ตอนที่ 10
1386 คำ
นาเดียร์หันมา เมื่อเสียงประกาศชื่อของเธอ ต้าเซียนนั่งอยู่หัวแถวที่สี่ ไม่ต้องเสียเวลาต้องมองหานัก สำหรับเธอแล้วเขาโดดเด่นยิ่งนัก รอยยิ้มตอบแทนด้วยรอยยิ้ม ของพวกเธอทั้งสองที่จู่ๆสิ่งแวดล้อมรอบข้างก็เหลือเพียงเขาและเธอ
“ยินดีด้วยนะ”
“ขอบคุณค่ะ” นาเดียร์รับสิ่งที่ผู้มอบ มอบให้พร้อมจับมือตามประเพณีการปฎิบัติ แต่เมื่อเธอเดินลงจากเวที คน คนที่เธอวิ่งหนีมาเมื่อก่อนนี้เขายืนอยู่ ข้างกายเขาคืออดีตอาจารย์แนะแนวของเธอเอง
“นาเดียร์ มากับผมหน่อยได้มั้ย?”อาจารย์แนะแนวเข้ามาพูดกับเธอ
“เอ่อ!…” นาเดียร์อึดอัด สายตามองเลยไปอีกคน
“ว่าไง?” นาเดียร์เงยหน้าขึ้นเมื่อถูกถามย้ำ
“ต้องขอโทษนะคะ คือว่าหนูอยาก อยากอยู่ร่วมยินดีกับเพื่อนๆต่อนะคะ ไม่สะดวกในตอนนี้” อาจารย์แนะแนวมองเธอ แต่แล้วบางอย่างทำให้เขาต้องยิ้มและพยักหน้า และผายมือให้เธอเดินแยกจากไป
นาเดียร์ที่เดินแยกออกมาแล้ว เธอหันกลับไปมอง อาจารย์กำลังพูดอะไรสักอย่างกับผู้ชายคนนั้น ไบรอัล คือชื่อเขา เธอเร่งฝีเท้ากลับไปยังที่นั่งเดิมของเธอ ซึ่งตอนนี้เธอไม่ได้ยินเสียงประกาศรายชื่อและสนใจพิธีจบการศึกษาเลยสักนิด เธอกำลังคิดว่าควรบอกเรื่องนี้กับต้าเซียนดีมั้ย ทำไมนะ ทำไมถึงต้องตอนนี้ หนึ่งปีแล้วนะ ทำไมพึ่งจะมาตามหาเธอตอนนี้
“นาเดียร์ นาเดียร์”
“ห๊า!!!”
“เหม่ออะไรของเธอ ฉันถามว่าไปฉลองกันมั้ย เพื่อนๆไปกันเยอะเลย”
“ฉลองเหรอ...เอ่อ...ขอถาม...”
“ต้องขอผู้ปกครอง...นาเดียร์ เธอก็รู้ว่าถ้าเธอให้แซมเป็นคนตัดสินใจ พวกเราก็ไม่มีโอกาสได้ร่วมโต๊ะอาหารกับเธอเลยนะ” เฟย่าเอ่ยถึงความจริงเรื่องนี้
“เอ่อ!” นาเดียร์ได้แต่อ้ำอึ้ง เธอจะบอกเฟย่าและเพื่อนๆอย่างไรกันว่าเธอเข้าใจต้าเซียนดี เขาต้องรับผิดชอบอะไรอะไรมากมาย ถ้าเธออยากไป ต้าเซียนก็คงให้เธอไป แต่เขาอาจต้องไปกับเธอด้วย เพื่อไปดูแลเธอหรือไม่ก็ต้องคอยมารับส่ง แล้วนั่นก็ทำให้ต้าเซียนเสียเวลาอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียน การเป็นนักศึกษาแพทย์ไม่ได้ง่ายเลย ซึ่งในอีกไม่นานเธอก็จะได้สัมผัสกับตัวเอง
“ไปนะ ไปกัน วันที่พวกเราจะพร้อมหน้ากันแบบนี้ คงมาไม่บ่อยนัก นาเดียร์ ฉัน และนานา เท่านั้นนะที่เรียนต่อในชิคาโก...” เฟย่าตอกย้ำเร่ง ต้องการคำตอบ เมื่อนาเดียร์ยังเงียบและครุ่นคิดอย่างเป็นกังวลมากไป
