บทที่4
1469 คำ
Layrun Talk : ฉันโมโหสุดๆ ขับรถมินิคูเปอร์สีขางของตัวเองออกจากบริษัทงี่เง่าของเขา นายโจชัวเขามันมีอำนาจ ทำให้ฉันต้องระเห็จออกจากคอนโดสุดหรูของตัวเอง แถมเงินในบัตรเครดิตต้องถูกระงับเพราะใช้งานไม่ได้ ดีที่เงินสดของฉันยังมีอยู่เยอะจนแทบจะใช้ไม่หมด ฉันขับรถไปที่คอนโดเยลทันที เหอะโจชัวนายมันจอมเย็นชา นายมันบ้าอำนาจ!! ฉันหิ้วกระเป๋าของตัวเองขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นที่ต้องการก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไปก็เห็นเยลกำลังกินบะหมี่ถ้วยอยู่
“อ้าวเฮ้ยมาได้ไงอ่ะ?”
“เชอะ ก็โดนไล่อ่ะดิ”
“โดนไล่? อย่างแกเนี้ยนะ”
“เออ ขออาศัยด้วยแล้วกัน” ฉันวางกระเป๋าลงแล้วนั่งไขว่ห้างอย่างหงุดหงิด ก่อนจะมองออกไปที่วิวด้านนอก คอนโดเยลก็ไม่ต่างอะไรกับคอนโดของฉันมากแถมยังหรูด้วยซ้ำนะ
“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ?”
“หึจะอะไรล่ะ ก็โจชัว..”
“โจชัว? เจ้าของหนังสือที่แกจะไปถ่ายแบบ”
“ใช่ เขาเป็นเพื่อนเซฟและดูจะเป็นห่วงเมียเซฟมากด้วย ขู่ฉันสารพัดและก็ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะฝีมือของเขาทั้งหมด!!” เยลตาโตทันทีแล้ววางถ้วยบะหมี่ลงก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
“แกโดนเล่นหนักแล้วนะรัน ฉันว่าแกหยุดจะดึงเซฟเหอะ..โจชัวอ่ะมีอิทธิพลมากนะ เขาทำให้แกเป็นแบบนี้ได้ อีกหน่อยเขาคงเอาชีวิตแกถ้าแกไปทำให้เพื่อนเขาต้องเลิกกับเมีย”
“ช่างสิใครสน!! ฉันไม่ยอมหรอก ฉันไม่ทางยอมแพ้คนอย่างเขา ขู่ฉันเหรอ? ฉันไม่กลัวหรอก จะมีปัญญาทำอะไรฉันมากกว่านั้นเหรอ หึฉันจะทำให้ยัยมินญาอะไรนั่น..เจ็บจียนตายเพราะเซฟต้องเป็นของฉัน ฉันจะทำทุกอย่างให้ได้ของที่ตัวเองถูกใจมาอยู่ในกำมือให้ได้เพราะงั้นเรื่องที่โจชัวขู่ ฉันไม่กลัวหรอก”
“แต่ว่ารัน แกไม่ห่วงตัวเองเหรอ..แกกำลังโดนล๊อคเป้าหมายจากคนอย่างโจชัวนะ ฉันเคยได้ยินว่าเขาเป็นคนที่เย็นชาที่สุด ไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากเพื่อนตัวเอง และแก..”
“ทำไม? แล้วไงล่ะ ฉันไม่กลัวเพราะงั้นแกอย่าห้ามเพราะฉันทำจริง!! ขอตัวไปอาบน้ำก่อนจแล้วกันเพราะฉันจะไปร้านกาแฟ” ฉันเดินเข้าห้องไปก่อนจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นเดรสเกาะอกรัดรูปสีน้ำเงินก่อนจะขับรถไปที่ร้านกาแฟทันที..มินญางั้นเหรอ? ถ้าเธอเจ็บนายโจชัวจะทำอะไรฉันงั้นเหรอ แต่ช่างสิสิ่งที่ฉันต้องการคือเซฟ!! อย่างเธอก็แค่คนที่ฉันอยากจะเล่นสนุกด้วยก็เท่านั้นอ่ะ ฉันลงจากรถแล้วเดินนวยนาดเข้าไปที่ร้านกาแฟทันทีแน่นอนมินญาเห็นฉันก็ทำหน้าไม่ดีก่อนจะมองฉันที่นั่งลงอย่างนิ่งๆ
“รับอะไรดีค่ะ?”
