ตอนที่ 7 ออกข้างนอก
1418 คำ
เมื่อลงมาข้างล่าง ศลิษาก็ต้องชะงักไป เมื่อบริเวณหน้าเฉลียงมีลูกน้องของเขาอยู่ 2-3 คนยืนรออยู่ และภายในห้องรับแขกได้มีลูกน้องคนสนิทของเฟรเดอริคที่เธอเห็นเขาคนนี้คอยเดินตามเขาบ่อยๆ
“คุณลิษาจะออกไปข้างนอกใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
“นายฝากบัตรใบนี้ไว้ให้ครับ เวลาเซ็นให้เซ็นชื่อคุณได้เลยครับ”
“ค่ะ”
หญิงสาวไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร แค่รับบัตรใบนั้นมาถือไว้ในมือเท่านั้น ยืนรอไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดที่หน้าเฉลียง เธอก้าวขึ้นรถหลังจากที่โรนัลเปิดประตูให้โดยไม่ลืมค้อมศีรษะเป็นเชิงขอบคุณ
“ไปไหนดีครับ”
“ห้างสรรพสินค้าแถวนี้ก็พอค่ะ”
“รับทราบครับ” โรนัลพยักหน้า ลูกน้องที่ประจำที่คนขับรถอยู่ก็เหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวออกไป
หลังจากมาถึงที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ รถยนต์คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างในโดยมีโรนัลและลูกน้องอีก 2 คนเดินตามไม่ห่าง
“บัตรวงนี้จำกัดวงเงินไหมคะ”
“ไม่จำกัดวงเงินครับ”
“คุณชื่ออะไรคะ”
“โรนัลครับ”
“ค่ะ โรนัลช่วยฉันถือหน่อยนะคะ วันนี้ฉันจะซื้อของเยอะเลย”
“รับทราบครับ”
ศลิษายิ้ม เธอเดินเข้าออกร้านแบรนด์เนมต่างๆ จนบรรดาลูกน้องเริ่มไม่มีถือถุงข้าวของที่หญิงสาวซื้อ
“คุณลิษาสั่งซื้อเอาไว้แล้วให้เขาส่งไปที่บ้านดีไหมครับ”
“ก็ดีนะคะ เดินจนเหนื่อยแล้วค่ะ”
“หาอะไรทานหน่อยไหมครับ”
“ค่ะ คุณโรนัลไปทานกับฉันนะคะ คุณสองคนด้วย”
“เอ่อ.....”
“ไปเถอะค่ะ ฉันแค่ไม่ชินกับการนั่งในร้านพวกนี้คนเดียว”
“เอ่อ ครับ ได้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวเดินตัวปลิวตรงไปยังร้านอาหารที่เธอเล็กเอาไว้ตั้งแต่ตอนเดินซื้อของ รอจนพนักงานออกมาต้อนรับก็บอกจำนวนที่นั่งและโต๊ะที่ต้องการ ก่อนจะเดินนำเข้าไป
บรรดาลูกน้องมองโรนัลหน้าตาตื่น พวกเขาไม่เคยเจอคนแบบศลิษา ที่ยอมให้ลูกน้องขึ้นมาเสมอตน โรนัลถอนหายใจแล้วพยักหน้าเป็นเชิงสั่งให้พวกเขาเดินตามตนเข้าไปด้านใน
โต๊ะที่หญิงสาวบอกจำนวนเอาไว้คือ 2 โต๊ะ แยกโต๊ะให้ลูกน้อง 2 คนนั่งโต๊ะข้างๆ ส่วนเธอนั่งโต๊ะเดียวกับโรนัล อย่างน้อยหากมีอะไรเกิดขึ้น โรนัลก็ยังอยู่ใกล้ตัวเธอ
มื้ออาหารจบลงท่ามกลางความเงียบ ศลิษาทานเสร็จก็ชำระเงิน และเดินกลับไปที่รถท่ามกลางความโล่งใจของโรนัลและลูกน้องอีก 2 คน
“โรนัล”
“ครับ”
