เมื่อกลับมาถึงที่บ้านดาหวันก็เดินวนไปมาในห้องนอนในมือถือโทรศัพท์กำลังคิดว่าจะโทรศัพท์ไปหาเขาดีมั้ย เธอควรจะขอโทษและเคลียร์กับเขาให้เข้าใจแต่ยังไม่ทันได้กดโทรคนที่เธออยากจะคุยด้วยก็โทรมาเสียก่อน
"เฮีย!"
ดาหวันรีบกดรับสายทันที ตฤณที่ได้ยินเสียงคนที่เขาคิดถึงมากก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เธอยอมคุยกับเขาหลังจากที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยจนผ่านมาหลายวันแล้ว
(ดาหวัน! เฮียคิดว่าหนูจะไม่ยอมรับโทรศัพท์เฮียแล้วซะอีก อย่าเพิ่งวางนะให้เฮียอธิบายก่อนคือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ...)
"ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะเฮีย"
(ไม่ๆหนูต้องฟังเฮียก่อน เฮียกับน้ำชาเราสองคนเป็น...)
"เฮีย... ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะ หนูรู้เรื่องทุกอย่างแล้วไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะ"
ดาหวันเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน ตฤณได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกแปลกใจทำไมเธอถึงรู้เรื่องหมดแล้วทั้งที่เขายังไม่ได้อธิบาย แล้วจะเข้าใจถูกต้องรึเปล่าหรือว่ายังเข้าใจผิดอยู่
(หนูจะเข้าใจถู