“เซฟล่ะ?”
“….”
“ว่าไง”
“พี่เซฟไม่อยู่ค่ะ คุณจะรับอะไรดีค่ะ?”
“แล้วเขาจะมากี่โมง?” ยัยนี่ทำหน้านิ่งๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้า ฉันเหลือบไปมองที่นิ้วนางข้างซ้ายก็เห็นแหวนแต่งงานแสดงว่าคืนดีกันแล้วงั้นเหรอ? หึ
“สักพักค่ะ”
“เหรอ งั้นฉันรอแล้วกัน” ฉันไขว่ห้างแล้วหยิบหนังสือมาอ่านๆ เพื่อรอเซฟ ยัยนี่เดินกลับไปที่เคาร์เตอร์แล้วจัดของอย่างนิ่งๆ ใบหน้าหวานดี บอกตรงๆ ว่ายัยนี่ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรหรอกนะ..สวยดีแต่แค่ขาดความมั่นใจก็เท่านั้นอ่ะ ฉันเบ้ปากแล้วมองไปที่ประตูร้านว่าเมื่อไหร่เซฟจะมาสักที ก่อนจะมองมินญาที่รับออร์เดอร์กับลูกค้า จนกระทั่งคนที่ฉันรอก็มาถึงเขาเดินผ่านฉันไปพร้อมกับยื่นช่อดอกกุหลาบขาวให้มินญา
“มินจ๋า พี่ให้นะ”
“….”
“โห เมียจ๋าหายงอนพี่สักทีเหอะ นะๆๆ” เซฟเดินตามง้อมินญาที่ทำหน้าบูดๆ แล้วเดินหนีไปหลังร้าน ฉันเลยเดินตามเข้าไปแอบฟังอยู่ข้างๆ กำแพง
“มิน..”
“มีคนมาหาพี่นะค่ะ”
“ใครครับ?”
“ก็คุณนางแบบเรรันไงค่ะ เธอรอพี่อยู่”
“หือ..แล้วเขามาทำไม่อ่ะ” มินญาหันมามองเซฟที่ทำหน้ามึนงง ฉันที่ยืนฟังก็ได้แต่นิ่งๆ ในใจ
“จะไปรู้เหรอค่ะ เธอมารอพี่นานแล้วด้วย”
“โหเมียจ๋า อย่างอนสิครับ..”
“มินเปล่า พี่ไม่ออกไปหาเธอเหรอ?”
“จะไปทำไม ก็พี่จะอยูกับเมียพี่อ่ะ…พี่รักเมียพี่คนเดียว ไม่มีคนอื่น” ฉันมองเซฟที่กอดมินญาแน่นก่อนจะหอมแก้มแล้วจูบยัยนั่นอย่างอ่อนโยน ฉันกำหมัดแน่นแล้วเดินออกไปนั่งที่เดิมอย่างนิ่งๆ ในใจรู้สึกอิจฉาที่ยัยนั่นได้คนอย่างเซฟไปเป็นสามี ทำไมคนที่สวยอย่างฉันถึงไม่เจอคนแบบเซฟ ฉันอยากได้เขาที่สุด..ต่อให้ต้องแย่งฉันก็ยอม
กริ๊ง!!
“เฮ้ยโจแก…” ฉันหันไปมองผู้ชายสองคนที่เดินเข้ามาและหนึ่งในนั้นคือนายโจชัวและเพื่อนของที่ชื่อริวมั้ง? ใช่ฉันจำได้ พวกเขามองฉันนิ่งแล้วมองเซฟกับมินญาที่เดินออกมาจากหลังร้าน
“อ้าวเฮ้ย..ว่าไงว่ะ?”
“ว่าจะมาชานไปกินข้าว..”
“เหรอ ไปไหมครับ?”
