บทที่ 6 ที่พาดแขน
1168 คำ
จางเลี่ยงหวงลืมตัวเท้าแขนเข้าไปประจันหน้ากับเจ้าหมีป่า เตียงนอนเล็กของนางถูกลากมาชิดกับเตียงนอนใหญ่ของเขา แค่ขยับไม่เท่าไหร่ นางก็เข้าไปประชิดตัวชายหนุ่มแล้ว ชายหนุ่มใช้แขนข้างที่เหลือเหนี่ยวเอวนางเข้ามาชิดแผงอกกำยำ
“ที่ข้าเอาเจ้ามาไว้ที่นี่ ก็เพราะคิดจะดัดนิสัยเจ้าให้หัดทำงานเพื่อให้รู้จักเห็นใจผู้อื่น อีกอย่างข้าไม่อยากให้เจ้าเข้าไปแทรกระหว่างท่านแม่ทัพกับแม่นางเหอเข้าใจหรือไม่?”
นางตกใจที่เขาทำหน้าดุดันจนต้องยกมือขึ้นยันอกเขาไว้
“ปล่อยข้านะ!”
“ไม่ปล่อย! เจ้าขึ้นเตียงข้ามาแล้วก็นอนให้ข้าพาดแขนก็แล้วกัน” เขาโถมร่างลงนอนทั้งๆ ที่กอดนางไว้ คุณหนูจางจึงเกยอยู่บนอกของชายหนุ่ม
“เจ้าหมีป่าบ้า!”
“ถ้าเจ้าด่าว่าข้าเป็นหมีป่าอีก ข้าจะจูบเจ้า!”
จางเลี่ยงหวงเห็นสายตาดุดันของเขาแล้วถึงกับต้องรีบหุบปาก
“ข้าง่วงแล้ว เรานอนกันเถอะ” เขาขยับแขนเล็กน้อยในนางนอนลงแนบข้าง แล้วพาดแขนข้างที่บาดเจ็บบนช่วงเอวของนาง “ดึงผ้าห่มขึ้นมาสิ!”
นางรีบทำตามเขาแต่โดยดี การยั่วยุโทสะของเจ้าหมีป่าย่อมเป็นการกระทำอันโง่เขลา สู้ดีนางยอมนอนนิ่งๆ ไม่ให้เขาคิดจะทำอันใดตนเองเสียดีกว่า
ตกดึกคืนนั้น มู่หลี่เฉียงที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการระแวดระวังตัวที่ติดเป็นนิสัยก็ก้มลงมองนางผู้อยู่ในอ้อมกอด ดวงหน้ารูปหัวใจหน้ารักจิ้มลิ้มนอนหลับตาพริ้ม แสงเทียนที่จุดทิ้งไว้วอมแวมทำให้พอมองเห็นผิวหน้าผุดผ่องซีกหนึ่งของนาง ชายหนุ่มโน้มมาจูบแก้มหน้าผาก จูบเปลือกตา และแก้มของนางแผ่วเบา จากคืนที่สองที่นางนอนอยู่ในอ้อมกอดเขา ชายหนุ่มก็แอบจูบนางมาโดยตลอด
‘ข้าอดใจไม่ทำอย่างอื่นแล้ว เพียงแค่นี้ก็ให้ข้าทำเถอะนะคุณหนูจาง’
เขาสู้อดทนยังไม่เคยจูบริมฝีปากนางเลยสักครั้งเพราะนึกอยากจะให้นางจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ แต่วันนี้ในตอนที่เขาเห็นนักฆ่าพวกนั้นกำลังเงื้อกระบี่จะฟันนาง มู่หลี่เฉียงยอมรับว่าเขารู้สึกโมโหยิ่งกว่าการสู้รบครั้งใดๆ ในชีวิต!
…หากว่าวันนี้เขามาไม่ทัน แล้วนางถูกพวกมันฆ่าตาย ชายหนุ่มนึกไม่ออกเลยว่าตนเองจะอดใจไม่แล่เนื้อคนพวกนั้นออกเป็นหมื่นชิ้นได้อย่างไร?...
