“คุณครูหมัดทำอะไรแม่หรือเปล่า” เขาถามออกไปด้วยความเดียงสา ชานนท์ยิ้มให้เก้อ ๆ
“น้องยิมไม่ดื้อสิลูก” เธอบอกลูกชาย ก่อนจะลืมตาขึ้นมองเด็กน้อย
“ไปโรงเรียนนะลูก เดี๋ยวให้ครูหมัดไปส่ง แม่ขอนอนพักวันเดียว เดี๋ยวแม่ก็หาย แต่ถ้าน้องยิมอยู่บ้าน เดี๋ยวติดไข้คุณแม่นะครับ” เธอให้เหตุผลกับลูกน้อย
เด็กชายขยับตัวลุกขึ้น แต่ก็ยังทำสีหน้าไม่พอใจ มองชานนท์ตาเขียวเชียวแหละ
“ลูกชายคุณไม่เบาเหมือนกันนะ” เขาก้มลงมาพูดใกล้ ๆ ก่อนจะหอมแก้มนวลนุ่มของใบบอนอีกครั้ง
‘ลูกคุณเหมือนกันนะแหละ ดื้อเหมือนพ่อ’ เธอพ้อเขาอยู่ในใจ
“ดูทำเข้าสิ ทีนี้จะแก้ไขยังไง” เธอว่าเขา หนักใจเรื่องที่จะต้องอธิบายให้ลูกเข้าใจ
“ผมไปจัดการลูกก่อนนอนพักนะ เดี๋ยวหายาให้ทาน” ชานนท์บอกเธอด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่สดใส ลุกขึ้นตามหลังน้องยิมไปติด ๆ
เธอได้ยินเสียงลูกชายเอ่ยถามชานนท์เสียงแจ้ว ๆ แต่ก็จับใจความ