“อืมค่ะ” มินญาพยักหน้า ฉันมองพวกเขาสี่คนที่เดินไปนั่งที่โซฟาส่วนฉันที่นั่งเหมือนเป็นส่วนเกินก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านทันที
“อย่าคิดว่าฉันจะยอมนะ คราวนี้ฉันเล่นแรงแน่” คงต้องเปลืองตัวมากกว่าเดิมแล้วล่ะเรรัน..เซฟนายต้องเป็นของฉัน ของฉันๆๆ!!! สายตาอของฉันกวาดมองไปในร้านก็เห็นเซฟและมินญานั่งหัวเราะกันอยู่ หัวเราะไปเถอะมินญา จากนี้ไปเธอจะหัวเราะไม่ออกแน่ หึ
แน่นอนถึงแม้โจชัวจะแบนงานฉันทุกอย่างแต่กระแสความฮอตของฉันก็ไม่ตก ตอนนี้ฉันกำลังโพสท่าถ่ายแบบด้วยชุดว่ายน้ำแบรนด์ดังที่สระว่ายน้ำสุดหรูกับนายแบบฝรั่งหุ่นล่ำ สายตาของผู้ชายทุกคนจังจ้องมาที่ฉันที่สวมชุดบิกินี่สีชมพูเผยให้เห็นสรีระต่างๆ บนร่างกายของฉันที่ใครเห็นก็อิจฉา ฉันกวาดตามองไปทั่วก่อนจะไปปะทะกับสายตานิ่งๆ ของใครบางคน..หึโจชัว เขากอดอกมองฉันพร้อมกับดูดบุหรี่อย่างนิ่งๆ อย่าบอกนะว่าหนังสือที่ฉันถ่ายก็อยู่ในเครือเขาอ่ะ หนังสือที่ขึ้นปกฉันอ่ะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าและนักธุรกิจอย่างเขาจะกล้าเสี่ยงทำให้หนังสือตัวเองยอดตกเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก..
“เอาล่ะครับ พักกองได้” ฉันขึ้นจากสระก็เรียกเสียงว้าวเต็มไปหมดก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาคลุมแล้วเดินนวยนาดไปที่ห้องพักพิเศษวันนี้เยลไม่มาเพราะต้องไปสปาของตัวเองเห็นว่ามีปัญหาอะไรไม่รู้ฉันเลยปล่อยไป
แกร๊ก!!
“หือ..นะ นาย!!!”
“หึว่าไงคุณนางแบบ..” ฉันตกใจที่เปิห้องเข้ามาเจอโจชัวกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาพร้อมกับพ่นบุหรี่อย่างนิ่งๆ
“เข้ามาทำไม?”
“ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ล่ะ ในเมื่อโปรเจ็คนี่ฉันเป็นคนคิด..ส่วนนางแบบฉันก็ไม่คิดว่าฝ่ายการตลาดจะเลือกเธอนะ” เขาโยนบุหรี่ทิ้งแล้วยักไหล่อย่างกวนๆ ฉันเบ้ปากแล้วนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามเขาพร้อมกับยิ้มแพรวพราว
“ก็ฉันฮอตที่สุดใจตอนนี้ หนังสือของนายถ้าฉันขึ้นปกนะ ไม่ถึงสามวันก็หมดแผง”
“อือๆ เธอนะสวยแต่เสียอย่างเดียวนะชอบแย่งของชาวบ้าน”
“!!!!”
“ไม่มีปัญาหาเอง หรือเพราะมันเน่าเฟะไปหมดแล้วถึงได้พยายามจับคนที่เขามีเมียแล้ว..สงสัยชอบเป็นเมียน้อยเขาอะเนอะ หึ” สายตาฉันตวัดไปหาเขาก่อนจะหยิบกล่องทิชชู่เขวี้ยงใส่เขาแต่เขาก็ปัดทิ้งด้วยมือเดียว
“ปากเสีย ฉันชอบเซฟ!!”
“แล้วไง ต้องแย่งงั้นเหรอ?”
“เออ ฉันชอบเขาเพราะงั้นต่อให้มีเมียแล้วฉันก็จะเอาจำไว้ด้วย ฉันไม่สนหรอกนะว่าเมียของเซฟจะเสียใจแค่ไหน แต่ดีนายรู้ไว้เลยนะว่าฉันไม่มีวันยอมแพ้!!” ฉันมองเขาที่ใบหน้าหล่อหวานนิ่งเฉยจนฉันรู้สึกไม่ดีเลยกับสายตาแบบนี้
พลั่ก!!!
“โอ๊ยย!!”
“อย่ามาว่ามินญา!!!”
- ผู้เขียน