“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
“นายเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ที่บริษัทครับ”
“งั้นไปหาเขาที่บริษัทค่ะ”
“แน่ใจเหรอครับ”
“ค่ะ”
ระหว่างทางกลับบ้านหญิงสาวมีสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะอมยิ้มเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้จึงบอกกับโรนัล เขามีอาการอึกอักอย่างเห็นได้ชัด แต่ศลิษาก็ไม่ได้สนใจ ในเมื่อเธอรู้แล้วว่าเฟรเดอริคเป็นมาเฟีย มันก็คงไม่มีอะไรต้องกลัวอีก
ทางด้านเฟรเดอริค หลังจากที่เขามาถึงที่บริษัทในช่วงสาย แอชตันก็มาถึงพอดี ทั้งคู่มานั่งคุยกัน รวมทั้งอเล็กซ์และเคเดนที่เข้ามาด้วย
“มีอะไร ว่ามา” แอชตันเอ่ยน้ำเสียงติดกวนประสาท เพราะวันนี้เฟรเดอริคเป็นคนสั่งให้เขามา
“ตอนนี้พักอยู่ที่ไหน”
“โรงแรม”
“แล้วมากันกี่คน”
“เยอะ”
“ไอ้.....”
“เอ้า ก็กูพูดจริง เยอะ เกือบปิดโรงแรมอยู่แล้วเนี่ย”
“เออ งั้นไปอยู่บ้านกู จบ”
“เอาจริงดิ”
“พูดเหมือนไม่รู้เลยเนอะ ว่าโดนจับตามองอยู่”
“กูไม่รู้.....” แอชตันพูดเสียงสูงพลางเฉไฉมองไปทางอื่น”
“ไอ้เวร จะมาขอความร่วมมือ เสือกเอาเพื่อนมาด้วยอีก”
“เพื่อนมึงนั่นแหละ พวกมันจับตามองมึงเหอะ”
“กล้าพูดเนอะ ตามนั้นแหละ เดี๋ยวไปอยู่ที่บ้าน อย่างน้อยจำนวนคนทั้งของมึงและของกูมันก็มากพอที่จะป้องกันได้หากโดนถล่ม อีกอย่างที่บ้าน การป้องกันแน่นหนา กระจกที่บ้านเป็นกระจกกันกระสุนทั้งหมด กำแพงยังต้องก่อหนากว่าปกติหลายเท่า ห้องลับไว้เก็บอาวุธยามฉุกเฉินก็มี”
“นี่มึงเก็บอาวุธไว้ที่บ้านด้วยเหรอ”
“มึงไม่เก็บเลยมั้ง”
“เชี่ย มึงเด็กกว่ากูนะ ช่วยเคารพกูหน่อยเถอะ”
“ไม่ถึงปี ไม่นับ”
การพูดคุยที่กึ่งจะทางการ แต่ก็เริ่มไม่ทางการเมื่อทั้งคู่เริ่มด่ากัน อเล็กซ์กับเคเดนแอบสบตากันกับความไม่รู้จักรักษามาดของบรรดาเจ้านาย
โรนัลสั่งให้ลูกน้องขับรถมาที่บริษัทตามที่ศลิษาต้องการ เมื่อมาถึงหญิงสาวก็อึ้งไปไม่น้อย เมื่อบริษัทที่ทำงานถูกกฎหมายของเขามันใหญ่โตจนเรียกได้ว่ามูลค่ามหาศาลก็คงไม่ผิด
“โรนัล”
“ครับ”
“ทั้งตึกเลยไหม”
“ใช่ครับ ทั้งตึกเลย”
“ทำเกี่ยวกับอะไร”
“หลายอย่างเลยครับ แต่ตรงนี้ถูกกฎหมายแน่นอนครับ หนึ่งในนั้นคือเกี่ยวกับไวน์และองุ่นที่สวนด้วยครับ”
“อือ ไปกันเถอะ”
“เชิญครับ”
ศลิษาเดินตามหลังโรนัล ปล่อยเขาเดินนำไปเรื่อยๆ รอจนขึ้นลิฟต์จนไปถึงชั้นบนสุดของอาคารสูงหลายสิบชั้นที่มองจากชั้นล่างสุดก็คงนับไม่ไหว
“อ้าว คุณโรนัล สวัสดีค่ะ” เรนนี่ เลขาสาวของเฟรเดอริคลุกขึ้นทักทายโรนัลอย่างสนิทสนม
