ความรู้สึกที่มิอาจเอื้อนเอ่ย (75%)

2132 คำ

จากนั้นมือกระด้างก็ค่อยๆ เคลื่อนคืบคลาน แล้วหยุดลงที่เนินเนื้อสวาทสุดปรารถนาตรงกลางขาเรียวงามอีกครา เลื่อนมือลงไปกอบกุมและเคล้นคลึง ขณะเดียวกันปากร้อนผ่าวก็ดูดเม้มที่ซอกคอนวลเนียนจนเกิดรอยแดงไปทั่วบริเวณ ร่างบางทำได้เพียงดิ้นเร่าๆ ด้วยต้องการปลดปล่อยให้หายทรมาน ไม่ต่างจากเบอนันเดสตอนนี้ร่างกายเขาร้อนรุ่มราวมีไฟสุม ความปรารถนาอัดแน่นจนแทบจะแตกระเบิด   “อื้อ…คุณเบิร์น” เจ้าของเสียงพร่ากระเส่าเอ่ยประท้วงกึ่งเว้าวอนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ความปรารถนาวิ่งพล่านไปทั้งร่างอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้  “กลัวจำชื่อฉันไม่ได้หรือไงฮึ ฉันก็ว่าฉันทำให้เธอร้องเรียกชื่อฉันทุกคืนแล้วนี่นา” มือหนาฟอนเฟ้นพุ่มทรวงอวบใหญ่อย่างย่ามใจ ขณะเอ่ยเย้าเจ้าของใบหน้าแดงก่ำ  “หยุดเถอะนะคะ ฉันขอร้อง” โรฮันนาพยายามแข็งใจครางขอร้องเขาเสียงหวีดหวิว ทั้งที่บังเกิดความต้องการมากล้น แต่สติอันน้อยนิดก็ฉุดรั้งว่าอย่าไปคล้อยตามเขา “ฉันไม่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม