Chapter 9

1566 คำ
หลังจากที่กินไอศกรีมเสร็จตฤณก็พาดาหวันไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโด เขาให้เธอซื้อเสื้อผ้าซื้อของที่อยากได้แต่เหมือนว่ารายนี้จะไม่ค่อยอยากได้อยากมีเท่าไหร่ "ไม่เอาเหรอสวยๆทั้งนั้น" "แค่ให้สร้อยมาก็แพงมากแล้วค่ะ เอาอย่างอื่นอีกเฮียก็จะเปลืองเงินมากขึ้น สู้ให้เฮียเอาเงินไปลงทุนดีกว่าจะได้มีเงินเยอะๆขึ้นอีก" หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสดใส ทุกวันนี้เธออยู่แบบนี้ก็มีความสุขมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยากได้อยากมีอะไรเพิ่มเติมให้ตัวเองกลายเป็นคนใช้เงินเกินตัว อนาคตถ้าหาเงินได้เองใช้เองมันน่าภูมิใจกว่าเยอะ "แต่เฮียซื้อให้ได้เงินแค่นี้เอง" "สำหรับคนอื่นเค้าไม่เรียกว่าแค่นี้ค่ะ ถ้างั้นหนูเอาชุดสวยๆไปใส่ที่เกาะกับเฮียได้มั้ยคะเอาชุดเดียวก็พอ" เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอเล่นตัวหรืออะไรก็ตามแต่ ถ้าเขามีน้ำใจให้เธอก็จะรับไว้แต่ไม่มากหรอกให้เขาสบายใจก็พอ "ได้สิเอาชุดไหนล่ะ" "อืมมมมม" ดาหวันหันมองไปโดนรอบและราคาค่อนข้างที่จะแพงพอควร ถูกที่สุดก็หลักพันแล้วไม่รู้ว่าจะใส่ทำไมกันแพงนักหนาชุดสมัยนี้ราคาแพงเอาเรื่องเลย "แพงจังเลยค่ะ แหะๆ" ตฤณมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เธอก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรเขาทำความเข้าใจกับเธอได้แล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงซื้อทุกอย่างที่ต้องการโดยไม่แคร์เขาเลยว่าจะเสียมากน้อยขนาดไหน แต่ดาหวันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเธอมีความเป็นห่วงเป็นใยและไม่เคยเอาเปรียบเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้แหละมั้งที่ทำให้เขาหวงแหนเธอเป็นพิเศษเพราะผู้หญิงแบบนี้หายาก "ซื้อเถอะนานๆซื้อที เฮียเห็นเราประหยัดมากทั้งที่เงินสองหมื่นต่อเดือนมันก็มากพอนะ หรือว่าเฮียให้น้อยไปเหรอ" เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ลูบผมหญิงสาวแผ่วเบา ถ้ามันน้อยไปหรือเธอใช้ไม่พอเขาจะเพิ่มเงินให้ สำหรับเด็กมัธยมได้เงินประมาณนี้ถือว่าเยอะมากแล้ว และถ้าเธอเข้ามหาวิทยาลัยเขาจะเพิ่มให้มากกว่านี้เท่าหนึ่งเพราะต้องใช้เยอะ "ไม่ค่ะเฮียให้เยอะมากต่างหาก" เธอยิ้มออกมาก่อนจะเลือกชุดมาหนึ่งชุดไม่แพงมากเอาที่เธอชอบ จริงๆเงินที่เขาโอนให้ทุกเดือนเธอไม่ได้ใช้หรอก เก็บอยู่ในบัญชีน่าจะมีหลายแสนแล้วล่ะมั่ง ทุกวันนี้เธอทำงานที่บ้านของเขาคุณหญิงก็จ่ายเงินเดือนให้ แม่ก็ให้ด้วยก็เลยไม่ได้ใช้เงินของเขาเลย "ก็คิดว่าให้น้อยจนไม่เหลือซื้ออะไรให้ตัวเองซะอีก" "เหลือสิคะไม่หมดหรอก