เพื่อนรักที่รักเพื่อน

น้องรหัส

กว่าตาของฉันจะหายเป็นปกติก็ขาดเรียนไปหลายวัน ตามงานกันตาเหลือกเลยทีเดียว ไอ้คิมมันบอกว่าทำให้แล้วนั่นแค่งานเหยาะ ๆ แหยะ ๆ ที่แค่เขียน ๆ ก็จบแล้ว เฮ้อ... ชีวิตนักศึกษานี่มันยากจังโว้ย การบ้านก็ต้องทำ กิจกรรมก็ต้องเข้า อยากจบใจจะขาดแล้ว (แกเพิ่งจะอยู่ปี2เองนะเว้ยไอ้รัก)

"วันนี้นัดน้องนะ ใครไม่เคยไปเจอน้องเลยก็ไปบ้าง ปี 1 ปีนี้มันร้าย" เสียงเจนเจ้าเก่าแหกปากบอกคนในห้อง แต่ว่า... มันแซะกูปะวะ แหม นี่เพิ่งรอดชีวิตจากตาบอดมาไหม ไหนจะต้องตามงานอีก วุ่นวายนะเว้ยไม่ใช่คนว่าง

"มันมีเด็กซิ่วคนหนึ่งว่ะ เปรี้ยวฉิบหาย เห็นแล้วคันมือคันตีน" ไอ้บอส เพื่อนในเอกคนหนึ่งพูดขึ้น

"มึงชิมแล้วเหรอวะ" ไอ้คิมแกล้งร้องถาม มึงนี่มันชอบหาตีนมาแทะเล่นจริง ๆ ดูหน้ามันสิ เดี๋ยวก็ได้มีเรื่องกันหรอก

"ตลกมากมั้งไอ้คิม มึงไม่เคยเจอมัน มึงไม่รู้หรอก ถ้าไม่ติดว่ามีกฎห้ามต่อยรุ่นน้องนะป่านนี้ไอ้เลโออะไรนั่นโดนกูเล่นไปแล้ว" ไอ้บอสตอบกลับมา แหม เก่งจริง ๆ เลยนะตัวแค่เนี้ย ชักอยากจะเห็นหน้ามันจริง ๆ แล้วสิไอ้เด็กซิ่วที่ว่าเนี่ย

"ขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ดูไอ้คิมเองก็เริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนแต่ละคนที่รวมหัวกันสาธยายถึงสรรพคุณของไอ้รุ่นน้องคนนี้แล้ว

"จริงนะคิม เจอรุ่นพี่นี่ไม่เคยไหว้เลย" เจนเสริมขึ้น

ทำไมวะ ฉันโคตรจะไม่เข้าใจไอ้ระเบียบที่เวลาน้องเจอรุ่นพี่แล้วต้องไหว้เลยอะ คือเอาจริง ๆ มันก็เป็นเรื่องที่ดีนั่นแหละ แต่แบบ ไม่เห็นต้องไปบังคับ ถ้าเขาอยากไหว้ เขาก็ไหว้เองหรือเปล่า

"ของแบบนี้อยู่ที่ใจได้ไหม อยากไหว้ก็ไหว้ ไม่อยากไหว้ก็ตามใจ" ฉันเลยแทรกขึ้นบ้างตามความคิดความเข้าใจของฉันน่ะนะ

"แหม มันจะเหยียบหัวเอาสิ" เจนเถียงกลับมาทันที แล้วมันเกี่ยวกันยังไงวะเนี่ย ตรรกะที่ว่าถ้ามันไม่ยกมือไหว้เราแล้วมันจะเหยียบหัวเราอะ ตัวเองก็เคยผ่านการเป็นปี 1 มาแล้วน่าจะเข้าใจไม่ใช่หรือไง เฮ้อ

"ไม่นอนให้มันเหยียบ มันจะเหยียบได้ไหม" ฉันเลยเถียงไป เหอะ ตลก!! มึงเป็นศาลพระภูมิหรือไงถึงจะต้องไหว้บูชาขนาดนั้น เจนเริ่มมองหน้าฉันแบบไม่พอใจ พอโดนขัดใจก็เป็นแบบนี้ทุกที

"เออ ๆ กี่โมง เดี๋ยวกูไปดูรุ่นน้องเอง คนไหนแจ่ม ๆ เดี๋ยวต้องเจอกู" ไอ้คิมว่าพร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอดคอ กูไม่ไปนะคะ อย่ามายุ่งกับกู

"มึงจะไปดูแลหรือจะไปคาบน้องมาแดกกันแน่ไอ้คิม น้องโบว์กูจองแล้วนะมึง" ไอ้กอล์ฟ ผู้ชายอีกคนในวงสนทนากล่าวขึ้น เออ ฉันก็คิดแบบไอ้กอล์ฟนั่นแหละ ตอนแรกยังคิดเลยว่าทำไมไอ้คิมไม่ไปส่องรุ่นน้อง

"โอเค ไอ้รักจดเลย น้องโบว์ ถ้าไม่สวยไอ้กอล์ฟไม่พูดถึงแน่ กูต้องไปดูให้เห็นกับตาแล้วล่ะ" ไอ้คิมก้มมาบอกกับฉัน

“อย่านะเว้ย อย่ายุ่งกับน้องโบว์ของกูนะมึง” ไอ้กอล์ฟโวยวายยกใหญ่

“มึงจีบติดแล้วเหรอ” ไอ้คิมถามต่อ

“ย... ยัง”

“นี่ไง อย่ามาขี้ตู่นะไอ้กอล์ฟ”

ไอ้คิมนี่ก็น้า ทำไมชอบไปกวนบาทาคนนั้นคนนี้ เดี๋ยวก็ได้กินตีนเข้าสักวัน

"5 โมง ข้างตึกคณะนะคิม" เจนชะโงกหน้ามาบอกไอ้คิมในระยะที่หน้าแทบจะแนบติดกัน

"โอเค"

-ข้างตึกคณะ เวลา 17.13-

และก็ตามนั้น... ไอ้คิมคิมมันก็ลากฉันมาด้วยจนได้อะ ลำไยมาก ไม่มีงานมีการทำกันเหรอวะ ตอนอยู่ปี 1 ฉันก็เห็นมันงอแงไม่อยากโดนนัด พอมาเป็นรุ่นพี่บ้าง ดันนัดอยู่นั่นแหละ (แต่ฉันก็ไม่เคยมานะ)

"ทุกคน สวัสดีน้องค่ะ" เจนเปิดหัวเรื่องด้วยการออกคำสั่งให้พวกเราสวัสดีน้อง

"สวัสดีน้องปีหนึ่งค่ะ" ทุกคนต่างเอ่ยปากพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน

"สวัสดีค่ะ/ครับ" น้อง ๆ ก็ไหว้และสวัสดีตอบกลับ

"รู้ไหมทำไมพี่ต้องไหว้น้อง" เจนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม สีหน้าขึงขังราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"พวกเราไม่ได้ไหว้พี่ค่ะ" น้องผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งตอบเสียงสั่น

"รู้... แต่ไม่ทำ"

“น้องชื่ออะไรครับ" ระหว่างที่กำลังเงียบ ๆ กันอยู่ ไอ้คิมก็ร้องถามออกไป ทำให้เจนต้องหันมามองเป็นการเตือน

"ป้ายชื่อไปไหน" เจนถามต่อ

"เอาใส่กระเป๋าตอนขับรถเพราะป้ายมันพันคอค่ะ แล้วพอดีดันลืมไว้ที่ห้อง" น้องคนที่ถูกถามตอบกลับอย่างกลัว ๆ

"ให้มันรู้ไปว่าจะตายเพราะป้ายพันคอ"

อ้าวอีนี่ ถ้าลูกเขาตายขึ้นมารับผิดชอบเขาได้ไหมเนี่ย

"จำชื่อพวกพี่ได้หมดหรือยัง" สิ้นคำถามจากไอ้บอส ก็มีแต่ความเงียบสนิท น้อง ๆ เอาแต่ก้มหน้าหาแมลงตามพื้นกันหมด

"พี่ถามก็ตอบสิวะครับ" ไอ้บอสตะคอกเสียงดังลั่น

"ยังจำไม่ได้ครับ ไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น" น้องคนหนึ่งที่นั่งหลังสุดของแถวตอบด้วยเสียงที่ดังฉะฉาน เออว่ะ มาว่ะ ฉันว่าไอ้นี่แน่ๆ ที่เขาว่ากันว่ามันจี๊ด

"อะไรนะครับเลโอ" ไอ้กอล์ฟดูเริ่มมีอารมณ์ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ กูมาวันแรกมึงก็จะจัดแม่ไม้มวยไทยโชว์เลยเหรอ

"ไม่ได้ว่างขนาดนั้นครับ" มันยังคงยืนยันคำตอบเดิม ท่าทีดูไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ทั้งสิ้น ฮือ มึงมันเปรี้ยวจริง ๆ นั่นแหละ

"เปรี้ยวๆ สดๆ แบบนี้พี่ช้อบชอบ" ไอ้กอล์ฟดูจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว เอาแล้ว มีเรื่องแน่ ๆ แบบนี้