“พอแล้ว พอแล้ว...เฟย่า ทำไมนะฉันถึงไม่เคยชินกับการตื้อของเธอเลย...” เฟย่ายิ้มออกมาทันทีและคำตอบนั้นทำให้เพื่อนๆต่างยิ้มออกมาอย่างยินดี
“งั้นพวกเราไปเจอกันที่ร้าน XXX” เฟย่าสรุป นาเดียร์ยิ้มและกล่าวขอตัว และทุกๆคนต่างแยกย้ายออกไปเพื่อกลับไปหาผู้ปกครองของตนและค่อยเจอกันอีกครั้งในเวลาที่นัด
“ต้าเซียน” เสียงของนาเดียร์เมื่อเธอเดินมาทางข้างหลังของเขา เขาแค่ยืนอยู่นิ่งๆ เสียงคุ้นเคยทำให้เขาหันมาพร้อมรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยของเขา แต่เขากลับได้รับรอยยิ้มที่กว้างของเธอกลับมา แต่เมื่อรอยยิ้มนั้นยังคงค้างอยู่นาน
“มีอะไรใช่มั้ย?” นาเดียร์แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย เมื่อถูกจับได้
“เพื่อนๆชวนไปฉลองกันนะ ไปนะต้าเซียน เพราะฉันรับปากเพื่อนๆไปแล้ว...ครั้งเดียว สักครั้งนะนะนะ” นาเดียร์ขยับเข้าไปใกล้ เมื่อยังไม่ได้รับคำอนุญาต พร้อมเข้าไปเกาะแขนเขาเขย่าเบาๆ
“ได้” ต้าเซียนตอบตกลงหลังจากเงียบอยู่สักพัก นาเดียร์ยิ้มออกมา อย่างมีความสุขอีกครั้ง “ฉันจะไปส่งและจะไปรับกลับหลังจากนั้นสองชั่วโมง ถ้าได้ตามนี้ ก็ไม่มีปัญหา...” ต้าเซียนเข้าใจ เพราะคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมาจะได้มาเจอกันแบบนี้ เขาจึงอนุญาต
“ต้องรบกวนแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” นาเดียร์
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ตึก ตัก ตึก ตัก เสียงฝีเท้าของต้าเซียน ในโรงพยาบาลชิคาโก เขารีบมาที่นี่ทันทีหลังจากที่ได้รับแจ้งจากโรงพยาบาล
“แซม!” เฟย่าที่นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน กับเพื่อนของนาเดียร์อีกสองสามคน
“พวกเธอพึ่งจะจบไฮสคูลเองนะ เรื่องดื่มเป็นสิทธิของพวกเธอ...แต่ทำไมต้องให้นาเดียร์ดื่มด้วย” ต้าเซียนเสียงเคร่งเครียด เยือกเย็น ใส่เฟย่า แทบจะเป็นครั้งแรกเลยที่เขาเสียงดังกว่าปกติและพูดกับเฟย่ายาวๆ
“ขะ...ขอโทษ พวกเราไม่รู้จริงๆ ว่านาเดียร์ดื่มไม่ได้ พวกเราผิดเองที่คะยั้นคะยอเธอ ทั้งๆที่เธอเองก็ปฎิเสธแล้ว” เฟย่าบอกความจริง น้ำตาไหลออกมาเพราะภาพที่นาเดียร์หมดสติไปต่อหน้าต่อตา ทำให้พวกเธอตกใจอย่างมาก
“กลับไปเถอะ” ต้าเซียนขบกรามแน่น หันไปทางอื่น เสียงขัับไล่ ที่เยือกเย็น ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“ตะ...แต่”
