่งฉัน"
"เป็นคู่หมั้นของผู้ชายที่เธออยากได้ไงล่ะ" บะหมี่กัดฟันตอบ จนฉันหยัดลุกขึ้นและนั่งมองหน้าเธอ เราคุยกันเบาๆ ทุกประโยคล้วน