กลับกันเลยมั้ยคะหนูง่วงนอนแล้วค่ะเฮีย" หญิงสาวรู้สึกง่วงนอนมากเพราะที่โรงเรียนทำกิจกรรมกลางแจ้งทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก เขาพยักหน้าเล็กน้อยส่งชุดของหญิงสาวให้เอกภพไปจ่ายเงินก่อนจะพาเดินกลับไปยังลานจอด ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงที่คอนโด เขามีคอนโดหลายที่จะเรียกว่าซื้อเพื่อเกร็งกำไรก็ได้ถ้าใครสนใจเขาก็ขาย มีในกรุงเทพฯ ภูเก็ต เชียงใหม่และอีกหลายที่ เวลาที่เขาไปคุยงานก็จะไปค้างบ้างบางเวลาแต่จะมีแม่บ้านดูแลทำความสะอาดให้ทุกที่ "พรุ่งนี้มารับนะ" "ได้ครับนายผมมาถึงแล้วจะโทรศัพท์มาหาครับ" "โอเค ป่ะขึ้นห้องได้แล้วง่วงไม่ใช่เหรอ" ดาหวันพยักหน้าเล็กน้อยกอดแขนชายหนุ่มก่อนจะควงกันขึ้นคอนโดไป และเมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบวิ่งไปอาบน้ำก่อนเพราะเธอรู้สึกเหนียวตัวไปหมด ส่วนตฤณเขานั่งกดไอแพดในระหว่างที่รอหญิงสาวกำลังอาบน้ำ เวลาผ่านไปไม่นานดาหวันก็เดินออกมาพร้อมกับสวมผ้าคลุมอาบน้ำ "เฮียขาหนูไม่มีชุดค่ะ" "ใส่ชุดของเฮียก่อนสิในตู้เสื้อผ้า" "ค่ะ" หญิงสาวเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อของชายหนุ่มมาตัวหนึ่งส่วนกางเกงใส่ของเขาไม่ได้เพราะตัวให้จนเกินไป "เฮียหนูใส่กางเกงไม่ได้ค่ะมันใหญ่" "ไม่ต้องใส่หรอกนอนกับเฮียไม่ต้องใส่อะไรทั้งนั้น" เขาอมยิ้มก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ ดาหวันเบิกตากว้างอย่างตกใจพยายามโน้มน้าวใจให้เขาไปทำอย่างอื่นเพราะตอนนี้เธอยังเพลียกับเมื่อเช้าอยู่เลย "เฮียอาบน้ำก่อนสิคะตัวเหม็นนะ" "ขอก่อนไม่ได้เหรอค่อยอาบ" เขาออดอ้อนหญิงสาวขอให้เธอยอมสักครั้งในตอนนี้แต่หญิงสาวไม่ยอมและต้องการให้เขาไปทำความสะอาดร่างกายของตัวเองก่อน "ไม่ค่ะเฮียต้องอาบน้ำก่อน" "ก็ได้ๆอาบก่อนก็ได้ งั้นรอเฮียบนเตียงนะอาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวจะรีบออกมา" เขาหอมแก้มหญิงสาวก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำ ดาหวันพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกรีบปิดไฟลงไปนอนบนเตียงก่อนที่ชายหนุ่มจะออกมา ตฤณรีบอาบน้ำทำธุระจนเสร็จจากนั้นก็ออกมาหาหญิงสาวข้างนอก พอออกจากประตูมาก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่ไฟข้างนอกมันปิดไปแล้ว เขาเดินมายืนข้างเตียงมองหญิงสาวที่ตอนนี้หลับไปแล้วบนเตียงใหญ่ "ร้ายนักนะ หึ" เขายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างหญิงสาว มือหนาลูบผมเธออย่างเอ็นดูไม่คิดว่าเธอจะเจ้าเล่ห์ใส่เขาขนาดนี้ "ฝันดีนะเด็กน้อยเดี๋ยวเฮียค่อยทำพรุ่งนี้ก็ได้" ดาหวันที่แกล้งทำเป็นหลับได้ยินทุกอย่างก็รู้สึกโล่งอกที่คืนนี้เธอจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขา