#5
1527 คำ
“แล้วคุณผู้หญิงไม่หิวเหรอครับ”
“เดี๋ยวถ้าตื่นแล้วก็คงมาหากินเองแหละ นายไปเถอะ” คนเรือพยักหน้าและเดินจากไปอย่างนอบน้อม
วิลเดินกลับเข้าห้องนอนหลังจากกินและดื่มพอแล้ว ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องพักสักหน่อย บนเตียงยังคงมีร่างบอบบางที่ยังไม่รู้สึกตัว เฮ้ยยย! วิลถอนหายใจ ก็อย่างที่บอกเขาไม่ชินกับการมีเพื่อนนอนและเธอก็ดันใช้พื้นที่กลางเตียงเสียด้วย บนเรือยังมีห้องนอนเล็กอีกนี่น่าเมื่อคิดได้วิลจึงเดินจากมา
ผลั๊วะ ห้องนอนนี่เล็กสักหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ปัญหา แม้เขาจะมีความคิดที่จะเลี้ยงเธอไว้ดูเล่นสักพัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องเสียความเป็นตัวเองไปเสียมากมายกับแค่ผู้หญิงอย่างว่า
Zzzzz Zzzzz วิลไม่จำเป็นต้องใช้เวลาข่มตาหลับ แค่หัวถึงหมอนเขาก็เข้าสู่นิทราไปโดยทันที โลกที่ยังคงหมุนรอบตัวเองต่อไป กลางคืนค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นกลางวัน ท้องฟ้าท่ามกลางผืนท้องทะเล
ค่อยๆ เปลี่ยนสีถ้าคนที่อยู่บนเรือเป็นคู่รักก็ควรต้องออกมาชมบรรยากาศพระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ขึ้นมาจากขอบผืนน้ำ แต่สำหรับสองชีวิตบนเรือ กลับยังอยู่ในนิทราจนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบน้ำอย่างกับว่าทั้งสองอย่างไม่เคยเกี่ยวข้องกัน
เรือค่อยๆแล่นอย่างช้าๆไม่กระทบกระเทือนต่อสองคนที่ยังคงหลับอยู่ แต่เมื่อถึงเวลาวิลก็ต้องตื่นตามปกตินิสัยที่เป็นคนไม่ชอบตื่นสาย วิลชอบการออกกำลังกายในตอนเช้ามาก เพียงแต่วันนี้เขาอาจจะเริ่มช้าหน่อย กีฬาที่เขาโปรดปรานไม่น้อยนั้นก็คือคิกบ็อคซิ่ง เมื่อตอนนี้ไม่มีคนถือเป้าซ้อมหรือแม้แต่กระสอบทราย แต่เพื่อนก็ยังสั่งให้คนจัดที่ให้กับลูกบอลเร็วสำหรับการชกมวยให้เขาแก้ขัด
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงลมหายใจถี่เร็วเมื่อร่างกายขยับอย่างต่อเนื่องติดต่อกันเป็นเวลานาน วิลค่อยๆ ผ่อนแรงลงเมื่อเขาคิดว่าควรพอ สายตามองไปด้านหน้าเหมือนว่าเรือจะล่องมาถึงเกาะสักเกาะ
Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่วางไม่ห่างจากตัวดังขึ้น ช่างไม่เข้ากับบรรยากาศตอนนี้เลย ดวงตาคมเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนคำทักทายและพูดคุยสอบถามเรื่องทั่วๆ ไปตามประสาเพื่อนอยู่สักพัก เอกรินทร์ก็เริ่มเข้าสู่โหมดการสนทนาที่เป็นประเด็นหลักของการโทร.หาเพื่อน เสียงแตกต่างจากตอนแรกที่สดใสสนุกสนานอย่างสิ้นเชิง
“เทคโนโลยีรีแพร์ทางการแพทย์เจ๋งไปเลยว๊ะ” แต่วิล กลับเอ่ยกับปลายสายไปแบบนี้สร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับคนที่ได้ยินอย่างมาก
“อะไรของแกว๊ะ” เสียงปลายสายตอบกลับมาในทันทีของ เอกรินทร์
“ก็บรรณาการที่แกส่งมาไงว๊ะ”
เฮ้ย!!!! “เรื่องนี้แหละที่ฉันพยายามติดต่อแกว่าเจ้าหล่อนเบี้ยวเชิดเงินหนีไปโว้ย”
ห๊า!!!! “แกหมายความว่า! ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ...เฮ้ย! เล่นกันแบบนี้ไม่สนุกด้วยนะโว้ย”