“สวัสดีครับ นายล่ะครับ”
“อยู่ข้างในค่ะ วันนี้มีแขกค่ะ”
“ใช่คุณแอชตันไหมครับ”
“ใช่ค่ะ คุณทราบได้ยังไงคะ”
“ขอตัวก่อนนะครับ”
โรนัลยิ้มให้หล่อน ก่อนจะผายมือให้ศลิษาเดินนำไป เมื่อถึงหน้าประตู ชายหนุ่มก็เปิดประตูให้กับเธออย่างรู้หน้าที่ ศลิษายิ้มขอบคุณก่อนจะก้าวเข้าไปภายในห้องอย่างไม่เกรงกลัวเจ้าของห้องเลยแม้แต่นิด โดยมีเรนนี่มองตามด้วยความสงสัย
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวเป็นฝ่ายทักทายก่อน
เฟรเดอริคกับแอชตันหันมามองเธอพร้อมกัน ไม่เว้นแม้แต่อเล็กซ์กับเคเดนที่แอบจับอาวุธที่ซ่อนอยู่เพราะเธอเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
“มาได้ยังไง” ร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องลุกขึ้นจากโซฟามารับหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตกใจ
“เบื่อค่ะ เลยยังไม่กลับบ้าน”
“ช็อปไปเยอะเลยสิ ข้อความขึ้นแจ้งเตือนที่ฉัน”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”
“เฮ้ แนะนำฉันด้วยสิ” แอชตันที่นั่งฟังอยู่ขัดขึ้นด้วยความหมั่นไส้
“ลิษา ไอ้นี่ชื่อแอชตัน เป็นเพื่อนร่วงธุรกิจของฉัน”
“สวัสดีค่ะแอชตัน ฉันชื่อศลิษาค่ะ”
“สวัสดีครับ คุณลิษาหลงผิดมาเป็นคนของมันได้ยังไงครับเนี่ย” แอชตันแซวหญิงสาวกึ่งแดกดันเฟรเดอริคขำๆ
“ไม่ได้หลงผิด แต่ไม่มีทางเลือกมากกว่าค่ะ” ศลิษาปรายตามองเขาแล้วเชิดหน้าใส่
“ใจร้ายจังนะครับ บังคับคุณได้ลงคอ”
“นั่นน่ะสิคะ ถ้าหนีได้ก็คงหนีไปแล้วล่ะคะ”
“เฮ้ มากไป” เฟรเดอริคปรามทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าเริ่มจะเลยเถิด
“ล้อเล่นน่า” แอชตันหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นอาการของเฟรเดอริค
“เดี๋ยวพ่อยิงทิ้งซะนี่ ว่าแต่เธอกินอะไรมาหรือยัง” ชายหนุ่มยังไม่วายพูดกัดแอชตันก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเมื่อหันมาคุยกับศลิษา
“เรียบร้อยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวกลับบ้านกัน ไอ้นี่มันจะไปๆ มาๆ ที่บ้านสักพัก ต้องไปจัดการบ้านพักอีกหลังให้มัน อย่างน้อยที่ไทยบ้านเราก็การคุ้มกันแน่นหนากว่าไปพักตามโรงแรม”
แอชตันยักไหล่ ไม่พูดอะไร ศลิษาก็ทำเพียงแค่ยิ้มรับ พวกเขารอให้เฟรเดอริคเป็นผู้นำ เมื่อชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินนำออกจากห้องโดยมีแอชตันเดินตามไป อเล็กซ์ก็จัดการกับทุกอย่างในห้องแล้วพาเคเดนเดินตามหลังไปเช่นกัน
- ผู้เขียน