อย่างน้อยให้ร่างกายได้เยียวยาตัวเองก่อนส่วนพรุ่งนี้อะไรจะเกิดก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย เช้าวันต่อมา... ดาหวันร้องครางออกมาเสียงหวานยังไม่ทันตื่นก็ถูกชายข้างกายลักหลับ สงสัยคงจะวุ่นวายกับร่างกายของเธอสักพักล่ะแล้วคงจะทนไม่ไหวถึงได้ปลุกให้ตื่น "ตื่นเลยมารับผิดชอบเฮียด่วน" "อื้อออ เฮียทำอะไรคะหนูยังง่วงอยู่เลย" ดาหวันร้องออกมาอย่างรู้สึกเสียวซ่าน ทำไมเขาถึงหื่นกับเธอมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ อยู่เฉยๆก็ชอบมาจับนั่นจับนี่เธอตลอด ตั้งแต่ที่มีความสัมพันธ์กันเขาปฏิบัติกับเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ "ตื่นแล้วเหรองั้นเฮียขอนะ หิว" "หิวก็ไปกินข้าวไม่ใช่กินหนู กรี๊ดดดดด เฮียอย่า!" หลังจากที่สมใจอยากของตฤณแล้วเขาก็ยอมกลับบ้านตามที่หญิงสาวขอ กว่าจะยอมหยุดเล่นเอาเธออ่อนแรงไอ้ที่พักผ่อนทั้งคืนไม่มีความหมายเลย "เฮียเราจะเดินทางกี่โมงคะ" "เข้าบ้านเก็บของก็ไปเลย ไม่งั้นจะถึงช้า" "ได้ค่ะงั้นหนูเข้าบ้านไปก่อนเฮียค่อยตามไปทีหลังนะคะ" เธอคิดว่าถ้าตัวเองเข้าไปก่อนจะได้ไม่มีใครสงสัยแต่ชายหนุ่มคิดว่าเข้าไปด้วยกันเลยไม่เห็นจะเป็นอะไร เขาเดินตามหญิงสาวเข้าไปแทบจะตัวติดกัน ดาหวันตาโตรีบวิ่งให้ออกห่างจากเขาก่อนจะชะงักไปเมื่อเจอกับคุณแม่แล้วก็คุณหญิง "คุณหญิง แม่ สวัสดีค่ะ" "มาแล้วเหรอลูกมายังไงเนี่ยอย่าบอกนะว่ารบกวนคุณตฤณไปรับมา บอกแม่ก็ได้ไม่เห็นต้องรบกวนคุณๆเลย" คุณแม่เอ่ยออกมาอย่างเกรงอดเกรงใจ แค่ทุกวันนี้คนที่บ้านรักและเอ็นดูดาหวันเธอก็ดีใจมากแล้ว ไหนจะส่งเสียร่ำเรียนอีกหาเจ้านายที่ดีขนาดนี้ได้จากที่ไหนอีก "ไม่เป็นไรครับคุณน้าทางผ่านผมพอดี อ่อ เดี๋ยวผมจะไปที่เกาะไข่มุกนะครับดาหวันจะไปด้วยเห็นว่าอยากไปเที่ยวทะเลผมก็เลยมาขออนุญาตให้" "ได้สิคะแต่ว่าน้องจะไม่ก่อความวุ่นวายให้คุณตฤณใช่มั้ยคะ" "ไม่หรอกครับน้องน่ารักออก จริงมั้ย" เขาหันไปมองดาหวันด้วยสายตามีเลศนัย หญิงสาวรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรแต่ก็เออออตามเพราะว่าอยากไปเที่ยว "ใช่ค่ะหนูน่ารักกับเฮียมากเลยค่ะ" "งั้นก็ตามใจเถอะ ฝากน้องด้วยนะคะ" "ครับ ไปเก็บของสิจะได้รีบไป" ดาหวันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบกลับห้องนอนไปเก็บกระเป๋าพร้อมสำหรับการไปเที่ยว คุณแม่มองทั้งสองคนอย่างสงสัยมันแปลกตั้งแต่เมื่อคืนไม่ได้กลับมาเหมือนกันแถมยังมาด้วยกันอีก แต่เหตุผลก็พอฟังขึ้นเพราะฉะนั้นเธอคงสงสัยอะไรไม่ได้ "คุณหญิงคิดอะไรอยู่คะ" "อ่อ เปล่าจ้ะคิดอะไรเพลินๆนะไม่มีอะไรหรอก"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม