ตอนที่3 เรื่องของผัวเมีย
1265 คำ
คอนโดของพาย
"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม อย่าบอกนะว่าติดใจฉัน?" ร่างเล็กกะทัดรัดก้าวลงจากรถซุปเปอร์คาร์คันหรู เธอกอดอกยักคิ้วถามคนตัวสูงที่กำลังเดินอ้อมมาหาตน
"บอกจุดประสงค์ของเธอมา!" พายกระชากข้อมือเรียวขึ้นมากุมไว้เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
"จุดประสงค์เรื่องอะไรของนายไม่ทราบ?"
"ก็ที่เธอเอากับฉันตอนฉันเมา แล้วยังเอาน้ำหวานรสโปรดในตู้เย็นของฉันไปราดบนผ้าปูที่นอนไง! ไม่ซิงแล้วจะทำตัวซิงเพื่อ?"
"ก็ไม่ได้โง่นี่ นึกว่าจะเชื่อซะอีก" เวลดาเบ้ปากใส่เขา
"ปากดี เธอเป็นใคร และมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง?" พายเชื่อมั่นว่าหญิงสาวจะต้องมีจุดประสงค์อื่น ถึงได้มาตีสนิทเขาจนสามารถขึ้นเตียงด้วยกันได้อย่างง่ายดาย
"ไม่มี!" คนโกหกเบือนหน้าหนี
"หึ! แน่ใจ?"
"ก็เออน่ะสิ! ปล่อยได้หรือยังเล่า"
"พูดดีๆเหมือนหน้าตาไม่เป็นหรือยังไง?"
"ฮึ! ทำไมฉันต้องพูดดีกับนายด้วย?"
"อ้าว! ก็ขึ้นเตียงด้วยกันแล้ว ผูกมิตรไว้ขึ้นอีกเวลาอยากก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง!" พายพ่นคำแสนร้ายกาจออกมาเสียจนคนตัวเล็กนึกอยากจะกระแทกหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาสักสิบที
"งั้นหรอ? ฉันว่ามันก็คงจะดีถ้านายไม่นอนกับผู้หญิงไปทั่ว หรือเที่ยวไปโปรยเสน่ห์ให้ผู้หญิงหลงรักแล้วก็เทเขาทิ้งเสียดื้อๆ"
"หึ! ฉันไม่ได้เอาผู้หญิงเพราะความชื่นชอบหรอกนะ เธอคงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ"
"ก็แปลว่านายขึ้นเตียงกับใครก็ได้น่ะสิ"
"แน่นอน แต่มันคนละแบบ"
"ทำไมต้องมีหลายแบบ ในเมื่อขึ้นเตียงแล้วน้ำมันก็ออกมาทางเดียวกัน?"
"เหอะ! นั่นปากหรอกหรอ? พูดแบบนี้แปลว่าไม่เคยมีแฟนว่างั้น แต่ดูๆแล้วเธอมันก็น่าจะเป็นพวกผู้หญิงกร้านโลกที่เอาแต่รักสนุก เธอคงรักใครไม่เป็นสินะ" พายจ้องมองคนตัวเล็กอย่างเพ่งพิจารณา
"ผู้ชายส่วนมากมันห่วย! แม้จะห่วยน้อยกว่านายก็ยังห่วยอยู่ดี" ริมฝีปากอวบอิ่มเบ้ใส่คนตัวสูงเล็กน้อย
"ตกลงที่เธอไม่พอใจฉันเพราะว่าฉันไม่รับผิดชอบที่เอากับเธอคืนก่อนว่างั้น?"
"ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ นายจะรับผิดชอบยังไง?" หญิงสาวเลิกคิ้วถาม
'ทีนี้แหละ เสือตัวนี้มันกำลังจะติดกับแล้วโว้ย!' เวลดาคิดในใจ
"รับข้อเสนอของฉันไป"
"ข้อเสนออะไร?"
"FWB!" เขาหมายถึงความสัมพันธ์ชั่วคราวโดยปราศจากความรักและไม่มีข้อผูกมัดใดๆ
"แล้วฉันจะได้อะไรตอบแทน?"
"ได้คราง แล้วฉันก็จะไม่นอนกับใครในช่วงที่เธอเป็นคู่หูของฉัน" ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลายื่นข้อเสนอ
"ก็น่าสนใจดี แต่ฉันขอคิดดูก่อน"
"หึ! เสียตัวแล้วทำไมต้องคิด ผู้หญิงทุกคนอยากขึ้นเตียงกับพาย ฤตินาฏวรนันท์ทั้งนั้น" ยิ่งพายพูดเช่นนั้นเวลดายิ่งโกรธแค้นแทนเอวาเพื่อนสนิทของเธอ
'ผู้ชายเลวๆอย่างนายมันต้องเจอคนอย่างเวลดา ฉันจะทำให้นายหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู'
"งั้นฉันขอถามคำถามนายข้อหนึ่ง"
"อะไร?"
"นายเคยอกหักหรือว่าเจ็บปวดเพราะความรักหรือเปล่า?"
