ซันเดย์ มาเฟียเถื่อน

ยิ่งไกล้เหมือนจะยิ่งชอบ

" อ้าว..ออกมาแล้วหรอเร็วจังเลย พี่นึกว่าพวกเราจะคุยกันนานกว่านี้ซะอีก "

พี่เวย์ทำหน้าสงสัย

" ก็ไม่มีอะไรให้ต้องคุยนี่คะ แค่เอากาแฟไปให้ท่านประธานแค่นี้เอง วางถ้วยกาแฟเสร็จมิลล์ก็ต้องรีบออกมาสิคะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนสาปให้เป็นน้ำแข็ง เย็นชาซะขนาดนั้น ฮ่าๆ "

พี่เวย์หัวเราะลั่นออกมาพร้อมกับฉัน

" เรากลัวนายขนาดนั้นเลยหรอห๊ะตัวเล็ก "

ตัวเล็กหรอ เขาเรียกฉันว่าตัวเล็กด้วยอ่ะเขาจะทำให้ฉันเขินไปถึงไหนนะ ใจเย็นไว้ยัยมิลล์เดี๋ยวเขาก็รู้หรอกว่าเธอชอบเขา

" เอ่อ...วันนี้มิลล์ต้องเรียนรู้งานเรื่องอะไรบ้างคะ "

" อ๋อ มานั่งข้างพี่เนี่ยมาพี่จะสอนให้ หลักๆเลยมิลล์จะต้องคอยเช็คตารางงานของนายว่านายจะต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน ถ้าหากว่านายมีนัดข้างนอกหากจำเป็นพี่ไม่ว่างมิลล์ก็ต้องไปแทนพี่ "

" ให้มิลล์ทำแค่ตารางงานและจัดสรรเวลาหรอคะ "

" มิลล์จะดูแลในส่วนของบริษัทแห่งนี้ แต่ในส่วนอื่นพี่จะเป็นคนดูแลเพราะว่านายต้องดูแลหลายกิจการ ถ้ามิลล์ช่วยนายทำทั้งหมดพี่กลัวว่ามิลล์จะไม่ไหว "

หลังจากนั้นเขาก็สอนงานให้ฉันเยอะแยะเลยเขาดูใจเย็นแล้วก็ใจดีมาก ฉันแอบมองเขาตั้งหลายรอบ คนอะไรก็ไม่รู้ดูมีเสน่ห์ชะมัด

ฉันเรียนรู้งานตลอดทั้งวันจนตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วล่ะ

" วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ มิลล์กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะสอนงานใหม่ "

" พี่เวย์เลิกงานแล้วไปไหนหรือเปล่าคะ "

" ไม่นะ เรามีอะไรหรือเปล่า "

" มิลล์ว่าจะชวนพี่เวย์ไปหาอะไรกินกันน่ะค่ะ แต่ถ้าพี่เวย์ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะคะ มิลล์ไปคนเดียวได้ "

" เดี๋ยวพี่ลองถามนายก่อนนะ "

" อ่าว ทำไมต้องถามคุณซันเดย์ก่อนล่ะคะ เลิกงานแล้วจะไปไหนต้องถามเจ้านายด้วยหรอ "

เวย์ได้แต่ทำหน้าอึกอัก เขาจะบอกเธอยังไงว่าคนในห้องนั้นสนใจเธอมากขนาดไหน ยัยตัวเล็กนี่ไม่รู้อะไรบ้างเลย ส่วนผมเองก็พอจะเดาออกเพราะเธอชอบผม ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะแต่ผมดูจากอาการของเธอก็พอจะรู้ แต่สำหรับตัวผมเองผมคิดกับเธอแค่น้องสาวเท่านั้น เพื่อนผมเจองานยากแล้วล่ะ

" ชวนไปอย่างงั้นแหละ "

พอพูดจบพี่เวย์ก็ยกหูโทรศัพท์เพื่อถามคุณซันเดย์ว่าจะไปกินข้าวด้วยกันหรือเปล่า ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเลย เขาก็เดินออกมานอกห้องแล้ว

" ไปกันเลยไหม "

ดูเขาสิขนาดพูดยังดูไม่เป็นมิตรเลย กินข้าววันนี้สงสัยอึดอัดแย่

ตอนนี้พวกเราทุกคนอยู่ที่หน้าบริษัทแล้ว กำลังจะขึ้นรถเพื่อออกไปกินข้าวกันพี่เวย์ให้ฉันนั่งข้างหลังเพื่อนั่งเป็นเพื่อนคุณซันเดย์ ทีแรกฉันจะไม่นั่งเพราะรู้สึกเกร็งเกินไปแต่เขาก็บังคับให้ฉันนั่งจนได้

