“พี่!” สุ่ยถิงแปลกใจที่เห็นต้าเซียนในเช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องรับแขกในบ้าน
“มานั่งสิสุ่ยถิง” หยางอิ๋งที่นั่งอยู่ก่อนแล้วเป็นฝ่ายเอ่ย สุ่ยถิงเดินมานั่งข้างๆหยางอิ๋งอย่างว่าง่าย ต้าเซียนแค่ยิ้มราบเรียบตามแบบฉบับของเขา หยางอิ๋งจึงพูดต่อ “คุณหมอมารอเพื่ออาสาจะพาน้องไปส่งที่มหา’ลัย แต่คุณปู่ไม่เห็นด้วย เขาจึงบอกว่าขอนั่งรอเจอน้อง”
“ไม่เข้าใจสักนิดค่ะ ทำไมคุณปู่ถึงไม่ยอมละคะ ก็แค่ไปส่ง”
“เพราะ...” ต้าเซียนจึงเป็นฝ่ายเอ่ย “พี่บอกกับท่านว่า วันนี้ที่พี่มา พี่ตั้งใจมารับเธอในฐานะคนรักไม่ใช่พี่ชายอีกต่อไปแล้ว”
!!!! “เอ่อ…” สุ่ยถิงพูดไม่ออกเสียอย่างงั้น
“พี่อิ๋ง ทำไงดีละคะ” สุ่ยถิงหันไปปรึกษาแกมขอร้อง
“คุณปู่เป็นผู้ปกครองแต่ไม่ใช่เจ้าชีวิต แต่เราก็ต้องมีความกตัญญู” คำแนะนำของหยางอิ๋งไม่ได้ช่วยอะไร แบบนี้บอกเธอชัดเจนอยู่แล้วว่าต้องฟังคำสั่ง
“อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ได้ไปส่งแต่เราก็ได
