เชลยพิศวาส แม่ทัพบูรพา

ตอนที่ 15 เผชิญหน้า/2

กระโจมบัญชาการทัพ

ในยามนี้เจิ้งหู่ถึงกับยืนนิ่งงันด้วยความตกตะลึง เมื่อได้เห็นราชาปีศาจเฟิงหยางยืนสูงทะมึนอยู่ตรงหน้าในขณะนี้ ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตา ว่าบุรุษตรงหน้าเต็มไปด้วยลักษณะของเทพสวรรค์ตามบันทึกไม่มีผิด

“คนผู้นี้มีลักษณะของเทพสวรรค์ไม่มีผิดเพี้ยน ไม่มีขาดและเกินหรือมีข้อบกพร่องแต่อย่างใด จะเป็นไปได้อย่างนั้นเหรอที่มนุษย์ปกติทั่วไปจะมีลักษณะของชาวสวรรค์อย่างโดดเด่นเช่นนี้ได้”เจิ้งหู่กล่าวพร้อมใช้สายตาสำรวจราชาปีศาจรูปงามที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อให้แน่ใจ

“เจ้าใช้สายตาเช่นนี้ตรวจสอบข้าอย่างละเอียด พบสิ่งที่ต้องการหรือยัง”ราชาปีศาจรับสั่งถามกลับไปด้วยความรำคาญ

ครั้นเจิ้งหู่ได้ยินเช่นนั้นจึงทำให้รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“ท่านก็คือบุรุษอาภรณ์ดำในรายงานของชินอ๋องที่ส่งม้าเร็วกลับไปถวายฝ่าบาท”เจิ้งหู่เอ่ยถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ

“นั่นมันเรื่องของข้า! ส่วนผู้ใดจะกล่าวถึงข้าว่าอย่างไง...ข้าไม่ได้ล่วงรู้ข้อนี้ด้วย”ราชาปีศาจรับสั่งตอบอีกฝ่ายกลับไป

“ถ้าเจ้ามาเพียงแค่ต้องการเห็นข้าว่าแท้จริงแล้วเป็นเช่นไร ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วข้าก็ขอตัวก่อน”รับสั่งตัดบทเอาเสียดื้อๆ พลางหันพระวรกายกลับทันที

“ดะ..เดี๋ยว..เดี๋ยว!”เจิ้งหู่ตะโกนรั้งเอาไว้ออกมาทันที พร้อมรีบวิ่งไปดักหน้าจอมมารไม่ให้พระองค์เสด็จออกจากกระโจมผู้บัญชาการทัพ

“ข้าน้อยขออภัยที่ทำให้ท่านต้องขุ่นเคือง แต่เป็นเพราะด้วยความดีใจที่ได้มีโอกาสเห็นผู้ที่มีลักษณะเทพสวรรค์เป็นครั้งแรกตามตำนานโบราณ จึงได้กระทำการเสียมารยาทเช่นนั้น”เจิ้งหู่กล่าวอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

ครั้นจอมมารได้ยินเช่นนั้นทรงทอดพระเนตรเจิ้งหู่เขม็ง

“มนุษย์ผู้นี้ล่วงรู้ลักษณะเทพสวรรค์ด้วยอย่างนั้นเหรอ แสดงว่าในดินแดนมนุษย์จะต้องมีการกล่าวถึงเหล่าเทพเซียนและมารเอาไว้อย่างแน่นอนและคงมีการจดบันทึกเอาไว้ ข้าเข้าญาณนานถึงหนึ่งแสนปีไม่รู้ว่ามีเทพเซียนอีกกี่มากน้อยที่ลงมาในดินแดนมนุษย์แห่งนี้”จอมมารหนุ่มครุ่นคิดในพระทัย

“เหตุใดเจ้าจึงล่วงรู้ลักษณะของชาวสวรรค์เบื้องบน เคยพบเห็นมาก่อนอย่างนั้นเหรอ”รับสั่งถามกลับไป