“กลับไป” ต้าเซียนไม่ต้องการฟังอะไรทั้งนั้น เขาต้องการให้ทุกคนออกไปจากตรงนี้ ออกไปก่อนที่เขาจะยับยั้งตัวเองต่อไปไม่ได้
เมื่อทุกคนที่เขาไม่ต้องการต่างก็จากไปตามความต้องการ ต้าเซียนทรุดนั่งลงกับพื้นหลังพิงกำแพงตรงข้ามกับประตูทางออกห้องฉุกเฉิน แขนทั้งสองวางพาดไว้บนเข่า ดวงตาจับจ้องมองไปที่ประตู มือทั้งสองกำแน่น ในใจเอาแต่กล่าวโทษตัวเองในใจ
“แซม” ชาล็อตที่พึ่งเข้ามา กล่าวเรียกต้าเซียน
ต้าเซียนเงยหน้าขึ้นมาไม่มีคำพูดอะไร เขานิ่ง แต่ดวงตานั้น ชัดเจนมาก ‘กลัว’ ชาล็อตโน้มตัวเพื่อจับแขนให้เขาลุกขึ้น
“อย่าคิดอะไรไปไกล นาเดียร์แข็งแรงมาก นั่นก็เพราะว่าเธอดูแลได้เป็นอย่างดี มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าลืมสิ!!! ไม่มีใครรู้ว่านาเดียร์เป็นอะไร แม้แต่ตัวเธอเอง...เหตุการณ์วันนี้ มันอาจจะเป็นสัญญาณให้เราทุกคนควรบอกความจริงกับเธอแล้วได้” ชาล็อตเอ่ยอย่างใจดี เพราะเขาเห็นกลุ่มเพื่อนๆของนาเดียร์ ต่างก็เดินคอตกจากไป
ต้าเซียนไม่มีความเห็นเพราะตอนนี้สำหรับเขาแล้ว เหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้นไปแล้ว
ควับ!!!
ต้าเซียนขยับรวดเร็วไปยังประตู เมื่อเสียงประตูที่เขารอคอย เปิดขึ้นอีกครั้ง โจเซฟเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรต้องหนักใจเลย นาเดียร์แค่ช็อคไปนะ ร่างกายเธอไม่เคยเจอสิ่งแปลกปลอมที่มีผลต่อการเต้นของหัวใจ แอลกอฮอล์เข้าไปเพียงเล็กน้อย พักสักคืนก็กลับบ้านได้แล้ว” ชาล็อตยิ้มออกมา พร้อมกับตบไหล่ต้าเซียนเบาๆ
“อาหมอครับ ผมพานาเดียร์กลับไปพักที่บ้านตอนนี้เลยได้มั้ยครับ”
“ไม่เห็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น ที่นี่ก็มีห้องพัก” โจเซฟเอ่ย
“ผมยังไม่พร้อมที่จะให้เธอรู้อะไรตอนนี้ครับ” โจเซฟและชาล็อต หันมามองกันทันที
“เข้าใจนะว่าเธอต้องการปกป้องนาเดียร์ แต่มันน่าจะถึงเวลาให้เธอได้รู้อะไรบ้าง เหตุการณ์วันนี้มันอาจเป็นสัญญาณเตือน”
“เรื่องนั้นผมทราบดีครับ แต่ผมขอเวลาก่อนนะครับ ผมจะดูแลเธอเองครับ...ผมขอร้องละครับ” ชาล็อตกับโจเซฟหันมามองกันอีกครั้ง ทั้งสองเข้าใจสถานการณ์ของต้าเซียนดี แต่เวลาหนึ่งปีก็ทำให้ทั้งสองไม่เคลือบแคลงใจในตัวเขา จึงพยักหน้าและยินยอมตามคำขอนั้นในที่สุด
“ตกลง”
“ผมขอให้พี่พยาบาลไปช่วยผมคนหนึ่งนะครับ” โจเซฟพยักหน้าตามคำขอนั้นอย่างเข้าใจ
“เดี๋ยวให้ทางหัวหน้าวอร์ดจัดการให้” ต้าเซียนขอบคุณ
- ผู้เขียน