“หมีป่า! ระวัง! ระวังโจร!” นางละเมอออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
“เจ้าเป็นห่วงข้าเหมือนกันหรือ?” มู่หลี่เฉียงอดไม่ไหวก้มหน้าจูบริมฝีปากนางสลับข้างล่างและขึ้นข้างบน นางเผยอริมฝีปากรับอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ยังไม่ยอมตื่นด้วยความเหน็ดเหนื่อยและตึงเครียดจากเหตุการณ์ร้าย
เขาผงกศีรษะขึ้นมองนางแล้วจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาของนางอีกครั้งก่อนจะรวบนางเข้ามาแนบอก...ยังไม่รู้เลยว่าตนเองจะทำใจปล่อยนางจากไปได้อย่างไร? หากจะใช้กำลังบังคับข่มเหงเขาก็ไม่อยากจะทำเพราะกลัวนางจะไม่มีความสุข เท่าที่ทำอยู่ตอนนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับนางมากแล้ว
“ข้าอยากให้เจ้าเต็มใจ เต็มใจที่จะเป็นคนของข้า!” ชายหนุ่มพึมพำอยู่ข้างใบหูนุ่มของนาง ราวกับจะให้หญิงสาวรับรู้ในความฝัน
จวิ้นอ๋องมิได้ส่งผู้ใดมาเยี่ยมรองแม่ทัพคู่พระทัยเพราะทรงทราบว่า มู่หลี่เฉียงแอบซ่อนจางเลี่ยงหวงบุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายขวาที่ฮองเฮาทรงต้องการให้อภิเษกสมรสกับพระองค์เอาไว้ที่เรือนท้ายจวน
องครักษ์เงาที่เข้าไปสืบมาคุกเข่ารายงานตั้งแต่หลายวันก่อน การหายตัวไปจากงานเลี้ยงของคุณหนูจาง จวิ้นอ๋องทรงเชื่อว่าคงจะเป็นฝีมือของคนใกล้ตัวและก็เป็นจริงเช่นนั้น!
“เจ้าไปดูอาการของรองแม่ทัพมู่ให้ข้าที!”
องครักษ์เงาฉินหวังหย่งกระโจนแวบหายออกไปจากห้องทรงพระอักษร แฝงกายเข้าไปในเรือนท้ายจวนของรองแม่ทัพมู่อย่างเงียบเชียบ เขาแฝงกายอยู่นานนับชั่วยามจนเห็นว่าอาการของมู่หลี่เฉียงไม่สาหัส ซ้ำยังมีคุณหนูจางคอยดูแลอย่างใกล้ชิดทั้งยังนอนหลับในอ้อมกอดของรองแม่ทัพหนุ่ม จึงกลับไปถวายรายงาน
“อืม...มู่หลี่เฉียง! ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงามไปเสียแล้ว”
“พะยะค่ะ กระหม่อมดูแล้ว คุณหนูจางเองก็เหมือนจะซาบซึ้งในน้ำใจของรองแม่ทัพมู่ นางจึงคอยดูแลท่านรองแม่ทัพอย่างใกล้ชิดพะยะค่ะ”
“เห็นทีข้าจะไม่ต้องปวดหัวเพราะจางเลี่ยงหวงอีกแล้วกระมัง” จวิ้นอ๋องทรงยิ้มแย้มพอพระทัยที่ผ่านมาคุณหนูรองสกุลจางหมายมั่นปั้นมืออยากจะเป็นพระชายาเอกของพระองค์ตามที่ฮองเฮาทรงยุยง ทว่าจวิ้นอ๋องมิได้ใส่พระทัยในตัวนาง แม้จะปฏิเสธชัดเจนแล้วแต่นางก็ยังคงตื้อไม่เลิก คราวนี้นางไปใช้ชีวิตอยู่กับมู่หลี่เฉียงหลายวันขนาดนี้ หากนางคิดจะกลับมาเกาะแกะพระองค์ก็มีผู้ที่พร้อมจะรับนางไว้แทนแล้ว!
“คงเป็นเช่นนั้นพะยะค่ะ”
จวิ้นอ๋องได้ฟังคำยืนยันจากองครักษ์เงาก็ทรงพระสรวลลั่นห้องทรงพระอักษร “ดีๆ คราวนี้เจ้ามู่สหายข้าจะได้มีฮูหยินกับเขาเสียที เอาล่ะ! ข้าไม่ต้องกังวลเรื่องนางอีกแล้ว เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าเองก็จะไปนอนแล้ว”
จางเลี่ยงหวงตื่นแต่เช้า นางถูกแม่นมเจียงสั่งเอาไว้ว่าต้องตื่นก่อนคุณชายมู่แล้วก็ออกไปเตรียมข้าวปลาอาหารให้เรียบร้อย ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ในสภาพสาวใช้ คุณหนูจางก็กลายเป็นคนที่ทำทุกอย่างด้วยตนเองอย่างขยันขันแข็ง นางหุงข้าวได้สุกและนิ่ม ทำอาหาร เช็ดถูปัดกวาดทำความสะอาดเรือน ซักผ้า ยกเว้นเพียงการหาบน้ำที่มู่หลี่เฉียงสั่งให้บ่าวรับใช้มาทำแทนเพราะสงสารที่นางเอวบางร่างน้อยแบกถังน้ำไม่ไหว ระยะหลังก็ไม่ให้นางซักผ้า เหลือเพียงทำอาหาร เช็ดถูปัดกวาดและรอปรนนิบัติเขา
นางทำอาหารที่เขาชอบสองสามอย่าง ลำเลียงมาวางรอที่โต๊ะ เมื่อเขาลุกขึ้นนางก็คอยเช็ดหน้าตาและเนื้อตัว รอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ มู่หลี่เฉียงยิ้มแย้มแจ่มใสในใจก็นึกว่าหากมีนางอยู่ด้วยเช่นนี้ทุกวันตัวเขาคงมีความสุขยิ่งนัก
**********************
- ผู้เขียน