เจิ้งหู่ส่ายหน้าไปมาติดต่อกันเมื่อถูกจอมมารรับสั่งถามกลับมาเช่นนั้น

“บรรพบุรุษของข้าน้อยมีวิชาดูดวงดาวสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น และเป็นผู้คัดลอกตำราโบราณมากมาย มีคำทำนายที่บันทึกจากราชวงศ์โจวเมื่อพันปีก่อน เล่าขานสืบทอดกันมาอย่างยาวนาน บรรดาเจ้าผู้ครองแคว้นและฮ่องเต้ทุกพระองค์ต่างทรงล่วงรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ถึงตำนานโบราณที่ได้บอกเหตุการณ์ล่วงหน้าเกี่ยวกับเทพสงครามจะอุบัติขึ้นในแดนมนุษย์ ยามใดเมื่อท้องฟ้าเบื้องบนปรากฏดวงดาวจากสวรรค์ลงสู่ดินแดนมนุษย์ในขณะกำลังเกิดสงคราม นั้นหมายความว่าเทพสงครามได้ปรากฏขึ้นแล้ว”

ครั้นราชาปีศาจได้ยินเช่นนั้นทรงแปลกพระทัยกับคำกล่าวของมนุษย์ตรงหน้าที่กล่าวถึงเทพสงครามจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้า มาปรากฏในตำนานของเหล่ามนุษย์เช่นนั้น ทว่ากลับมีบางสิ่งที่ถูกต้องตรงกันนั้นก็คือ

พระองค์คือดวงดาวจากดินแดนปีศาจซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของแดนสวรรค์เสด็จลงมาเยือนโลกมนุษย์ด้วยเหตุบังเอิญ และทรงเป็นราชาปีศาจหาใช่เทพสงครามแต่อย่างใด อีกทั้งยังมีเทพนอกรีตลั่วจิ้งจากเผ่าหงส์ที่พระองค์กำลังตามไล่ล่าอยู่ในขณะนั้นตกลงมาด้วยพร้อมกัน

“ข้าไม่ใช่เทพสงครามดั่งที่เจ้าคิดเอาไว้หรอกนะ แต่ข้าเป็นสิ่งที่เหล่ามนุษย์คาดไม่ถึงต่างหากเล่า”จอมมารรับสั่งกลับไป

และถ้อยรับสั่งของจอมมารทำให้เจิ้งหู่เงยหน้าขึ้นมองราชาปีศาจทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น

“เป็นสิ่งที่เหล่ามนุษย์คาดไม่ถึงอย่างนั้นเหรอ”เจิ้งหู่พึมพำทวนประโยคดังกล่าวออกมาพลางครุ่นคิดตาม

ในขณะเดียวกันชินอ๋องเสด็จก้าวเข้ามาภายในกระโจมพร้อมกุนซือคนสนิท ทำให้การสนทนาระหว่างจอมมารและเจิ้งหู่หยุดลงทันใดพร้อมสายตาหันกลับไปมองผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่

“ข้าน้อยเจิ้งหู่คารวะชินอ๋อง”เสนาบดีใหญ่หันกลับไปถวายความเคารพพระอนุชาขององค์ฮ่องเต้ ทันทีที่เสด็จมาถึง

“เจ้ามาด้วยตัวเองเช่นนี้ ทำให้ข้าแปลกประหลาดใจมากเลยทีเดียวนะ”ชินอ๋องรับสั่งถามกลับไป

“เรื่องของแผ่นดินต้าฮั่นไม่ว่าสิ่งใดกระหม่อมขออาสาตามกำลังและความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทได้ทรงมอบราชโองการเพื่อประกาศแต่งตั้งผู้บัญชาการทัพคนใหม่ในสงครามระหว่างต้าฮั่นและไท่หยวนแทนองค์ไท่จื่อ ที่ไม่สามารถเสด็จออกบัญชาการรบได้อีกต่อไป”

ชินอ๋องพยักพระพักตร์ขึ้นลงครั้นได้ยินเช่นนั้น พร้อมหันกลับมาทอดพระเนตรราชาปีศาจทรงยืนสูงทะมึนอยู่ตรงข้ามพระองค์และกำลังฟังเหล่ามนุษย์กล่าวถ้อยเจรจาตรงพระพักตร์ พร้อมสุรเสียงของชินอ๋องมีรับสั่ง

“ตอนนี้กองทัพต้าฮั่น ขาดผู้บัญชาการทัพที่จะออกไปทำสงครามสู้ศึกกับไท่หยวน ตอนนี้ไทจื่อหลานชายของข้าที่เจ้าช่วยชีวิตจนรอดพ้นจากความตายก็มีสภาพเป็นเช่นนั้น ด้วยวรยุทธ์และทักษะตลอดจนถึงลักษณะอันโดดเด่นของเจ้า จะเป็นการดีหากจะ....”ชินอ๋องรับสั่งได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหยุดชะงักทันใด

จอมมารเฟิงหยางยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นสัญญาณห้ามไม่ให้หลิวหมิ่นเอ่ยอะไรออกมาอีก ด้วยเพราะทรงล่วงรู้ว่าจะกล่าวสิ่งใด

“เจ้าไม่ต้องพูดอะไรให้มันมากความเสียยืดยาวไปกว่านี้ เพราะข้าขี้เกียจฟัง! เอาเป็นว่าข้ารับตำแหน่งผู้บัญชาการทัพให้กับพวกเจ้าก็แล้วกัน เรียกข้ามามีแค่นี้ใช่ไหมถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็ไปจัดการกันต่อ ข้าจะกลับกระโจม”จอมมารรับสั่งพร้อมเสด็จออกจากกระโจมดังกล่าวทันที

“ดะ...เดี๋ยว...เจ้ายังไม่ได้รับราชโองการของฝ่าบาทเลยนะ”เจิ้งหู่ตะโกนถามไล่หลัง

“ในเมื่อข้าตอบรับก็เหมือนล่วงรู้แล้ว! พวกเจ้าก็จัดการต่อไปได้เลย!!!”จอมมารรับสั่งตอบกลับไป

คำตอบที่สวนกลับมานั้นเล่นเอาชินอ๋องและเจิ้งหู่ถึงกับพากันนิ่งงันไปตามๆ กัน ที่ได้เห็นท่าทีของบุรุษอาภรณ์ดำเช่นนั้น พร้อมสุรเสียงของชินอ๋องดังแทรกขึ้นมา

“เจ้ามีชื่อแซ่ว่าอะไร ราชโองการของฝ่าบาทคนรับไม่มีชื่อแซ่จะมอบตำแหน่งให้กับสายลมอย่างนั้นเหรอ!!!”ชินอ๋องตะโกนถามไล่หลัง

ราชาปีศาจยกยิ้มออกมาเล็กน้อยครั้นทรงได้ยินเช่นนั้น

“ในดินแดนปีศาจของข้ามีเพียงนามกล่าวขาน แต่ในดินแดนมนุษย์จะต้องมีทั้งชื่อและแซ่ด้วยอย่างนั้นเหรอ ก็ได้! ข้าจะใช้แซ่อะไรดีนะในขณะที่กำลังพำนักอยู่ในเมืองมนุษย์สักระยะ”จอมมารรับสั่งพึมพำก่อนจะนึกถึงคำกล่าวของเจิ้งหู่ที่กล่าวถึงตำนานของราชวงศ์โจว

“ใช้แซ่โจวก็แล้วกันทำให้ข้ายิ่งใหญ่ไปกว่าเดิมมากเลยทีเดียว”จอมมารหนุ่มรำพึงออกมาพร้อมมีรับสั่งตะโกนก้องกลับไป

“ข้ามีนามว่าโจวเฟิงหยาง!!!”สุรเสียงของจอมมารดังกระหึ่ม

ทุกชีวิตในกองทัพต่างได้ยินอย่างชัดเจน ราวกับว่าราชาปีศาจเจตนาให้เหล่ามนุษย์ล่วงรู้พระนามของพระองค์ แม้ว่าที่เกินมาจะเป็นแซ่ที่ทรงนำมาเพิ่มให้เหมาะสมกับที่ต้องประทับอยู่ในเมืองมนุษย์เช่นนี้

ทั้งชินอ๋องและเจิ้งหู่เมื่อได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของบุรุษอาภรณ์ดำกันอย่างชัดเจน ทั้งสองต่างหันกลับมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายทันที

“โจวเฟิงหยางอย่างนั้นเหรอ บุรุษอาภรณ์ดำมาจากแคว้นต้าโจวในอดีตหรือนี่ สายสกุลโจวยังมีหลงเหลืออยู่ในแผ่นดินต้าฮั่น นี่ข้าไม่ได้หูฝาดจริงๆ ใช่ไหม!”เจิ้งหู่กล่าวออกมาทันใดท่ามกลางความแปลกพระทัยของชินอ๋องเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“มีอะไรอย่างนั้นเหรอเจิ้งหู่ เหตุใดเจ้าจึงมีทีท่าตื่นเต้นเช่นนั้นทำราวกับว่าชื่อเสียงเรียงนามของคนผู้นั้นมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่อย่างนั้นเหรอ”รับสั่งถามกลับไปด้วยความอยากรู้

