ตอน 17 ควบตำแหน่ง
ผมตื่นขึ้นในเช้าวันที่สองที่อยู่ในค่าย แล้วพบว่าตอนนี้พี่ทอยมันไม่อยู่แล้ว มันทิ้งไว้แค่โน้ตว่าต้องรีบไปช่วยเพื่อนเตรียมฐานกิจกรรมสำหรับวันนี้
พอนึกถึงเหตุผลที่พี่ทอยต้องรีบไปทำงานและเป็นตัวหลักในค่ายครั้งนี้แล้วผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่ผมพยายามผลักไสพี่มันแทบตาย แถมยังคิดว่าที่พี่ทอยมันหายหน้าไป เพราะมันจะถอยห่างจากผมแล้วจริง ๆ แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม นอกจากพี่ทอยมันจะไม่ได้ถอยห่างจากผมแล้ว มันยังกำลังพยายามทำให้เราได้อยู่ใกล้ ๆ กันอีก
ผมนั่งทบทวนถึงหลาย ๆ อย่างที่ผ่านมาก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นกว่าเดิม ถ้าพี่ทอยมันเลิกยุ่งกับผมไปเลย หรือไม่แคร์ผมแล้ว ผมอาจจะไม่รู้สึกผิดขนาดนี้
“เฮ้อออ”
ผมถอนหายใจเหนื่อย ๆ รู้สึกหมดพลังตั้งแต่เช้า แต่เมื่อคืนตอนอยู่กับพี่ทอยผมมัวแต่ดีใจที่พี่ทอยมันมาหา แถมยังมัวแต่หลงใหลไปกับสัมผัสของมัน พอตื่นเช้ามาที่พี่มันไม่อยู่ เลยได้โอกาสมานั