"ฮ่าๆๆ ถามอะไรโง่ๆ คนอย่างฉันน่ะหรอ? ไม่มีทางหรอก!" พายหัวเราะร่าแม้จะนึกแปลกใจกับคำถามของหญิงสาว
"ฉันก็แค่ถามไปงั้นแหละ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวกลับก่อนนะ" เวลดาหมุนตัวและเดินออกไปทางประตูคอนโด
"เดี๋ยว! แล้วเธอจะกลับยังไง?" พายตะโกนถามตามหลังมา จากนั้นร่างสูงก็ก้าวฉับๆเข้ามาหาเธอ
"ก็นั่งแท็กซี่ไง ฉันคงไม่โง่ถึงขนาดเดินเท้ากลับบ้านมั้ง"
"เธอนี่มันปากดีจริงๆ แต่ก็ช่างเถอะ นี่ก็บ่ายแก่แล้วไม่ค้างที่นี่หรอไหนๆก็มาแล้ว" พายโน้มน้าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ทันนายนะ!" เวลดาชี้หน้าชายหนุ่มตรงหน้าและหรี่ตามองพายด้วยท่าทางจับผิด
"หึ! ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากรู้ความรู้สึกตอนน้ำแตกใส่ปากเธอมันเป็นยังไง เธอคงไม่โกรธฉันนะ คืนก่อนฉันคงเมามากจนจำไม่ได้ว่ารสรักของเธอมันเป็นยังไง" พายพูดออกไปตรงๆ
'จะจำได้ยังไง ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรกัน ไอ้บ้ากาม' เวลดาคิดในใจก่อนจะผุดยิ้มมุมปากขึ้นมา
"ถ้าจำไม่ได้ฉันจะบอกให้ ไอ้นั่นของนายมัน..."
'เรากำลังหลอกล่อให้เขาติดกับ เพราะฉะนั้นต้องชื่นชมเขาไว้มากๆ' เธอได้แต่บอกตัวเองในใจ
"มันทำไม?"
"มันใหญ่ และยังใช้งานได้ดีมากแม้ว่านายจะเมา ฉันครางเสียงดังแต่นายก็ไม่สร่างเมา นี่ไม่อยากจะนึกตอนนายไม่เมาเลยนะว่ามันร้อนแรงขนาดไหน" พายยิ้มกริ่มกับคำชื่นชมของหญิงสาว
"งั้น...ตกลงคืนนี้เธอจะค้างที่นี่ใช่หรือเปล่า?"
"เออ...ไม่ดีกว่า คืนวันศุกร์ฉันว่าเรานัดดื่มกันแล้วค่อยกลับมาค้างที่คอนโดของนายดีไหม?" เธอบอกปัดแบบผลัดวันไปเสียเรื่อยๆ
"คืนวันศุกร์...งั้นก็อีกแค่สองคืน" พายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้วงกระเป๋าเงินใบเล็กออกมา เขาหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทจำนวนสองใบในกระเป๋าออกมาและยื่นให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า
"อะไร?" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
"ค่าแท็กซี่ไง รับไปสิ" เวลดาจ้องมองเงินอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจดึงมันมาจากมือของเขา
"ต้องทอนมะ?" เธอพเยิดหน้าถาม
"หึ! เอาไว้ซื้อลูกอมเถอะ"
"งั้นฉันจ่ายค่าน้ำราสเบอร์รี่คืนก็แล้วกัน" เวลดายื่นเงินคืนไปตรงหน้าเขาทั้งหมด
"แค่น้ำราสเบอร์รี่ขวดเดียว คิดว่าฉันเสียดายมันนักหรือไง?"
"อ้าว! ก็ไม่ใช่เพราะว่าน้ำราสเบอร์รี่ขวดเดียวหรอกหรอนายถึงตามไปดักรอฉันถึงที่หน้ามหาวิทยาลัย?" เวลดาเท้าเอวถามคนตัวสูงตรงหน้าท่าทางเอาเรื่อง พายอ้ำอึ้งเมื่อถูกถามหาจุดประสงค์ที่แท้จริง เขาเองยังไม่ยอมรับเสียด้วยซ้ำว่าไปดักรอเธอเพราะอะไร แล้วเรื่องอะไรจะยอมบอกความจริงออกไป
"ที่ฉันตามไปถึงมหาวิทยาลัยเพราะฉันต้องการที่จะถามเธอต่างหาก ว่าเธอเอาน้ำราสเบอร์รี่ไปราดใส่ผ้าปูที่นอนของฉันทำไม มันเลอะแล้วก็ต้องเปลี่ยนใหม่ยกชุดเลย ถ้าเธอจะจ่ายก็ควรจ่ายค่าเครื่องนอนของฉันดีกว่า" พายเฉไฉ เขาเพิ่งคิดมุขนี้แบบสดๆนั่นเอง
"เออ! เท่าไหร่ก็ว่ามา" เวลดาล้วงกระเป๋าเงินใบเล็กของตนเองออกมา
"สองหมื่น!"
"โห! แพงขนาดนั้นหรอ? ฉันไม่มีเงินจ่ายนายหรอก"
"ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าไม่มี งั้นตอนนี้เธอติดฉันสองหมื่น" พายชี้หน้าคาดโทษคนตัวเล็ก พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในคอนโดทันที
"หึ! ไอ้บ้า คิดว่าฉันจะยอมเสียความบริสุทธิ์ให้แกง่ายๆหรอ คืนวันศุกร์นี้แหละแกจะได้รู้ ว่านรกมีจริง!"
- ผู้เขียน
