ตอนที่3 อยากเลี้ยงขึ้นมาทันที
1139 คำ
ละลายรัก(นายเพลย์บอย)
"มาลากมะ..." นักรบหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องมือขวาคนสนิทแต่เขาต้องชะงักคำพูดกลืนหายเข้าไปในลำคอทันทีเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายเสื้อสีขาวแขนยาวผูกเนคไทสีดำเดินตามหลังลูกน้องของเขามาด้วย เห็นแบบนั้นใจแกร่งกระตุกสั่นไหวขึ้นมาทันทีอย่างห้ามไม่ได้ เขายืนนิ่งสตั้นไปเลย สายตาคมมองตามเด็กสาวที่เดินมาใกล้เรื่อยๆแล้วเธอก็หยุดยืนอยู่ข้างผู้ชายที่เป็นลูกน้องของพ่อเธอ
"อะ อาภูมคะ คุณอาคนนี้คือคุณอานักรบเหรอคะ" เด็กสาวถามลูกน้องของพ่อตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางหันไปมองคนตัวโตที่ยืนอยู่หลังโต๊ะทำงาน เธอได้ยินเสียงของคนในห้องนี้ที่คุยกันทั้งหมดเมื่อครู่ แต่เธอเลือกที่จะรออยู่หน้าห้องทำได้แค่ยอมรับความจริงกับสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งตอนนี้เธอรู้ดีถึงชะตากรรมชีวิตของตัวเอง เธอรู้สึกแย่มากที่ตัวเองต้องมาเป็นภาระให้คนอื่นไปทั่วแบบนี้ แต่ด้วยความที่เธอยังเด็กเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อจากนี้ จึงทำได้แค่ตามน้ำไปกับผู้ใหญ่
"ใช่ครับคุณหนู" ภูมตอบลูกสาวของผู้เป็นเจ้านาย มองเด็กสาวอย่างรู้สึกเห็นใจและส่งสารในชะตากรรมชีวิตของเธอ
"สะ สวัสดีค่ะคุณอานักรบ น้องไอขอโทษนะคะที่มาเป็นภาระให้คุณอา" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพนมมือไหว้คนตัวโตตรงหน้า ปากบางเบะค่ำแทบจะตลอดเวลาด้วยความน้อยใจในชะตาชีวิตของตัวเองเหลือเกิน
นักรบยืนมองเด็กสาวนิ่งๆไม่ได้รับไว้เธอแต่อย่างใด ตอนแรกในหัวเขาคิดว่าเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเด็กโตขนาดนี้และหน้าตาเธอก็ยังน่ารักมากอีกต่างหาก ผิวเธอขาวอมชมพู ตัวเธอก็เล็กนิดเดียวแต่สัดส่วนใหญ่โตเกินไวสวยงามหน้ามองไปหมด ขนาดยังเด็กอยู่แต่สวยขนาดนี้แล้วถ้าโตกว่านี้อีกซักสองสามปีเธอจะสวยและน่ารักขนาดไหนกัน เห็นแบบนี้เขากลับอยากเลี้ยงเด็กสาวคนนี้ขึ้นมาทันที
"อาภูมคะน้องไออยากกลับบ้านแล้ว พาน้องไอกลับบ้านเถอะค่ะ" เด็กสาวหันมาพูดต่อกับลูกน้องคนสนิทของพ่อตัวเองทันทีเพราะเธอไม่อยากอยู่เป็นภาระของคนอื่น อีกอย่างคนตัวโตตรงหน้าเขาไม่อยากให้เธออยู่ด้วยไม่ได้อยากเลี้ยงเธอด้วยซ้ำ เธอเลยไม่รู้จะอยู่ตรงนี้ต่อไปเพื่ออะไร
"เดี๋ยวก่อน" นักรบพูดขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงปกติแล้วเดินมาหาเด็กสาว อารมณ์ของเขาเย็นลงตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้ว
"กลับบ้านไปแล้วจะอยู่กับใคร ไม่มีญาติที่ไหนไม่ใช่เหรอ" เขาหยุดยืนตรงหน้าเด็กสาวแล้วพูดกับเธอต่อทันทีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
สายตาของลูกน้องที่มองมาทั้งลูกน้องของเขาและลูกน้องของพ่อเด็กสาว ต่างมองมาที่นักรบอย่างงุนงงกับอารมณ์ขึ้นลงของเขา