“เล่นบ้าเล่นบอสิ ฉันพยายามโทร.หาแก ตอนแรกคิดว่าแกจะโทร.มาโวยวายหาว่าฉันผิดคำพูด หลังจากที่ฉันรู้ว่าเจ้าหล่อนไม่ไปตามสัญญาฉันถึงพยายามโทร.หาแก...แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้แกพูดอย่างกับว่าแกมี ผู้หญิงอยู่ด้วย”
“เออสิว๊ะ” เสียงของวิลเคร่งเครียดทันที
“หรือว่าเจ้าหล่อนเปลี่ยนใจ แกส่งภาพหล่อนมาให้ฉันดูตอนนี้เลย” เสียงปลายสายร้องบอกร้อนใจไม่แพ้กัน เพราะถ้าเพื่อนรักไปผิดลูกเมียชาวบ้าน คุก ก็คือป้ายหน้า
วิลค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนอน ผลั๊วะ โอ้ย! เมื่อประตูถูกผลักเข้าไป อะไรสักอย่างที่เขาไม่ทันมองก็ลอยมาสัมผัสเฉียดหน้าปะทะเข้าหางตาเขาทันที ทำให้โทรศัพท์ในมือล่วงลงพื้นแตกกระจายไม่อาจกู้กลับมาได้
กรี๊ดดดดดด เสียงกรีดร้องดังก้องคับเรือยอร์ชจนน่ากลัวว่าเรือจะล่มกลางทะเลอันดามันเสียให้ได้ ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าหล่อนไม่ร้อง แบบนี้ว๊ะ! ฟังจากเสียงร้องคงไม่ใช่เครื่องบรรณาการที่ถูกส่งมาแน่ๆ
ปัง! วิลดึงประตูปิดลงทันที ปึก ปึก ปึก เสียงสิ่งของแทกประตูตามมาติดๆ ให้ตายเถอะนี่มันนางผีเสื้อสมุทรหรือไง ทำไมถึงไม่ระงับ
อารมณ์ไว้สักหน่อย วิลรำพึงรำพันความคิดของตัวเอง มือที่ว่างลงปาดเช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่หางคิ้ว
“เกิดอะไรขึ้นครับนาย” วิลที่ยังยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนกลอกตาอย่างอดทน เขาควรด่าใครดีที่หาบ้านใหม่ให้เขา ‘คุก’
“เอ่อ...ละเลือดครับ” ว่าจะไม่ตาขวางใส่แล้วนะ มันยังมาทักอีก เอาเถอะ! มันไม่ใช่เวลาจะมาหาว่าใครผิดใครถูกแล้วตอนนี้ คงต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้า ถอยออกมาก่อนแล้วกันแต่...
“มีกุญแจล็อคประตูห้องจากด้านนอกมั้ย” วิลถามคนเรือ คนเรือพยักหน้าและรีบวิ่งไปเอาสิ่งที่เจ้านายต้องการ โดยคิดว่ายังไม่ต้องเข้าใจเรื่องราวอะไรตอนนี้มากนัก ทำตามคำสั่งเจ้านายก่อนแล้วกัน
ล็อค! เสียงจากประตูทำให้คนด้านในห้องหันไปมองทันที แต่ในเวลาที่ไม่ห่างกันเสียงก็เงียบลง ธมนที่กลับมาสวมเสื้อผ้าตัวเองแล้วนั่งกอดเข่าตัวเองต่อไป ใบหน้ามีแต่คราบน้ำตาไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ตอนที่เห็นเขาคนนั้นที่หน้าประตู เธอ...เธอไม่รู้จะทำยังไงเพราะเธอไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขา จะว่าเขาผิดทั้งหมดก็คงไม่ใช่ ถ้าเรือเป็นของเขาเธอต่างหากเล่าที่เป็ฝ่ายบุกรุก
ฮื้อฮื้อฮื้อฮืออออ เมื่อจนปัญญาการร้องไห้จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้ แต่ไหนแต่ไรเธอก็ไม่ชอบไม่เคยชอบหรืออยากจะรู้จักอิทธิเลย ลูกเลี้ยงของคุณจิตราที่มีศักดิ์เป็นญาติกับเธอทางฝ่ายคุณย่า คุณจิตราเป็นประเภทน่ารำคาญแบบขี้ประจบประแจงแบบหวังผลประโยชน์ไร้ซึ่งความจริงใจ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่มีใครบอกเธอทั้งนั้น แต่มันเป็นสิ่งที่เห็นมาโดยตลอดในตัวคุณจิตรา ตั้งแต่เล็กจนเธอโต คุณจิตราก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ไม่คิดว่าลูกเลี้ยงจะเลวได้ขนาดนี้ แต่เธอจะเอาหลักฐาน
อะไรไปเอาเรื่องได้ละ นอกจากหนีให้พ้นมือคนชั่วอย่างอิทธิ แต่...