"ขอบคุณครับ"

ไอ้เลโอนี่มันเปรี้ยวเข็ดฟันดีจริง ๆ เอาจริง ๆ ก็ชอบนะ แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ เบาได้ก็เบาเถอะ พี่ขอ

"มาสายแล้วยังสร้างความเดือดร้อนให้เพื่อนอีกนะ ทุกคนลุกขึ้นค่ะ" เจนออกคำสั่ง น้อง ๆ ต่างพากันลุกขึ้น

"วิ่งรอบตึกคณะ จนกว่าพี่ๆ จะพอใจ" เลโอยกมือขึ้น

เด็กนี่มันคนจริงว่ะ ฉันรอดูว่ามันจะทำอะไรอีก

"ผมทำอะไรผิดครับ" เลโอตะโกนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"จำกฎของพวกเราได้ไหมคะ" เจนร้องถาม

"ไม่ได้........จำ!!! " เลโอมันเว้นวรรคก่อนจะกระแทกเสียงตรงคำว่าจำ

"ซิ่วมาจากไหน อายุเท่าไหร่ก็ช่างแต่ที่นี่เราทุกคนต้องเข้าใจตรงกันว่า มาก่อนเป็นพี่ มาทีหลังเป็นน้อง มาพร้อมเป็นเพื่อนค่ะ และกฎก็คือ...หนึ่งรุ่นพี่ถูกเสมอ สองเมื่อไหร่ที่คิดว่ารุ่นพี่ผิดให้ย้อนกลับไปดูข้อหนึ่ง"

กฎบ้ากฎบออะไรของมันวะ โคตรจะเผด็จการ

"กฎโคตรจะอนุบาลเลยนะครับ"

"มึงออกมาต่อยกับกูเลยดีกว่ามา!!” เลโอพูดจบไอ้กอล์ฟก็โวยวายพร้อมกับถกแขนเสื้อพร้อมบวกทันที พวกเราก็รีบกรูกันเข้าไปห้ามอย่างชุลมุนวุ่นวาย

เรื่องเริ่มจะไปกันใหญ่แล้ว กอล์ฟมันโมโหจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ท้าน้องต่อยแบบนี้มันจะมีปัญหาเอานะเว้ย ทำไมไม่คิดกันบ้างวะ แล้วแบบนี้มันจะผิดไปจากที่ไอ้เลโอมันพูดตรงไหน

"ปัญญาชน ความเป็นพี่ คุณสมบัติอะไรไม่เคยพร้อมสักอย่าง" เลโอตะโกนก้องอย่างไม่เกรงกลัว ฉันเห็นด้วยกับที่มันพูดทุกอย่าง ยิ่งพวกรุ่นพี่ปีสองทำท่าอวดเบ่งแสดงท่าทีนักเลงออกไปแบบนี้ ยิ่งดูไม่สมเป็นรุ่นพี่ เหตุการณ์เริ่มบานปลายและวุ่นวายชุลมุน ฝั่งรุ่นพี่ก็พากันมารั้งตัวไอ้กอล์ฟ ฝั่งรุ่นร้องก็พยายามจะดึงให้เลโอนั่งลง

"มึงไม่ต้องพูดมาก มึงออกมา" ไอ้กอล์ฟเองก็ชี้หน้าท้าอย่างไม่ยอมเช่นกัน พวกเราสามสี่คนช่วยกันรั้งไอ้กอล์ฟไว้ ดีที่ฝ่ายเลโอมันแค่ยืนนิ่ง ๆ ทำหน้ากวนบาทา ไม่ได้มีทีท่าจะโต้ตอบอะไร

แต่เอาจริง ๆ นอกจากปากที่กล้าจนน่าหมั่นไส้ของมันแล้ว ฉันว่าเลโอน่ะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพวกเราจริง ๆ มันพยายามจะเถียงด้วยเหตุผล ปีสองซะอีกที่ดูจะใช้แต่อำนาจและอารมณ์ แล้วแบบนี้มันจะน่าเคารพยังไง เป็นฉัน ฉันก็ไม่เคารพนะ

"กอล์ฟใจเย็นเว้ย" ไอ้คิมที่รั้งตัวไอ้กอล์ฟพยายามเกลี้ยกล่อม แต่ไอ้กอล์ฟก็โกรธจนฟิวส์ขาดไปแล้ว หน้าดำหน้าแดง มืองี้กำแน่น แถมยังพยายามจะพุ่งตัวไปในแถวของเลโอ คือถ้ามันหลุดไปจริง ๆ มันจะไม่โดนเลโอเลยน่ะสิ เพราะคนที่นั่งอยู่หน้าแถวก็ตั้งหลายคน ถ้าหลบไม่ทันก็พาลจะเจ็บตัวไปด้วย

"มึงดูมันดิวะ มันกลัวใครบ้าง" ไอ้กอล์ฟยังอาละวาดไม่เลิก

"กอล์ฟ มึงทำแบบนี้จะซวยกันหมดนะ" ไอ้บอสที่รั้งมันไว้อีกคนก็พยายามบอกเช่นกัน บอสกับเพื่อนบางส่วนลากกอล์ฟออกไปจากตรงนี้ เหลือ เจน ฉัน คิม กับเพื่อนอีกสองถึงสามคนที่ยังพอมีสติกับเหตุการณ์นี้

"ใครเป็นพี่รหัสน้องคะ... เลโอ" เจนหันไปถาม เลโอยืนนิ่งไม่พูดไม่ตอบ จากทรงฉันว่ามันก็ไม่รู้หรอก ไม่สนโลกไม่สนใครขนาดนี้ คิดจริง ๆ เหรอว่ามันจะรู้ว่าใครเป็นพี่รหัสมัน

"พี่ถามก็ช่วยตอบด้วยค่ะ" เจนพูดซ้ำ มันเองก็คงเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วแหละแต่เพราะไอ้กอล์ฟก็หลุดไปแล้ว คนที่เหลือก็ไม่ค่อยพูด ถ้าเจนหลุดไปอีกคนการนัดน้องครั้งนี้ก็จะไม่ได้อะไรเลย (จริง ๆ มันก็ไม่ได้อะไรเลยนะตอนนี้ นอกจากความร้าวฉาน)

"ผมไม่เคยเจอ" เลโอตอบเสียงเรียบและยังคงทำหน้ากวน ๆ ตามเดิม มันน่าจริง ๆ นะ

"รหัสเราอะไรล่ะ" เจนถามอีกครั้ง เลโอก้มมองป้ายที่ห้อยอยู่ที่คอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

"6042234"

เชรดดดดด นะ... นี่มันรหัสกู มันเป็นน้องรหัสกูนี่หว่า 5942234 เวรแบบเวรแท้ ๆ เลยจ้า

"นี่พี่เรานะ" ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร ไอ้คิมมันก็ดึงฉันออกมายืนข้างหน้าแล้วแนะนำทันที ให้กูได้ตั้งตัวก่อนกูตกใจนะคะ ที่เงียบ ๆ คือช็อคอยู่

"สวัสดีครับ"

ถึงมันจะก้าวร้าวแต่มันก็ยังมีกะจิตกะใจมายกมือไหว้ฉัน คงเพราะฉันไม่ได้ไปว้าก ๆ เป็นหมาบ้าใส่มันด้วยล่ะมั้ง

"ค่ะ"

มันไหว้แล้ว เราก็ยกมือไหว้รับแหละ เพราะกลัวมันจะถามว่าเป็นปัญญาชนหรือปัญญาอ่อน

"พี่ ผมมีงานต่ออะ ผมต้องรีบไป" เลโอหันไปบอกกับเจน มึงนี่ก็เรื่องเยอะจังน้า ขยันหาเรื่องมายั่วพวกนี้จริง ๆ

"ยังไม่ปล่อย ไปไม่ได้"

นั่นแหละ คำตอบที่ได้ก็เป็นอย่างที่ฉันคิด อีพวกนี้ก็ไม่มีเหตุผล งานนะคะงาน เขาจะไปทำงานจะรั้งไว้ทำมะเขืออะไร

"พี่ไม่ได้หาค่าเทอมให้ผมนะครับ หรือพี่ยินดีจะจ่ายเงินในส่วนที่ผมขาดงานวันนี่" เลโอดูเหมือนจะเดือดอีกครั้ง ก็แน่ล่ะ คนจะไปทำงานไม่ยอมให้ไป

"คนอื่นอยู่ได้ ทำไมต้องทำตัวมีปัญหา" เจนก็ขึ้นแล้วเหมือนกัน

"ใครกันแน่ทำตัวมีปัญหา นัดมาก็พูดเรื่องเดิมๆ ไม่ไหว้ ลืมโบว์ ลืมป้าย แอดเฟซบุ๊กพี่ในเอกครบหรือยัง รายงานตัวหน้าเฟซบุ๊กพี่หรือยัง พี่ครับ โตแล้วครับ พูดรอบเดียวก็น่าจะรู้เรื่องกันแล้ว"

แต่ฉันเดาว่ามันไม่ได้ทำ เพราะตอนฉันอยู่ปีหนึ่งฉันก็ลักไก่ไม่ทำเหมือนกัน

"คิดว่าถ่อยแล้วเท่เหรอน้อง" เจนเท้าเอวถาม

"ผมไม่ได้อยากเท่ แล้วที่ทำไปก็ไม่ได้ถ่อยเลย จริง ๆ ไอ้แบบที่ถ่อยก็มี พี่เองก็น่าจะแยกแยะได้ว่าแบบไหน เสียเวลามากแล้ว ขอตัวนะครับ ผมต้องไปทำงาน" เลโอก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะเดินออกจากแถว

"ถ้าไปเพื่อนทุกคนต้องวิ่งรอบตึกคณะจนกว่าน้องจะกลับมา" เจนตะโกนขึ้น นี่คงเป็นมุกสุดท้ายที่จะงัดออกมาใช้ได้แล้วมั้งกับการรับโทษแทนเนี่ย

"ผมไม่ได้ใช้เงินพ่อเงินแม่เรียนแบบพี่ๆ นะครับ ผมต้องทำงาน!!!! ถ้าผมไม่ไปวันนี้ผมก็จะไม่ได้เงินค่าตอบแทนหรือที่เรียกว่าค่าจ้าง" พูดจบเลโอมันก็เดินออกไปเลย

"เอางี้ ใครมีงานทำหลังเรียนเรียนลงชื่อไว้เลยนะครับ พี่ขอคนที่ทำจริงๆ นะ เดี๋ยวพี่จะยกให้เป็นกรณีพิเศษ" ไอ้คิมเริ่มหันไปบอกกับน้อง ๆ

"ได้ไงอะคิม งั้นเราจะคุมน้องได้เหรอ" แน่นอนว่าเจนมันต้องไม่ยอมแน่

"เราก็ต้องแยกแยะประเด็นไหม อันไหนสำคัญไม่สำคัญ" ฉันเลยแย้งขึ้น

"ที่พี่นัดมันไม่สำคัญใช่ปะ"

เบื่อจะเถียง ฉันหันไปเห็นบางอย่างตกอยู่บนพื้นตรงที่เลโอเดินออกไปเลยเดินเข้าไปดู อ๋อกุญแจ... รถปะวะ ฉันเก็บขึ้นมา

"เดี๋ยวมานะ" ฉันบอกกับไอ้คิมก่อนจะเดินตามเลโอไป

"ไปไหน" ฉันไม่ได้หันไปตอบเพราะจะรีบตามน้องรหัสให้ทัน

สุดท้ายฉันก็วิ่งตามมาจนทัน เลโอเองก็เพิ่งเดินถึงรถเหมือนกัน

"เลโอ! เลโอ! " เลโอหันมามอง สีหน้าดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เราทำกุญแจหล่นอะ" มันมองดูกุญแจที่ฉันยื่นให้

"ไม่ใช่ของผมอะ"

เพล้งงงงงงง หน้าแหกไปอีก เวรเอ๊ย อุตส่าห์วิ่งตามมา

"อ้าว"

วิ่งมาซะหอบแฮก แล้วนี่มัน...ของใครวะ

"พี่เป็นพี่รหัสผมใช่ไหม ชื่อไรอะ"

"รัก"

"ผมต้องไปเต้นในเซเว่นไหม พี่ถึงจะรับเข้าสาย"

"ไม่ต้องหรอก ไร้สาระ มีไรปรึกษาได้นะ แล้วหนังสือหรือชีทถ้าอยากได้อะไรก็ทักเฟซมานะ เดี๋ยวเอาให้

"ชื่อเฟซอะไรเหรอ"

อ้าว นี่ไม่ได้แอดใครเลยใช่ไหมเนี่ย คนจริงนะมึงเนี่ย

"ลูกเป็ด ขี้เหร่" ฉันบอกชื่อเฟซของฉันไป

"เสี่ยวว่ะพี่ ฮ่าๆๆๆ "

หัวเราะใหญ่เลยนะมึง เออน่า มันสะท้อนตัวตนที่สุดแล้วเว้ย

“ขอไลน์ด้วยได้ไหม มันค่อนข้างส่วนตัวกว่า " เลโอยื่นโทรศัพท์มา ฉันกดไอดีไลน์ให้แล้วยื่นโทรศัพท์คืน

"ไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวมีไรทักไป"

"เค"

ว่าแต่กุญแจใครวะ รีบเลยรัก มึงรีบเอากลับไปคืนเจ้าของเขาเลย