เด็กสาวไม่ได้ตอบอะไรมองคนตัวโตตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริกน้ำใส่ๆเอ่อคลอเบ้าตา ปากบางเบะค่ำอยู่ตลอดเวลา จากนั้นน้ำใสๆก็ไหลหยดแหมะออกมาอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้างโดยไร้เสียงสะอื้นไห้
เห็นแบบนั้นใจแกร่งของนักรบกระตุกวูบขึ้นมาทันทีรู้สึกสงสารเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมาจับใจ
"ไม่ต้องร้องค่ะ ต่อไปนี้น้องไออยู่กับอารบนะ อาจะดูแลน้องไอเอง" นักรบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางยกมือหนาข้างหนึ่งขึ้นมาลูบศรีษะเล็กของเด็กสาวไปด้วยอย่างปลอบโยนเธอ เขารู้สึกเอ็นดูในตัวเด็กสาวคนนี้เหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะรู้สึกดีและเอ็นดูลูกของลูกเลี้ยงของพ่อเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เด็กก็คือเด็กไม่ได้เกี่ยวข้องหรือรู้เรื่องอะไรของผู้ใหญ่เลยด้วยซ้ำ เขาเลยเลือกที่จะมองข้ามตรงนี้ไปและโฟกัสที่ตัวเด็กสาวคนเดียว
ซึ่งสรรพนามที่นักรบใช้ลงท้ายประโยคและสรรพนามที่เขาใช้เรียกเด็กสาวมันทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกน้องมองมาทางเขาอย่างอึ้งๆ ถึงนักรบจะเป็นคนคารมดีปากหวานหว่านเสน่ห์กับผู้หญิงไปเรื่อย แต่นักรบก็ไม่เคยอ่อนโยนกับใครขนาดนี้และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่บดินทร์หรือลูกน้องมือขวาคนสนิทของนักรบพึ่งจะเคยเห็นเจ้านายตัวเองอ่อนโยนกับคนอื่น ทางภูมเขาก็ดีใจแทนเด็กสาว หายห่วงที่เธอมีคนคอยดูแลแล้วและได้มาอยู่ในความดูแลของนักรบตามคำสั่งเสียของผู้เป็นเจ้านายของเขา
"ฮึ่ อะ อารบให้น้องไออยู่ด้วยจริงๆนะคะ ฮึ่ อารบจะเลี้ยงน้องไอจริงๆใช่มั้ยคะ" เด็กสาวพูดไปสะอื้นไป ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ อย่างน้อยตอนนี้เธอไม่ต้องโดดเดี่ยวหรืออยู่ตัวคนเดียวแล้ว
"ค่ะ" นักรบตอบเป็นสรรพนามขานรับของผู้หญิง เขารู้สึกเอ็นดูเด็กสาวมากอย่างบอกไม่ถูกและส่งสารเห็นใจในชะตากรรมของเด็กสาวตรงหน้าเขาเหลือเกิน เธอยังเด็กตัวก็เล็กนิดเดียวแต่ต้องมาเจอเรื่องราวแย่ๆในชีวิตไม่เหลือใครให้พึ่งพิง คงจะมีแต่เขาที่เธอจะพึ่งพิงได้ในตอนนี้และเขาก็พร้อมที่จะดูแลเธอเองโดยที่เขาไม่ได้จะทำตามคำสั่งเสียของอีกฝ่ายแต่อย่างใด ที่เขายอมรับเลี้ยงเด็กสาวนั้นก็เป็นเพราะตัวเธอเองต่างห่างที่ทำให้เขาอยากดูแลเธอ
หมับ!
สิ้นคำพูดของนักรบเด็กสาวกอดหมับเอวสอบของเขาทันที
"ขอบคุณนะคะอารบ ฮือ~" เธอกอดเขาแน่นซบแก้มนุ่มบนอกแกร่งอย่างต้องการความอบอุ่นจากเขาเพื่อมาปลอบโยนใจดวงน้อยที่บอบช้ำจากการสูญเสียผู้เป็นพ่อไร้ร่มโพธิ์ร่มไทรให้พึ่งพิง
นักรบตกใจไปชั่วขณะกับการกระทำของเด็กสาว แต่เมื่อดึงสติกลับมาได้เขาก็กอดตอบเธอทันที ปลอบประโลมเธอด้วยการลูบศีรษะทุยเล็กเบาๆอย่างคนทะนุถนอม มือหนาอีกข้างก็ลูบแผ่นหลังบางเบาๆอย่างอ่อนโยน
สัมผัสจากคนตัวโตทำให้เด็กสาวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอจึงกอดเขาแน่นขึ้นเสมือนกลัวว่าเขาจะหายไปหรือทิ้งเธอไปอีกคน
- ผู้เขียน
