กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงมือถือของใบบอนดังขึ้น
“ค่ะพ่อ” เธอเรียกขานรับคนที่อยู่ปลายสาย
(“ใบบอนลูก อย่างที่เราคุยกันเอาไว้ อย่าลืมวันเสาร์ไปส่งน้องแต่เช้าเลยนะลูก เนี่ยทั้งแม่ทั้งใยบัวเก็บของเหมือนจะย้ายบ้าน พ่อบอกแล้วว่าอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย เขาไม่ให้เอาของไปเยอะ ก็ไม่ฟัง ยังเลือกยังจัดกันไม่จบ ว่าแต่เอาน้องยิมมาให้พ่อกับแม่เลี้ยงสักวันก็แล้วกันนะ”)
คุณพ่อพูดแกมขอร้อง เพราะหากร่างกายท่านปกติ คงจะไปเอง ส่วนคุณแขไขที่ไม่ชอบไปไหนมาไหน ก็เพราะปัญหาน้ำในหูไม่เท่ากัน เวลานั่งรถทีไรเมาอาเจียนจนหน้าเขียว ทำให้ต้องทนอยู่บ้าน ทั้ง ๆ ที่อยากไปส่งลูกสาวใจจะขาด
“ค่ะพ่อ แต่เรื่องที่ครูชานนท์เขาจะไปด้วย ใบบอนว่าอย่าดีกว่านะคะ เกรงใจเขา” เธอทักท้วงผู้เป็นพ่อเรื่องชานนท์
“เกรงใจอะไรกัน มาบ้านเราทุกวัน มานั่งจีบกันอยู่เนี่ย วันนี้ก็มาอีกแล้ว พ่อเนี่ยลุ้นตัวโก่ง อยากได้ครูหมัดเป็น
