“ทำไม…คุณน่าจะพอใจแล้วนี่ ในเมื่อคุณทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าคนเยอะแยะ หัวเราะเยาะฉันสิถึงจะถูก จริงไหมคุณเบอนันเดส” หญิงสาวมองเขาทั้งน้ำตา ตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยอกน้อยใจ คำพูดของเธอทุกคำล้วนกลับมากรีดใจเขาให้ปวดหนึบหน่วงหนักราวกับมีหินผามาถ่วงไว้
“หยี” เบอนันเดสเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว ภายในน้ำเสียงนั้นมันแฝงไปด้วยการเว้าวอน และสะเทือนใจอย่างสุดซึ้ง หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำร้ายเธอแม้แต่ปลายเล็บ
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน ฉันจำชื่อตัวเองได้” เธอตวัดหางตาพร้อมเค้นเสียงใส่เขาอย่างเดือดดาล โรฮันนาชังน้ำหน้าเขานัก ไอ้คนใจทมิฬหินชาติ! พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรทำมาเป็นตบหัวแล้วลูบหลัง มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เขาทำให้เธอเจ็บปวดจนเกินจะให้อภัย
“ผมขอโทษ ผมขอโทษที่รัก” เบอนันเดสได้แต่พร่ำกล่าวคำขอโทษ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ดีไปกว่านั้น ตอนนี้ในสมองของเขามันดูสับสนอลหม่านไปหมด ความจริงที่ป
