อู๋เหอตี้นำเอากระเป๋าใส่ตำราใบใหม่ออกมาให้มารดากับพี่สาวดู อู๋จือดีใจกับน้องชายด้วย นางรู้ว่าน้องชายขยันร่ำเรียนและท่องตำราทุกวัน
“โอว...ของใหม่ทั้งหมดเลยหรือ?” อู๋จือมองของทั้งหมด
“ขอรับ ได้มาจากเงินพิเศษทั้งนั้น”
“ดีแล้วๆ เจ้าได้ทั้งกระเป๋าใหม่และยังได้ตำราที่ต้องการอีก หลงจู๊ร้านเสี่ยวถงใจดีจริง หารายได้พิเศษให้อยู่บ่อยๆ” อู๋ฮูหยินยกมือลูบศีรษะบุตรชาย
อู๋เสี่ยวถงพยักหน้าหงึกหงัก “ใช่เจ้าค่ะ ใจดีมากจริงๆ”
“แต่ว่าเจ้าก็อย่าเหน็ดเหนื่อยมากนักเล่า หากทำงานมากเกินไปก็อาจจะล้มป่วยได้ เงินค่ากระเป๋าและตำราพวกนี้ เดี๋ยวข้าจะจ่ายให้เจ้าตอนสิ้นเดือนก็แล้วกัน รอเบี้ยหวัดของข้าออกก่อน”
“พี่จือจือ แล้วท่านจะมีใช้หรือ? แค่นี้เบี้ยหวัดท่านเกือบทั้งหมดก็ให้ท่านแม่เอาไว้ใช้จ่ายในครอบครัวแล้ว”
“ไม่เป็นไรน่า ข้าไม่มีสิ่งใดต้องซื้อหา”
“อย่างน้อยแป้งกับชาดท่านก็ต้องมีไว้บ้างนะ”
“อันเก่ายังไม่หมดเลย
