ใบบอนยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว มองภาพตรงหน้าสะท้อนใจ
‘หมัดจ๋า ใบบอนขอโทษนะ น้องยิมเป็นลูกของคุณ’ เธอรำพันอยู่ในใจ น้ำตาริน เดินหันหลังกลับเข้าไปในครัว หาทิชชูมาซับน้ำตา
“กลับบ้านกันได้แล้วลูก” ใบบอนเดินกลับออกมาจากในครัว เอ่ยปากบอกลูกชาย ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน
“คือ... ยังซักผ้าไม่เสร็จเลยค่ะ อีกอย่างว่าจะแวะไปที่สระว่ายน้ำ ไปสมัครเรียนว่ายน้ำให้น้องยิมด้วย” เธอรีบบอกก่อนที่ทุกคนจะถาม
“แล้วไม่กินข้าวกันก่อนล่ะลูก กับข้าวกับปลาก็เสร็จแล้ว” คุณแขไขเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“เพิ่งทานกันมาเมื่อกี้เองค่ะแม่” เธอรีบบอก ตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วรู้สึกใจจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ น้ำตาที่กักขังอยู่ข้างในเหมือนจะร่วงหล่นออกมาให้ได้
“เดี๋ยวนั่งอีกแป๊บ เสาร์อาทิตย์หน้า ลูกไปส่งน้องรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย..... ที่เชียงรายได้ไหมลูก” เสียงพ่อเอ่ยถาม
“เอาน้องยิมม
