บทที่ 5 หมีป่าบาดเจ็บ
1113 คำ
จางเลี่ยงหวงไม่กล้าขยับไปด้านหน้าเพราะเกรงจะเห็นส่วนที่ไม่ควรเห็นของเขา ตอนที่ชายหนุ่มถอดกางเกงนางก็เบือนหน้าหนีเพราะเกรงจะมองเห็นส่วนล่างของเขาเสียก่อน จากการใช้ชีวิตร่วมกันหลายวันนางเริ่มคุ้นเคยกับกลิ่นกายของเขา ทั้งกลิ่นเหงื่อที่ชื่นยามกลับมาจากค่ายทหารหรือยามที่อาบน้ำเสร็จใหม่ๆ เมื่อเขาลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำนางก็รีบหันหลังด้วยใบหน้าแดงก่ำ ชายหนุ่มหยิบผ้ามาพันรอบเอวอย่างยากลำบาก
“เจ้ามาพันช่วยข้าที!”
นางหลับตาขยับเข้าไปช่วยเขาพันผ้าเช็ดตัวรอบกาย ก่อนจะช่วยเอาผ้าแห้งเช็ดเนื้อตัวเขาให้สะอาดแล้วสวมเสื้อตัวบางด้านในให้ เขาค่อยๆ ดึงกางเกงขึ้นแล้วเรียกนางไปผูกสายรัดให้ จากนั้นก็ตรงไปยังเตียงนอน
แม่นมเจียงเดินนำหน้าสาวใช้สองคนที่ยกเอาข้าวและยาต้มมาวางบนโต๊ะกลางห้อง
“หวงเอ๋อร์ เจ้าป้อนคุณชายให้หมดนะ ทั้งข้าวและยานั่นล่ะ”
“เจ้าค่ะ” นางพยักหน้าและขยับเข้าไปนั่งป้อนข้าวเขาด้วยความจำใจ
มู่หลี่เฉียงยกยิ้มมุมปากน้อยๆ ในยามที่นางเผลอ เขาจำต้องทำทีบึ้งตึงไว้ก่อนเพื่อให้นางสำนึกเสียใจให้มากจะได้ไม่คิดหนีอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะนางคิดจะหนีคราวนี้เขาคงไม่ไปตามนางอีก
“เอ๊ะ! เตียงของข้าทำไมมาอยู่ตรงนี้?” นางตกใจเมื่อเห็นเตียงน้อยของตนมาอยู่ชิดเตียงใหญ่ เมื่อเช้ายังอยู่ห่างออกไปพอสมควรอยู่เลย
“เพื่อให้ข้าเรียกใช้เจ้าได้สะดวกอย่างไรเล่า?” เขาตอบหน้าตาย ในขณะที่นางหน้ามุ่ย ครั้นเห็นว่าเขาบาดเจ็บมากเพราะตนเองก็ถอนหายใจยินยอมแต่โดยดี เขาบาดเจ็บหนักเช่นนี้คงไม่มีเรี่ยวแรงมาอุ้มนางไปนอนกอดอีกหรอกนะ?
เช้าวันต่อมา จางเลี่ยงหวงก็พบว่าตนเองกลายเป็นที่พาดแขนของเจ้าหมีป่าตัวใหญ่เช่นเดิม เพียงคิดจะร้องเอะอะโวยวายเขาก็ข่มขู่นางซ้ำ
“เกิดเจ้าร้องแล้วผู้อารักขาหน้าเรือนเข้ามาเห็นเจ้านอนบนเตียงข้า ผู้ใดกันแน่ที่ต้องอาย? เจ้าคิดดูให้ดี...ข้าไม่ได้บุกเตียงเจ้า แต่เจ้าบุกเตียงข้า”
“ก็ท่าน...ท่านแอบอุ้มข้ามาบนเตียงนี้นี่!”
“หือ! ข้าบาดเจ็บอยู่นะ จะเอาแรงที่ไหนไปอุ้มเจ้า?”