“โถ่เว้ย!!! ฮื้ออออ” เธออยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาอีกเลยถ้าทำได้ ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา วันนี้เป็นการตื่นที่เธอเสียใจมากเป็นครั้งที่สี่ในชีวิต ครั้งแรกตอนคุณแม่เสียแม้ตอนนั้นเธอยังเล็กมากก็ตาม ครั้งต่อมาก็คุณปู่ ครั้งล่าสุดเมื่อปีก่อนก็คือคุณพ่อ และครั้งล่าสุดกว่าคือสายของวันนี้ คือเธอเสียตัวเสียศักดิ์ศรีความภาคภูมิในตัวเองให้กับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน และเธอแทบจำรายละเอียดเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้เลย แต่นั่นไม่สำคัญเพราะเธอไม่ได้อยากจำ แต่หลักฐานที่ปรากฎในตอนนี้ทั้งร่างกายที่ปวดร้าว คราบเลือดบนผืนผ้าปูที่นอน เธออยากตายแต่ตายไม่ได้...ความเข้มแข็งที่เธอมีตอนนี้ก็ทำได้แค่ร้องไห้...ร้องไห้...และร้องไห้
ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูในตอนบ่าย ทำให้ธมนตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก เธอนั่งแบบนี้มานานหลายชั่วโมงแล้ว โดยที่เธอไม่รู้สึกถึงเวลาที่ผ่านไปเลย ความเงียบสงบมันทำให้เธอสงบใจได้มากขึ้น แต่เสียงเคาะประตูบ้านั่น เริ่มดึงความหวาดกลัวกลับมาหาเธออีกครั้ง...ไม่พร้อม...เธอยังไม่พร้อมกับการเผชิญหน้าในตอนนี้ จู่ๆ ดวงตากลมก็พราวระยับด้วยหยาดน้ำตาพร้อมกับสอดส่ายไปมา หาอะไรก็ได้ตอนนี้ มีอะไรให้เธอไว้ป้องกันตัวบ้าง แต่เมื่อตรงนี้ไม่มี...
ควับ! ธมนลุกขึ้นและเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำหยิบขวดแชมพูขนาดเล็กติดมือมา
ฟิ้วววว...
ปึก วิลที่ยืนอยู่อยู่หน้าประตูทำหน้าเซ็งทันที แต่ก็เป็นกระแสที่ดีที่เธอยังมีลมหายใจ นี่ถ้าคนเรือไม่เอ่ยว่าเธอจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า? เขาก็กะจะให้เธออยู่ในนั้นจนเธอพอใจหรือจนกว่าเธอจะหิว
“ไม่เห็นต้องทำลายเข้าของเลย ผมเอาของกินมาให้...เอาเถอะ! เดี๋ยวผมวางไว้หน้าห้อง คุณก็ออกมาหยิบเมื่อคิดว่าหิวจนทนไม่ไหวเองแล้วกัน” วิลไม่ลืมที่จะไขประตูให้ด้านในเปิดได้ ก่อนที่จะผละออกมาให้ห่างจากห้องนั้น
- ผู้เขียน