" นั่งกับผมมันอึดอัดขนาดนั้นเลยหรอ ทีกับไอ้เวย์ทำไมพูดเก่งจัง "

เขาที่อยู่อยู่ก็พูดขึ้นมา

" เปล่าค่ะ "

ฉันตอบออกไปเพียงแค่นั้นเพราะรู้สึกเกร็งๆ

" เอ่อ..มิลล์ชอบทานอาหารแบบไหนครับ พี่จะได้เลือกร้านถูก "

พี่เวย์ที่คงเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดีเลยชวนฉันคุย

" ตามใจพี่เวย์เลยค่ะ มิลล์ทานได้หมดเลยค่ะ "

ฉันตอบและยิ้มให้กับพี่เวย์แก้มแทบปริ

" พี่เวย์งั้นหรอ? "

ผมพึมพำออกมาเบาๆ ทีกับผมแทบไม่อยากคุยทีกับไอ้เวย์ยิ้มจนแก้มแทบฉีก ตอนนี้ผมรู้สึกหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังชอบเพื่อนของผมอยู่

ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกเกรงใจพวกเขาจังเลย ความจริงฉันกะจะพาพี่เวย์ไปกินอาหารข้างทางด้วยซ้ำ

" เอ่อ..พี่เวย์คะ ร้านมันหรูไปไหมคะ มิลล์พูดตามตรงนะคะทีแรกกะจะชวนพี่เวย์ไปกินอาหารข้างทางกัน "

ฉันดึงชายเสื้อสูทของพี่เวย์ เขาหันกลับมาแล้วยิ้มน้อยๆให้กับฉัน

" ได้ไงล่ะ ต้อนรับเลขาใหม่ทั้งทีก็ต้องเต็มที่หน่อยสิ "

" แต่มันคงแพงน่าดูเลยนะคะ "

ฉันคิดหนัก กินอาหารที่นี่หนึ่งมื้อคงเท่ากับค่าอาหารของฉันทั้งเดือนเลยมั้ง

" ไม่ต้องห่วงหรอก วันนี้เรามีเจ้ามือยืนอยู่นู้นไง "

พี่เวย์ชี้ไปทางคุณซันเดย์ ที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่อีกฝั่งนึง ทำหน้าเหมือนโกรธใครมาก็ไม่รู้

" คุณซันเดย์ เค้าเหมือนไม่ค่อยเต็มใจมากับพวกเราเลยนะคะ "

" หึ!! มันคงหึงน่ะ "

" อะไรนะคะ หึงหรอ? หึงใครคะ "

ฉันถามออกไปแบบงงๆ

" เดี๋ยวมิลล์ก็รู้เองแหละ "

พี่เวย์ทิ้งปริศนาไว้แค่นั้น แล้วก็เดินเข้าไปในร้าน พอมานั่งที่โต๊ะ พนักงานเอาเมนูมาให้ดู ฉันนั่งดูราคาแล้วก็ไม่กล้าสั่งอะไรออกมาเลย

" เธออยากกินอะไรสั่งสิ "

เขาพูดกับฉัน เขาเอาแต่มองหน้าฉันไม่ยอมหยุดเลย ตั้งแต่ที่นั่งลงแล้ว

" เอ่อ..พวกคุณสั่งกันเถอะค่ะ มิลล์กินได้หมดทุกอย่างเลยค่ะ "

ใครจะกล้าสั่งกันล่ะ อาหารแต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้น ยิ่งได้มานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาแบบนี้แล้วฉันยิ่งรู้สึกว่าฉันแตกต่างแต่พวกเขามากจริงๆ

" หึ!! ถ้าเธอไม่สั่งวันนี้เราก็คงไม่ต้องกินอะไรกันแล้วมั้ง ฉันไม่รู้นะว่าเธอชอบอะไรถ้าสั่งมาแล้วไม่ถูกใจ เธอจะพาลกินไม่อร่อยเอานะ "

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับฉันในประโยคที่ยาวที่สุด ก็ยังดีที่อย่างน้อยเขาก็ยังห่วงความรู้สึกของฉันอยู่ว่าฉันจะชอบอาหารที่นี่หรือเปล่า

" เอ่อ..งั้นมิลล์ไม่เกรงใจแล้วนะคะ "

ฉันยิ้มให้กับเขาแล้วลงมือสั่งอาหารทันที ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าฉันสั่งไปกี่อย่างรู้แต่ว่ามาเสิร์ฟอีกทีก็เต็มโต๊ะแล้ว มิลล์ซะอย่าง อย่าให้ได้สั่งเชียว