เจิ้งหู่หันกลับไปมองพระอนุชาแท้ๆ ขององค์ฮ่องเต้พร้อมพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกัน

“เป็นนิมิตหมายที่ดีของต้าฮั่นเป้นยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ในที่สุดเทพสงครามที่เล่าขานกันมาอย่างช้านานก็ได้ปรากฏในแผ่นดินของต้าฮั่นแล้ว กระหม่อมคงไม่ต้องอธิบายให้มากความเพราะพระองค์ก็ต้องล่วงรู้เรื่องนี้ดีเช่นเดียวกับฝ่าบาท”

คำกล่าวของเจิ้งหู่ทำให้ชินอ๋องถึงกับชะงักงันไปทันที พระพักตร์หันกลับไปทอดพระเนตรร่างสูงใหญ่ของบุรุษอาภรณ์ดำเมื่อทรงย้อนนึกถึงตำนานโบราณจากราชวงศ์โจวในอดีต

“เป็นความจริงหรือนี่! ว่าคนผู้นั้นคือเทพสงครามในตำนาน”

รับสั่งออกมาด้วยเพราะคาดไม่ถึงพลางหันกลับมาทอดพระเนตรเจิ้งหู่

“เจ้ามั่นใจมากน้อยแค่ไหนว่าบุรุษอาภรณ์ดำผู้นั้นแท้จริงแล้วคือเทพสงคราม”รับสั่งถามกลับไปด้วยยังไม่ปักพระทัยเชื่อในเรื่องดังกล่าวเสียทีเดียว

“พระองค์ทรงคอยทอดพระเนตรต่อไปพ่ะย่ะค่ะ ว่าคำกล่าวของกระหม่อมจะเป็นจริงหรือไม่ ขึ้นชื่อว่าเทพสงครามสิ่งที่เป็นไปไม่ได้แต่กลับเป็นไปได้ สงครามระหว่างต้าฮั่นกับไท่หยวนในครั้งนี้หากไม่ใช่คนผู้นี้นำทัพ กระหม่อมบอกได้เลยว่าแผ่นดินจะต้องถูกเปลี่ยนไปอยู่ในกำมือของไท่หยวนอย่างแน่นอน”เจิ้งหู่กล่าวยืนยันเสียงหนักแน่น

“ถึงขนาดนั้นเชียวเหรอเจิ้งหู่!”ชินอ๋องรับสั่งออกมาทันใดเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“คอยดูกันต่อไปพ่ะย่ะค่ะ สงครามในครั้งนี้กำลังจะจบลงในอีกไม่ช้าและชัยชนะจะตกเป็นของต้าฮั่นอย่างแน่นอนกระหม่อมขอเอาหัวเป็นประกัน”เจิ้งหู่รับรองด้วยศีรษะของตน

เสนาบดีใหญ่ผู้เชี่ยวชาญในการคำนวณดวงดาวและขึ้นชื่อได้ว่าฉลาดปราดเปรื่องที่สุดในแผ่นดินต้าฮั่น กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

การคำนวณดวงดาวและทำนายเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นของแผ่นดินเป็นความสามารถเฉพาะตัวของเจิ้งหู่ ที่มีเพียงฮั่นจิ้งตี้ฮ่องเต้และชินอ๋องเท่านั้นที่ล่วงรู้ความสามารถของขุนนางใหญ่ผู้นี้

แม้ว่าจะมีตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดีกรมคลังก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่ฮั่นจิ้งตี้ให้การยอมรับและไว้วางพระทัยเจิ้งหู่มากที่สุด มาจากความซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อแผ่นดินต้าฮั่นเป็นอย่างยิ่ง ประกอบกับความสามารถพิเศษที่สืบทอดต่อมาจากรุ่นสู่รุ่นของสกุลหวัง

จึงทำให้หวังเจิ้งหู่นอกจากจะทำหน้าที่ในตำแหน่งเสนาบดีกรมคลัง ยังสามารถถวายคำปรึกษาเกี่ยวกับสิ่งที่เหนือธรรมชาติตลอดจนดวงเมืองของแผ่นดินและพยากรณ์ได้อย่างแม่นยำ โดยที่สำนักโหรหลวงก็ไม่ล่วงรู้เกี่ยวกับความสามารถของหวังเจิ้งหู่ผู้นี้แม้แต่น้อย