“ไปหามดหาหมอบ้างไหมเนี่ย หึ... ทำไมเป็นแบบนี้” พ่อเริ่มบ่นหนัก ยิ่งเห็นอาการของใบบอนที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้มือที่จับราวเอาไว้มีอาการสั่นไหว แข้งขาอ่อน เธอแทบทรุดลงไป น้องสาวรีบเข้ามาประคองคนละข้างกับคุณแม่
“ขนุนนั่นเหม็นมากเลยค่ะ พ่อ ใบบอนว่าพ่อรีบยกเอาไปไว้ที่รถก่อนเถอะ ไม่งั้นหนูตายแน่ ๆ” เธอยกหน้าไปบอกพ่อ ไม่ยอมขยับขาตามแม่และน้องสาวกลับเข้าไปในร้านอาหาร
“อะไร หอมจะตาย ดันมาบอกว่าเหม็น” พ่อบ่นอุบ รีบหมุนตัวกลับไปทำตามที่ลูกสาวบอก
“พาพี่ไปในบ้านดีกว่า” ใบบอนหยิบยาดมที่พกอยู่เป็นประจำออกมาจากกระเป๋า รีบเปิดฝาจรดลงไปที่จมูกสูดลมหายใจเข้าแรง ๆ สองแม่ลูกมองหน้ากันทำท่าฉงน แต่ก็ช่วยกันประคองพี่สาวเข้าไปในบ้าน
“แม่ หนูขอนอนนะ ไม่ไหวแล้ว” เธอหันไปบอกคุณแขไข และรู้สึกบ้านจะหมุนขึ้นมาจริง ๆ
“ไปหาหมอดีกว่าไหม แม่ว่า อาการหนักแบบนี้ ไม่น่าไว้ใจ” แม่ชิงพูดก่อน แต่ก็พากันพยุงใบบ
