ภัทรดนัยพาเธอมายังห้องพักแพทย์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องตรวจของเขา แม้เปิดเผยต่อสายตาอยากรู้อยากเห็นที่มองเข้ามา แต่นายแพทย์หนุ่มก็เลือกที่จะเปิดประตูทิ้งไว้อย่างนั้น
เฟญารินยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หลายนาที การที่พอเขาพาเดินหลุดจากวงผู้คนเข้ามาในห้องได้ก็เดินไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงหลังห้องต่อ ทำให้เธอรู้สึกเหวอไปเล็กน้อยเพราะไม่รู้จะทำตัวอย่างไร สุดท้ายจึงตัดสินใจนั่งลงบนโซฟาระหว่างรอ ภัทรดนัยกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปร่วมสิบห้านาที
“เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงาน ทิ้งคนไข้ไว้นานแล้ว” ชายหนุ่มยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นดูแล้วบอกเสียงเรียบ
“ค่ะ” คนฟังก้มหน้ารับคำ แม้น้ำเสียงและท่าทางของเขาจะไม่ได้ตำหนิ แต่เธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในวันนี้ แล้วก็ขอโทษนะคะที่ทำให้หมอสองต้องเดือดร้อน” เธอยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้เขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรได้ดีกว่านี้
“ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มรับไหว้ เอาจริงๆ เขาไม่
