หลี่เซียวเหยาเห็นเจินเจินทำหน้าตาแปลกๆออกจะน่าเกลียดนั่น จึงรีบเอ่ยอย่างฉุนเฉียว
"ข้าไม่ให้เจ้าไป"
"ข้าจะไป" นางตอบอย่างกระเง้ากระงอดไร้คำอธิบายเพิ่มเติมใดๆ
"ข้าไม่ให้ไป"
"ข้าจะไป"
"ไม่ให้"
"จะไป"
เจินเจินเริ่มฉุนอย่างฉงน นางจะไปทำงานนะ จะมาห้ามทำไม คิดได้ดังนั้นจึงเตรียมจะเดินจากไป
หลี่เซียวเหยาเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามไปกระตุกข้อมือของเจินเจินให้หยุดเดิน
"คิดว่าทำอย่างนี้แล้ว ข้าจะตามตื้อหรืออย่างไร"
หลี่เซียวเหยาตีหน้าดุใส่เจินเจินพร้อมด้วยประโยควางอำนาจ
นางเป็นฝ่ายเข้าหาเขา หาใช่เขาเป็นฝ่ายเข้าหาไม่!
ชายหนุ่มคิดอย่างเอาแต่ใจ
"ปล่อยข้าเลย ท่านจะมาตื้อข้าทำไม"
เจินเจินยิ่งงงหนัก เขาจะไม่ให้นางไปทำงานทำการเลยหรืออย่างไร
"ข้าก็ไม่คิดจะตามตื้อเจ้า แต่เจ้าห้ามไปไหนทั้งนั้น" ชายหนุ่มยังไม่ยอม
"ท่านจะมาห้ามข้าได้อย่างไร" เจินเจินกล่าวอย่างงุนงง
เขาจะไม่ให้นางได