นางได้แต่ทำหน้างอ ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้นางแค่เพียงคืบ จางเลี่ยงหวงไม่รู้ว่าตกกลางคืน มู่หลี่เฉียงแอบดมเรือนผมและจูบแก้มนางอยู่บ่อยๆ เขาเริ่มคุ้นเคยกับการได้นอนกอดนางและไม่อยากให้นางกลับไปจวนแม่ทัพอีกแล้ว
แม่นมเจียงเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาดูแลยามเช้า คุณหนูจางหน้าแดงเมื่อนึกได้ว่าแม่นมเจียงคงจะคิดว่านางกับเจ้าหมีป่าเป็นสามีภรรยากันแล้ว นางค่อยขยับออกจากอ้อมกอดของเขา ลงจากเตียงไปผสมน้ำอุ่นรอให้เขาเดินตามไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วก็รอให้เขาก้มหน้าลงมาให้นางช่วยเช็ดหน้าเช็ดคอ จากนั้นชายหนุ่มก็เดินเข้าไปหลังฉากเรียกนางไปเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
แม่นมที่เลี้ยงคุณชายมู่มาแต่เล็กแต่น้อยรู้สึกพอใจยิ่งนักที่ชายหนุ่มดูเหมือนจะมีใจให้สาวใช้อุ่นเตียงผู้นี้
‘เห็นทีนายท่านกับนายหญิงมีหวังจะได้หลานชายไว้เชยชมแน่คราวนี้’
แม่นมเจียงทำหน้าที่สอนให้จางเลี่ยงหวงรู้ว่าคุณชายมู่ชอบสิ่งใดและไม่ชอบสิ่งใดเพราะหวังให้นางมัดใจชายหนุ่มไว้ให้ได้
“เจ้าโชคดีนะหวงเอ๋อร์ คุณชายไม่เคยมีสตรีข้างกายมาก่อน ยิ่งดูเขาชอบเจ้าเช่นนี้เห็นทีเจ้าคงจะได้เป็นอนุคนแรกแน่เชียว”
“ข้าไม่ได้หวังเช่นนั้นสักหน่อย”
“เหลวไหล! นี่เจ้าคิดจะเป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียงงั้นหรือ? หากว่าเจ้ารีบมีบุตรล่ะก็ นายท่านกับนายหญิงต้องรีบแต่งเจ้าเข้าจวนสกุลมู่เป็นแน่”
จางเลี่ยงหวงหน้างอ ‘ใครจะอยู่เป็นอนุกันล่ะ? เอาไว้เขาแผลหายเมื่อใดข้าก็จะกลับจวนแม่ทัพเมื่อนั้น’
ในขณะที่นางวางแผนว่าจะกลับไปหาพี่ชายกับจวิ้นอ๋อง นางเองก็อดไม่ได้ที่จะสอบถามเรื่องของเขา คืนต่อมาเมื่อนางนอนห่มผ้าอยู่ที่เตียงเล็ก มองเห็นเขานอนตะแคงหันหน้ามาก็อดไม่ได้จึงถามเหตุผลที่เขายังไม่แต่งงานและยังไม่อนุภรรยา
“ข้ารำคาญสตรี ผู้ใดมาใกล้ชิดก็ล้วนสร้างแต่ความปวดหัววุ่นวาย ไม่ต้องมีล่ะดีแล้ว มีโอกาสก็ค่อยไปหาหญิงสาวที่หอคณิกาก็ง่ายดี”
นางได้ยินเขาตอบหน้าตายเช่นนั้นก็นึกโมโห ดวงตาของคุณหนูจางวาววับ! “หึ! ที่แท้ท่านมันคนใจหินนี่เอง!”
“ใจหินอย่างไรกัน? บุรุษทั้งหลายต่างก็ไปหอนางโลมกันทั้งนั้น พวกนางไม่เรื่องมาก เอาอกเอาใจ ปรนนิบัติกันเสร็จข้าก็กลับจวน ง่ายจะตายไป”
จางเลี่ยงหวงทำหน้าเขม่นเข่นเขี้ยว “เป็นบุรุษนี่ดียิ่งนัก! ได้ทำตามใจตนเอง ส่วนสตรีก็ต้องคอยเอาอกเอาใจ โลกช่างไม่ยุติธรรม!”
“กระนั้นตัวเจ้าก็ยังพยายามแย่งชิงบุรุษเหมือนกันนี่? เจ้าอยากเป็นพระชายาเอกของจวิ้นอ๋องจนต้องเดินทางดั้นด้นมาถึงที่นี่ก็เพราะคิดมาเอาใจท่าน แม่ทัพมิใช่หรือ?”
“นี่เจ้า!”
สายตาของเจ้าหมีป่าดูยียวน “ข้าพูดความจริง! อย่าบอกนะว่าเจ้ารับไม่ได้!”
“ก็ได้! ข้ายอมรับว่าข้าอยากอภิเษกสมรสเป็นพระชายาของจวิ้นอ๋อง!”
มู่หลี่เฉียงได้ยินก็หายใจแรง เกิดความหงุดหงิดจนต้องลุกขึ้นนั่ง ใช้มืออีกทางทุบบนฟูกนอน จ้องมองนางเขม็ง
“ไม่มีทาง! ต่อให้ข้ายอมปล่อยเจ้าไปก็จะไม่ยอมให้เจ้าได้อภิเษกสมรสกับท่านแม่ทัพเด็ดขาด!”
คุณหนูจางตลบผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่ง “ทำไมเล่า?”
“ท่านแม่ทัพมีคนรักอยู่แล้ว แม่นางเหอเหมาะสมกับท่านแม่ทัพยิ่งกว่าเจ้า สตรีที่เอาแต่ใจ โทสะร้าย เย่อหยิ่ง!”
“ข้าไม่ได้เป็นเช่นนั้นสักหน่อย!”
********************
- ผู้เขียน
